‘Kun je faxen,’ vraagt de pinnige tante van het uitzendbureau en ik zeg, volkomen naar waarheid, dat ik geen idee heb. Een dag nadat ik op het Rotterdamse notariskantoor begonnen ben, weet ik: faxen is een fluitje van een cent.
Lees verder Ondertekenen in tweefoutCategorie archieven: COLUMNS
Een zonnetje onder de mensen
We wonen de try-out bij van ‘Airborne 2019’, een muzikaal programma van Vocal Virus Project. De zaal zit al behoorlijk vol, maar er zijn nog een paar lege stoelen, ergens in het midden. We gaan snel zitten en kijken om ons heen. Het publiek bestaat voor een deel uit senioren: oud-militairen die hier op landgoed Bronbeek hun thuis hebben gevonden. Martijn, een van de zangers, heet iedereen welkom en vertelt iets over wat ons te wachten staat. Het eerste lied, gezongen door de voltallige bezetting, kruipt meteen onder mijn huid.
Lees verder Een zonnetje onder de mensen
Over wat nog niet is
Sinds ik schreef dat mijn dochter van plan was om te emigreren, krijgt ze regelmatig de vraag: ‘Zit jij niet in het buitenland?’ Ze schudt dan haar hoofd en zegt dat de plannen gewijzigd zijn. Toch blijft dat buitenland trekken, niet omdat ze een hekel heeft aan Nederland, maar onder meer vanwege haar fascinatie voor de gebeurtenissen in het eerste kwart van de twintigste eeuw, meer in het bijzonder voor de Eerste Wereldoorlog. Ieper speelde een belangrijke rol in die oorlog. Ruim een eeuw later houdt die stad de herinnering eraan levend door middel van herdenkingen en educatie. Charlotte droomt ervan om iets op dat vlak te gaan doen; ze heeft zich tijdens haar master ‘tourism & culture’ niet voor niets gespecialiseerd in herinneringstoerisme. Ieper stal haar hart tijdens ons eerste bezoek aan die stad. Daarna is ze er nog twee keer geweest.
Een enkel met hoogtevrees
Veertien zal ik geweest zijn, toen ik op dansles mocht. De hooggehakte lerares keek misprijzend naar mijn in platte schoenen gehulde voeten. Maar hoge hakken pasten niet bij mijn leeftijd, noch bij mijn smaak en ik had maling aan haar afkeurende blikken. Vanaf de allereerste les danste ik met Marcel. Ondanks het feit dat hij een zeer zwijgzame, houterige jongen was die niet wist hoe hij moest leiden, viel ik als een blok voor hem. Hij niet voor mij, overigens en nadat de danslessen voorbij waren, heb ik hem nooit meer gezien.
Lees verder Een enkel met hoogtevrees
Een tijdelijke staat van complete ontroostbaarheid
Al zolang ik me kan herinneren, kan ik in haar ogen lezen wat ze voelt, denkt, eigenlijk wil zeggen. En die bevestigen me hoe serieus haar zojuist uitgesproken woorden zijn. Ik heb het zien aankomen, maar me ervoor afgesloten, omdat ik wist hoe erg ik erdoor geraakt zou worden. Ik zou willen dat ik kon zeggen: ‘Het is goed meisje, ga maar,’ maar in plaats daarvan kom ik met een laf ‘uhuh’. Ik ben de weg kwijt en niet zo’n beetje ook. Emigreren. Het woord dendert door mijn hoofd als een onheilspellende mantra die van geen wijken wil weten. Ik haat die negen letters intens. En mezelf een beetje, omdat ik zo radeloos ben, zo niet de moeder die ik zou willen zijn.
Lees verder Een tijdelijke staat van complete ontroostbaarheid
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel IV
You vegetarians!
We vertrekken vroeg uit Wexford; onze volgende overnachting is in een gehucht in de buurt van Wicklow, maar we willen eerst een bezoek brengen aan Glendalough, dat een van de hoogtepunten van onze reis zou moeten zijn. We drinken koffie in Enniscorthy en besluiten meteen een wegenkaart te kopen. Tot nu toe hebben we alles weten te vinden met Google Maps, maar we willen liefst niet zo snel mogelijk van A naar B (en dat is iets wat de Google-mevrouw wel wil). De lokale boekhandel heeft nog precies één road map op voorraad. Op een bankje zoeken we samen naar de mooiste route naar Glendalough.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel IV
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel III
Vikingen en een oude vuurtoren
Na een zeer verzorgd ontbijt verlaten we Calverstown om verder naar het zuiden te rijden. Vandaag zullen we de grootste afstand gaan afleggen, dus kies ik de snelweg naar onze eerste bestemming, de Rock of Cashel. De prachtige, hooggelegen ruïnes van het voormalige kasteel, later in gebruik genomen als kerk, zijn al van veraf zichtbaar. Even later dwalen we over het terrein en vergapen we ons aan het prachtige uitzicht.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel III
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II
Pope in town
De dag na onze aankomst bezochten we onder meer de GPO, waar ik geraakt werd door de film over de Easter Rising. Daarna liepen we opnieuw naar Arbour Hill. Ook dat bezoek maakte diepe indruk op mij. Zo bijzonder om er samen met mijn dochter te mogen zijn.
Nu ik er twee nachten heb doorgebracht, ben ik blij dat ik het ‘appartement’ mag verlaten. De sleutel moet ik weer bij nurkse Dave inleveren. Die staat, hoe verrassend, alweer glazen te spoelen en gebaart mij de sleutel op de bar te leggen. Een ‘goodbye’ kan er kennelijk niet vanaf, maar een van de stamgasten maakt dat goed door een ‘I’ll help you love’ en de deur van de pub voor me open te houden.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I
Gestolen harten
Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I
De weg kwijt
Op de stoep van de dierenkliniek moeten we even wachten. Een oude dame houdt de deur open voor haar zo op het oog ongeveer even oude zus, vriendin of wellicht buurvrouw. Die heeft een dier aan de lijn dat je, vanwege zijn omvang en grijze snuit onmogelijk nog een ‘hondje’ kunt noemen. Het beest duwt goedmoedig zijn kwijlende snuit tussen mijn knieën, terwijl de beide dames wat met elkaar kibbelen. Waarover ontgaat mij. Vervolgens schuifelen mevrouw Hond en het beest verder, op de voet gevolgd door mevrouw Deur. Die fluistert mij in het voorbijgaan toe: ‘Ja, ze is een beetje dementerend.’