Badderen in het gehucht met de onuitsprekelijke naam
Vanuit het midden van Ierland hebben we een bezoek gebracht aan Dunamese Castle, aan de Rock of Cashel en aan Cahir. Daarna zijn we naar onze eindbestemming van vandaag gereden: een gehucht met een onuitsprekelijke naam in de buurt van Cork . De toegangspoort naar het erf van de cottage, een verbouwde boerenschuur, bevindt zich op een lastig punt. Een smalle weg komt precies voor de poort uit op een iets bredere, bochtige weg. Ik zet de auto daarom in de berm van de smalle weg en vraag mijn lief de auto het erf op te rijden. Terwijl hij achteruit rijdt, houd ik bij de toegangspoort beide wegen angstvallig in de gaten, maar er komt gelukkig geen enkele auto voorbij.
Vanochtend ben ik wakker geworden in het huis waar mijn dochter sinds begin deze maand met haar vriend woont, ruim 1.000 kilometer van de plaats waar ze exact 29 jaar geleden ter wereld kwam. Speciaal voor haar verjaardag zijn mijn lief en ik naar het midden van Ierland afgereisd. Gisteren zijn we in Dublin geland en hebben we een bezoek gebracht aan de Boyne Valley, voordat we hierheen kwamen. Wij logeren twee nachten in het huis van Charlotte en Eoghan, zij bij zijn vader die even verderop woont. Ze heeft me laten weten dat ze eraan komen en ik storm de deur uit. Stralend komen ze me even later tegemoet. Ik zing haar toe met een stem die onderweg struikelt over de emoties die me overspoelen. Snel neem ik haar in mijn armen, dankbaar dat ik haar vandaag dicht bij me heb.
Na de koffie willen Charlotte en Eoghan ons graag het bos bij een kasteel in de buurt laten zien. Al wandelend ontdekken we op tal van bomen zogenaamde fairy doors. En Eoghan laat ons daslook ruiken, een plantje dat hier in overvloed groeit. We nemen ook een kijkje bij het kasteel, dat privébezit is en vrijwel nooit geopend voor publiek. Daarna rijden we door naar Birr Castle, waar we uren door de tuinen dwalen. We lunchen bij Woodfield, even buiten Birr en gaan later in de middag terug naar waar we vandaan gekomen zijn.
Hill of Tara
Boyne river
Knowth, grafheuvels
Newgrange, gezien vanuit Knowth
Fairy door
De tuinen van Birr Castle
De tuinen van Birr Castle
Dan breekt een langverwacht moment aan: eindelijk ga ik Eoghans familie ontmoeten. Zijn vader staat ons buiten op te wachten, de armen gespreid. Zonder gêne omhels ik hem en we spreken beiden uit hoe fijn het is dat we elkaar nu live kunnen zien, bijna zes jaar nadat zijn zoon en mijn dochter een relatie met elkaar kregen. Binnen wacht de rest van de familie en weer volgt een hartverwarmende ontmoeting, nu met Eoghans broer en schoonzus en hun kinderen en zijn zus en zwager die ons vol trots hun prachtige pasgeboren dochtertje tonen. Tijdens het koffiedrinken kan ik met eigen ogen vaststellen hoe welkom mijn dochter in deze familie is, hoe thuis ze zich hier voelt en hoe gelukkig ze is. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar het maakt het feit dat ik haar straks maandenlang moet missen iets makkelijker te verteren.
De volgende ochtend staan we nog even voor haar huis te praten met Charlotte. Wij reizen zo dadelijk verder Ierland in. Ik pak haar nog maar eens stevig vast, zeg nog maar eens dat ik van haar houd en dan verman ik me: we gaan! Ik zwaai nog als we al lang linksaf geslagen zijn en uit haar blikveld verdwenen. Het is maar goed dat mijn lief rijdt, want het afscheid vertaalt zich in een troebele blik die pas weer helder wordt als we al kilometers verwijderd zijn van mijn kind.
‘Ga je wel op tijd naar huis, schat?’ appt mijn lief woensdagmiddag om 17.05 uur. ‘Het wordt wel na zessen,’ antwoord ik. Een uur later stuurt hij me een foto van een pan. Mijn pan, zie ik bij nadere bestudering. En dan constateer ik dat waar het ding op staat míjn aanrecht is. ‘App je me als je wegrijdt?’ staat eronder. Ik ben zo moe dat het even duurt voor ik begrijp wat hij bedoelt. Ettelijke seconden later dringt het tot me door en krijg ik een brok in mijn keel.
Mijn dochter en ik logeren twee nachten in een monumentaal pandje in het centrum van Zwolle. Het huisje is prachtig opgeknapt en van alle gemakken voorzien. Men beweert dat vroeger alles beter was, maar ik ben blij dat de bedstee nu in gebruik is als kast en we een modern tweepersoonsbed tot onze beschikking hebben.
Vorig jaar waren we met Valentijnsdag op Ameland. Voor deze 14e februari boekten we opnieuw een huisje, dit keer in Holten en weer met een hot tub in de tuin. In de loop van de middag bereiken we de ingang van het bungalowpark, waar ons adres voor de komende drie nachten verscholen zou moeten liggen. Het weggetje door het park is uitermate smal en zo hobbelig dat meer dan stapvoets er niet in zit. Maar zonder iemand tegen te komen arriveren we veilig bij nummer 96.
Even na half zes draaien we de parkeerplaats op van het koetshuis van Kasteel de Hoogenweerth. De vriendelijke receptioniste heet ons van harte welkom en loopt met de sleutel voor ons uit naar ons appartement. We moeten bukken om het hoofd niet te stoten bij het naar binnen gaan. Achter de voordeur is een verraderlijk opstapje. Ik struikel er niet over, maar dat scheelt weinig. We staan in een ruime zitkamer met open keuken. Een trap leidt naar de slaapverdieping. ‘Als jullie willen ontbijten, moeten jullie voor acht uur even mailen,’ zegt de receptioniste, ‘dan wordt er morgenochtend een picknickmand bij jullie bezorgd.’
Hoewel ik al een jaar of zeventien in Velp woon, heb ik nog maar één keer gegeten bij restaurant De Watermolen. Nu wij van mijn moeder bij wijze van kerstcadeau een dinerbon ontvangen hebben, heb ik voor deze kille zaterdagavond een tafel gereserveerd. Een vriendelijke ober brengt ons naar onze tafel. Die blijkt enorm te wiebelen, dus duikt mijn vriend eronder, om te ontdekken dat een dop onder een van de poten is losgeraakt. Lachend lost hij het probleem op, waarna dezelfde ober komt vragen wat we willen drinken.
Exact een jaar geleden keken we elkaar voor de eerste keer in de ogen. De hele wereld (nou ja: het station in Arnhem) verdween en ik zag alleen maar jouw blik. Op de een of andere manier wist ik meteen: bij jou wil ik horen. Na die eerste fantastische date hadden we veelvuldig contact en spraken we af elkaar drie dagen later opnieuw te ontmoeten. Jij stuurde me meteen nadat we die afspraak gemaakt hadden het liedje All I Want For Christmas. Ja, dacht ik toen, jij bent alles wat ik wil voor Kerst.
Omdat hij de prijs voor de meest inspirerende sociale werkgever in de wacht gesleept heeft, wil ik mijn vriend trakteren op een romantisch weekendje weg. Ik boek een overnachting op landgoed Oud Poelgeest, maar net nadat ik betaald heb, kom ik erachter dat we niet in het kasteel zullen slapen, maar in het erbij gelegen en even oude koetshuis.
Op een koude zaterdag in november rijden we de oprijlaan van landgoed Oud Poelgeest op. We checken in bij de receptie in het fraaie koetshuis. ‘Kamer 126, hier linksaf, de trap op en dan weer links,’ zegt de net iets te vriendelijke receptionist, terwijl hij mij de ‘sleutel’ overhandigt. Eigenlijk had ik gehoopt op een ouderwets exemplaar, met zo’n enorme sleutelhanger eraan, maar in plaats daarvan krijg ik een plastic kaartje.
Onderweg naar ons laatste overnachtingsadres rijden we over de besneeuwde Splügenpas. We halen herinneringen op aan de tocht langs de door Carlotta aangeraden route: via Greve in Chianti naar Panzano en Volpaia, over de onverharde weg vol kiezels van Volpaia naar Lamole. Zowel Cinque Terre als Toscane heeft ons hart veroverd, maar we hebben ook genoten in Salò aan het Gardameer, waar we de afgelopen twee nachten verbleven.
