Helga heet ze, Helga van Swieten. En al snel begrijpen we allebei dat degene die zij ‘mijn vriend’ noemt dezelfde is als de man die zich in mijn nabijheid Jos noemt. Ook zij heeft hem via een datingsite leren kennen. En ook zij woont nogal afgelegen. Ik vertel haar over het dreigbriefje en het bezoek van Dianne. ‘En haar man, Guus, stond net bij mij voor de deur. Het briefje bleek van hem afkomstig.’ Helga heeft geluisterd zonder me te onderbreken en zegt dan: ‘Ik nam net zo geïrriteerd op, omdat ik de afgelopen dagen een paar keer ben gebeld door iemand die de verbinding verbrak nadat ik mijn naam had gezegd.’ Ik moet even nadenken en zeg dan: ‘Helga, ik denk dat J… hij er een aantal agenda’s op na houdt. Ik snap er helemaal niets meer van.’ Zij vraagt wat ik wil gaan doen en ik zeg in alle eerlijkheid dat ik geen idee heb.

Haar ogen werden nog groter toen ik Dianne vertelde over het briefje dat eerder die week bij me bezorgd was. ‘Nee joh,’ zei ze ontzet, ‘aan dergelijke praktijken doen we niet.’ Van wie het dan wel afkomstig is, heb ik nu, een week na ontvangst ervan, nog niet kunnen achterhalen. Van Jos heb ik na dat ene telefoontje niets meer vernomen. Ik heb nog een paar keer geprobeerd hem te bereiken, maar de moed opgegeven. Jos wil blijkbaar niet gevonden worden. Ook niet door mij.

Het duurt even voor ik mijn gedachten op orde heb. Sprakeloos kijk ik haar aan. Jan? Deze vrouw wil mij spreken over Ján? ‘Ik ken geen Jan, flap ik er dan uit.’ Even, heel even lijkt ze van haar stuk gebracht. Dan zegt ze, een beetje besmuikt lachend: ‘Je hebt anders al een paar maanden een relatie met hem.’  Ik wil roepen dat mijn vriend Jos heet, maar besef dan dat mijn vermoeden klopt: Jos ís Jan! ‘Gaat het?’ informeert ze bezorgd. Ik knik, me opeens bewust van het feit dat ik er nogal overstuur uit moet zien. ‘Kom binnen,’ zeg ik schor, waarna ze me volgt naar de keuken. ‘Ga zitten,’ zeg ik, ‘ik ga even de muziek uitzetten.’

Ik heb geen oog dichtgedaan. Jos’ woorden, inderhaast neergekrabbeld op het papier dat ik gisteravond op de keukentafel vond, heb ik de hele nacht in mijn hoofd herhaald. Hij schreef dat hij niet had kunnen blijven, dat hij me snel zou bellen. Geen uitleg over het waarom van zijn vertrek. Geen woord ook over mijn veiligheid, het vakantiehuisje dat hij uitgezocht had of over wie Jan is. Natuurlijk heb ik geprobeerd hem te bereiken. Mijn appjes kwamen niet aan – een enkel vinkje erachter, niet meer. Vervolgens heb ik zijn voicemail ingesproken. Ook daarop is geen reactie gekomen. Ik bel je snel, schreef hij. Mijn telefoon heb ik daarom, geheel tegen mijn gewoonte in, meegenomen naar de slaapkamer. Ik pak hem van het nachtkastje: geen berichten of gemiste oproepen van Jos.

We zijn op de bank gaan zitten. Niet dicht bij elkaar, zoals gebruikelijk, maar hij in de ene hoek en ik in de andere. Na zijn ‘we moeten praten’ is de sfeer omgeslagen. Nors kijkt hij naar me; alsof ik hem iets heb aangedaan. ‘Nou …’ begin ik, ‘waarover wilde je het hebben?’ Zijn blik verzacht iets, waarna hij zegt dat het misschien beter is dat ik een tijdje in een vakantiehuisje ga wonen. ‘Hoezo?’ vlieg ik op. ‘Vanwege dat briefje, dat dreigement,’ zegt hij gedecideerd. Ik begrijp er niets van. Hoezo ben ik in gevaar, terwijl ik niet eens weet wie Jan is? Jos gaat verder: ‘Ik denk dat je beter tijdelijk ergens anders kunt gaan wonen. Ik heb vanmiddag al een vakantiehuisje gevonden. Je kunt alleen Biko niet meenemen.’ Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen. ‘Ben je helemaal gek geworden?’ breng ik uit. ‘Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dit huis te verlaten, laat staan zonder mijn hond!’ Jos’ gezicht loopt rood aan. En dan begint hij tegen me te schreeuwen dat ik niet zo eigengereid moet zijn, dat ik hem moet vertrouwen, dat hij niet kan instaan voor mijn veiligheid. ‘En als je hier blijft, dan … dan …’ besluit hij. ‘Dan wát?’ spuug ik uit. Hij geeft geen antwoord en we kijken elkaar een tijdlang boos aan, in absolute stilte.