Tag archieven: auto

Drukte in een vermoeiend sprookjesdecor

Kroatië: langs de kust en terug (3)

Vandaag zijn we in nationaal park Plitvicemeren. Parkeren moeten we in het bos. Langzaam rijd ik langs het hellende pad omhoog. Steeds hoger moeten we; er is geen parkeerplek te vinden, maar uiteindelijk kunnen we de auto kwijt tussen twee boompjes. We gaan naar de ingang van het park en vanaf daar dalen we – deels via een pad, deels via trappen – af naar de aanleigsteiger van de boot die ons naar de Lower Lakes zal brengen.

Lees verder Drukte in een vermoeiend sprookjesdecor

Van azuur- tot marineblauw en alles ertussenin

Kroatië: langs de kust en terug (2)

Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan het bergdorp Hum en het prachtig aan zee gelegen stadje Rovinj. Vandaag verlaten we Opatija en zetten we koers naar Novigrad, aan de Dalmatische kust. Zodra we de drukte van de stad en het ernaast gelegen Rijeka achter ons gelaten hebben, vallen we van de ene verbazing in de andere. De kustweg stijgt en daalt door het bergachtige landschap en rechts van ons is er bijna continu de Adriatische Zee die zich in azuur, turquoise en marineblauw op haar mooist toont. Na elke bocht is er wel weer wat prachtigs te zien: een bergketen in de verte, een haventje met loom dobberende boten, een dorp dat zich vastklampt aan een helling die eindigt in het water en altijd weer die vele tinten blauw.

Lees verder Van azuur- tot marineblauw en alles ertussenin

Balkons met zeezicht, een amfitheater en een bleekroze salamander

Kroatië: langs de kust en terug (1)

Onze eerste overnachtingsplaats in Kroatië is Opatija. Het appartement dat we er voor drie nachten geboekt hebben, lijkt in niets op het wonderlijke onderkomen van vannacht in Ingolstadt. Het heeft een volledig uitgeruste keuken, een ruime badkamer, een slaapkamer waarnaartoe we geen trap hoeven te bedwingen en geen ‘wintertuin’ maar twee grote balkons met zeezicht. We voelen ons er meteen thuis.

Lees verder Balkons met zeezicht, een amfitheater en een bleekroze salamander

Wildplassen

Halverwege kán ik niet meer. En eigenlijk had ik dat bij vertrek al kunnen weten, maar toen dacht ik: ’t is maar een half uurtje rijden. Ik ga verzitten, verplaats mijn gewicht van mijn linker- naar mijn rechterbil. En terug. Maar het helpt niet. Sterker nog: het wordt er alleen maar erger van.

Lees verder Wildplassen

U bent een engel

Ze is me net voor. Bouwjaar 1950, schat ik. Zij, niet haar zwarte Toyota Aygo. Aan de manier waarop ze uitstapt, zie ik dat het wel even kan duren, dus zet ik de motor van mijn witte Aygo uit. Ik wacht geduldig. Het betaalproces heeft nog wel wat voeten in de aarde. Pasje erin. Pasje eruit. Pasje erin en dan opeens: gelukt! Ze werpt me een ongemakkelijke grijns toe en buigt zich dan in de richting van de tankdop. Mevrouw steekt haar sleutel erin en begint daarna uit volle macht te draaien. Het lijkt erop dat er geen beweging in de dop te krijgen is.

Lees verder U bent een engel

Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II

Pope in town

De dag na onze aankomst bezochten we onder meer de GPO, waar ik geraakt werd door de film over de Easter Rising. Daarna liepen we opnieuw naar Arbour Hill. Ook dat bezoek maakte diepe indruk op mij. Zo bijzonder om er samen met mijn dochter te mogen zijn.

Nu ik er twee nachten heb doorgebracht, ben ik blij dat ik het ‘appartement’ mag verlaten. De sleutel moet ik weer bij nurkse Dave inleveren. Die staat, hoe verrassend, alweer glazen te spoelen en gebaart mij de sleutel op de bar te leggen. Een ‘goodbye’ kan er kennelijk niet vanaf, maar een van de stamgasten maakt dat goed door een ‘I’ll help you love’ en de deur van de pub voor me open te houden.

Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II

Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I

Gestolen harten

Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.

Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I

Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel VIII (slot)

Dwars door de hooglanden

In de hal hangt een windgong waarop ‘please ring’ staat. Aarzelend laat Charlotte haar hand langs de metalen staafjes gaan. Een vriendelijk geklingel weerklinkt, waarop iemand de keukendeur openrukt. Geïrriteerd stapt de gastvrouw de hal in en legt de gong het zwijgen op. Bill volgt haar op de voet, geeft ons een hand en wenst ons een goede reis. Waar hij bij aankomst onze koffer vanaf de straat naar binnen bracht, laat hij ons nu zelf worstelen met de bagage. Beurtelings sleuren we de koffer naar de vijftien minuten verderop geparkeerde Corsa.

Lees verder Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel VIII (slot)

Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel III

De uitvinder van de kilt

Samen met Truus heeft Charlotte mij veilig Edinburgh uit weten te loodsen. Onderweg naar Oban wordt het landschap alleen maar mooier. Na een kleine twee uur stuiten we op het eerste Schotse meer van deze reis: Loch Lubnaig. Kilometerslang vergezelt het water ons aan de linkerkant van de weg. ‘Beetje naar rechts, mam,’ hoor ik wanneer mijn ogen het asfalt even verlaten om langs het fabelachtige uitzicht over water, bergen en bossen te dwalen.

Lees verder Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel III

Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel I

Spiegeltje, spiegeltje aan de kant

Al weken heb ik me lopen verheugen op onze rondreis door Schotland. Het enige waar ik een beetje tegenop zie, is het autorijden. ‘Dat went snel, hoor,’ verzekerden verschillende mensen mij, dus sta ik nu redelijk gerustgesteld bij de Hertz-balie. De medewerker erachter probeert mij allerlei extra’s te verkopen. Voor een kleine 140 euro kan ik bijvoorbeeld het eigen risico van 1.000 pond afkopen. ‘Nee, hoor,’ zeg ik vriendelijk, ‘ik huur al jaren auto’s in het buitenland en heb nog nooit schade gereden.’ Hij kijkt me wat meewarig aan, maar overhandigt me uiteindelijk toch de sleutels. We gaan op weg naar de parkeerplaats waar we de ons toegewezen auto moeten kunnen vinden. Een vriendelijke, roodharige Schot wijst aan welke we moeten hebben: de witte Opel Corsa.

Lees verder Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel I