‘Er is wel één voorwaarde: de bank en de kast moeten via de trap naar de eerste verdieping. Kan dat niet, dan gaat de aankoop niet door,’ zeg ik tegen de verkoopster. Vriendelijk antwoordt ze: ‘Geen probleem,’ en schrijft via trap naar 1e verdieping op de bestelbon.
Lees verder Op de kast
Het Ingrid-incident
Na een weekje heen en weer mailen en appen maken we een afspraak. Ik mag zeggen waar onze eerste ontmoeting zal plaatsvinden. Geheel coronaproof stel ik een terras bij een restaurant hier in de buurt voor. Man Ager gaat akkoord. En ik ben de hele dag voorafgaand aan onze date gespannen. Ik heb al twee nogal teleurstellende dates achter de rug: een met Zo Allenig, een man die uitsluitend over zijn overleden vrouw kon praten en een met Pol Itie, een workaholic die me de oren van het hoofd kletste over zijn werk. Nu hoop ik op iets meer interesse in wie ík ben.
Lees verder Het Ingrid-incident
Geplast. Nu jullie nog vinden
Ondanks het feit dat ik voor middernacht een manuscript moet retourneren en nog een paar hoofdstukken moet redigeren, bied ik aan om mee te gaan naar Eindhoven Airport. Niet omdat ik twijfel aan mijn dochters rijvaardigheid, maar omdat ik merk hoe gespannen ze is. Je zult je vriend maar na zeven lange maanden weer in de armen kunnen sluiten!
Lees verder Geplast. Nu jullie nog vinden
Posidruppel 22/08/20
Het is weer tijd voor een nieuwe ‘posidruppel’, een mooi, grappig, ontroerend of hoopgevend bericht dat wat tegenwicht biedt aan al het akelige nieuws.
Wie mijn ‘posidruppels’ volgt, weet dat ze vaak in het teken van muziek staan. Dat heeft een reden. Muziek raakt mensen, kan troosten, verrassen en verblijden. Samen musiceren voegt daar nog een extra dimensie aan toe. Het is fijn om te zingen, maar wanneer ik dat samen met anderen doe, voel ik me op een bijzondere manier met hen verbonden.
Samen repeteren was lastig te organiseren. Daarom namen de andere zangeressen van 4-Tune en ik om de paar weken thuis een filmpje op. Onze zangdocente van Vocal Studio Elst voegde die vier filmpjes daarna samen. En zo … zongen we toch nog samen.
Vandaag deel ik graag de allerlaatste ‘Stay-Home-Video’ met je, want vanaf komende week gaan we weer écht samen zingen! We verheugen ons daar enorm op.
Over een paar weken vervang ik deze 'posidruppel' door een nieuwe. Wil je geen druppel missen, kom dan regelmatig even langs.
In de aanbieding
Het ijs van Ben & Jerry’s is in de aanbieding. Mijn dochter is verzot op de veganistische versie van hun koekjesdeegijs dus hoef ik niet lang na te denken en bestel ik daarvan een paar bekers. Op een warme avond vraagt ze me of er nog ijs in de vriezer is. Ik, verheugd: ‘Ja, twee bekers cookie dough!’ Zij spoedt zich naar de keuken, waar ik haar de vriezerladen hoor open- en dichtschuiven. Ze roept: ‘Waar dan?’ Ik zucht en loop naar haar toe. Ze houdt een beker ijs omhoog en ik zie het meteen: geen groen dekseltje, maar een bruin. IJs gemaakt van melk; niet geschikt voor veganisten. ‘Sorry,’ breng ik uit en tegelijkertijd bedenk ik dat ik dan beide bekers zelf moet leeg-lepelen. Ik houd van ijs, maar krijg die enorme klonten weeïg en veel te zoet deeg simpelweg niet door mijn keel.
Lees verder In de aanbieding
Het is goed meisje, ga maar
Mijn dochter zit op de bank, tegen de pas geschilderde muur, haar laptop op schoot. ‘Kijk dan, hoe mooi!’ zegt ze, verheugd wijzend naar een afbeelding van een bijzettafeltje. ‘Zet maar op je lijstje,’ antwoord ik lachend. ‘Maar we moeten ook nog pannen hebben, een bed, een tafel en stoelen,’ zucht ze, waarna ze me stralend aankijkt.
Lees verder Het is goed meisje, ga maar
Brieven van Pietro Mancuso
Bij het opruimen van mijn weblog kwam ik ‘Brieven van Pietro’ tegen, een verhaal dat ik lang geleden schreef en in 2015 herschreef. Omdat het me fijn lijkt om na bijna een kwart eeuw weer met Pietro in contact te komen, ben ik met de stofkam door het verhaal gegaan en publiceer ik het vandaag opnieuw.
Over blije mensen en minder afval
Gisteren hebben we het wandmeubel leeggehaald. In de schuur staat een grote doos met spelletjes die we lang niet meer (of nog nooit) gespeeld hebben, prulletjes die we al lang vergeten waren en cd’s die we nooit beluisterd hebben. De rest van de inhoud wacht elders in huis op de nieuwe kast. Omdat herhaalde pogingen het meubel via Marktplaats te verkopen niets hebben opgeleverd, heb ik een afspraak gemaakt met de kringloopwinkel. Die komt het later deze week ophalen: tijd dus om het te demonteren. Dat valt mee. Het duurt even voor we de constructie doorhebben, maar dan gaat het snel. Onze woonkamer bevindt zich op de eerste verdieping. En dat maakt het naar beneden brengen van de loodzware wandmeubeldelen een grotere uitdaging dan de demontage zelf. Compleet versleten zitten we ’s avonds op de bank. ‘Moeten we het alleen donderdagmorgen vroeg nog even tegen de muur naast de oprit zetten,’ zucht ik.
Lees verder Over blije mensen en minder afval
over oude wijven en wat fris
Behalve op mijn werk en bij mijn moeder in de tuin kom ik de afgelopen maanden vrijwel nergens meer. Ik mis het even de stad in om te winkelen of gewoon ergens wat te gaan eten of drinken, het afspreken met familie en vrienden en het zingen. Nu de ‘intelligente lockdown’ beetje bij beetje versoepeld wordt, kunnen we ons weliswaar iets meer permitteren, maar echt vrij zijn we nog (lang) niet.
Lees verder over oude wijven en wat fris
Over beschuldigende vingers en solidariteit
Op Instagram lees ik een bericht van een ondernemer die vertelt over hoe zwaar het is om in deze tijd een bedrijf te runnen. Tijdens het lezen zit ik in eerste instantie instemmend te knikken: op veel punten heeft ze gelijk, vind ik. Maar dan lees ik dit:
Je kunt bedrijven niet de schuld geven van hun nijpende situatie, zeker niet als je lekker ‘thuiswerkt’, ondertussen alle afleveringen van het nieuwste seizoen van je favoriete Netflixserie kijkt en online shopt omdat je salaris net binnen is.
Dat ‘thuiswerkt’ tussen aanhalingstekens en de suggestie dat mensen die hun werk vanuit huis doen continu met andere dingen bezig zijn, in de wetenschap dat hun salaris toch wel wordt overgemaakt, irriteren me. Toch houd ik mijn virtuele mond: de kortzichtigheid van veel van de reacties en de manier waarop de ondernemer reageert op iemand die er een andere mening op na houdt, doen me beseffen dat dit niet de plek is voor een ander geluid.
Toch blijven die paar neerbuigende zinnen aan me knagen. Ik heb collega’s met jonge kinderen die thuis werken. Ik tref hen eens per week op kantoor en hoor hun wanhopige verhalen. Het valt niet mee – en dan druk ik me zacht uit – om je werk naar behoren uit te voeren vanachter de keukentafel, terwijl je kinderen hulp nodig hebben bij hun digitale lessen en hun frustraties op jou botvieren. Tussendoor Netflixen? Laat me niet lachen! Zelfs ’s avonds komt het daar niet van, simpelweg omdat ze dan te moe zijn om uit hun ogen te kijken.
Ik zit doordeweeks meestal op kantoor, in mijn eigen kamer, eenhoog achter. Ja, ik ben blij dat ik een baan heb, dat mijn salaris elke maand op mijn rekening wordt bijgeschreven. Ik hoef maar even terug in de tijd te gaan, om me te realiseren dat dat helemaal geen vanzelfsprekendheid is. In 2014 moest ik leven van het kleine beetje dat mijn eigen bedrijf opbracht, van giften en van geld dat ik van mijn dochter leende. Toen ik na afloop van dat financiële rampjaar eindelijk weer een baan vond, kon ik mijn geluk niet op.
Wat ik maar wil zeggen, is dat het voor veel ondernemers inderdaad gruwelijke tijden zijn, maar dat precies hetzelfde geldt voor werknemers. Zij hebben net zomin de garantie dat hun inkomen tot in lengte van dagen op peil blijft en doen er alles aan om hun werk zo goed mogelijk uit te voeren en hun hoofd – niet alleen in financieel opzicht – boven water te houden. Het is juist nu niet de tijd om beschuldigende vingers uit te steken. We moeten solidair zijn met elkaar, de verbinding zoeken en elkaar steunen waar dat kan. Ik ben ervan overtuigd dat dat de enige manier is om deze coronacrisis het hoofd te bieden.