Zondagavond heb ik weer naar een aflevering van ‘Boer zoekt vrouw’ gekeken. Bij de start van elk nieuw seizoen denk ik weer aan hoe ik jaren geleden ook eens een brief stuurde naar een boer ‘in de aanbieding’. Nu kan ik best aardig schrijven, dus aan mijn brief zal het niet gelegen hebben dat ik nooit ben uitgenodigd voor een nadere kennismaking. Of misschien ook wel, wie zal het zeggen? Een ding weet ik wel: ik ben blij dat het bij die brief gebleven is, want bij nader inzien bleek ‘mijn’ boer een hork met een verschrikkelijk accent, om van zijn tafelmanieren nog maar niet te spreken. Ik weet wel zeker dat het tussen ons nooit wat geworden zou zijn.
Lees verder Tekstschrijver zoekt man?
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel VII (slot)
Bij voorbaat
Onze lodge ligt op een steenworp afstand van het bezoekerscentrum van Newgrange, een 5.000 jaar oud ganggraf. Om het te kunnen bezoeken, moet je minimaal 36 uur van tevoren online kaarten reserveren. Ik was van plan dat te doen voordat we naar Ierland vertrokken, maar stuitte op een probleem: alle rondleidingen waren al volgeboekt. Een paar dagen geleden ben ik toch nog maar eens op de website gaan kijken. Ik kon het niet verkroppen dat we uitgerekend tegenover Newgrange logeerden en niet de kans kregen om deze unieke bezienswaardigheid te bezoeken. Tot mijn geluk kon ik opeens toch nog een paar entreebewijzen bemachtigen voor vanmiddag.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel VII (slot)
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel VI
Back to Blackrock
We hebben heerlijk geslapen en na het ontbijt gaan we terug naar Slane. Er is daar een plek die we gisteren vanwege tijdgebrek hebben overgeslagen: het Francis Ledwidge Museum, gevestigd in de cottage waar de dichter met zijn familie woonde voordat hij naar het front ging. We worden er verwelkomd door Brendan, die hier sinds een week of vijf bezoekers ontvangt en vertelt over Ledwidge. Hij vraagt wat we nog niet weten over de dichter en Charlotte lacht wat besmuikt. Zodra hij begrijpt dat zij wellicht meer weet dan hij, reageert hij sportief: ‘Maybe you can learn me some new things!’ We dwalen wel een uur rond door het kleine huis en de relatief grote tuin. Achterin staat een replica van het monument dat in Vlaanderen is opgericht op de plaats waar Ledwidge omkwam. Net als toen we dáár samen waren, krijg ik weer een brok in mijn keel zodra we erbij staan.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel VI
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel V
Home
We zijn toe aan de laatste etappe van onze reis die zal eindigen in County Meath. We hebben gisteravond al een mooie route uitgezocht en nadat Róisín ons heeft uitgezwaaid, zetten we koers richting het noorden. We rijden met een grote bocht om Dublin heen: geen snelwegen meer voor ons. Ruim twee uur later bereiken we de Hill of Tara, een plek waar in lang vervlogen tijden koningen gekroond werden. Het uitzicht vanaf de heuvel is verpletterend mooi. Het landschap glooit zacht en in elke denkbare kleur groen naar de horizon. In de verte menen we zelfs de Ierse Zee te zien.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel V
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel IV
You vegetarians!
We vertrekken vroeg uit Wexford; onze volgende overnachting is in een gehucht in de buurt van Wicklow, maar we willen eerst een bezoek brengen aan Glendalough, dat een van de hoogtepunten van onze reis zou moeten zijn. We drinken koffie in Enniscorthy en besluiten meteen een wegenkaart te kopen. Tot nu toe hebben we alles weten te vinden met Google Maps, maar we willen liefst niet zo snel mogelijk van A naar B (en dat is iets wat de Google-mevrouw wel wil). De lokale boekhandel heeft nog precies één road map op voorraad. Op een bankje zoeken we samen naar de mooiste route naar Glendalough.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel IV
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel III
Vikingen en een oude vuurtoren
Na een zeer verzorgd ontbijt verlaten we Calverstown om verder naar het zuiden te rijden. Vandaag zullen we de grootste afstand gaan afleggen, dus kies ik de snelweg naar onze eerste bestemming, de Rock of Cashel. De prachtige, hooggelegen ruïnes van het voormalige kasteel, later in gebruik genomen als kerk, zijn al van veraf zichtbaar. Even later dwalen we over het terrein en vergapen we ons aan het prachtige uitzicht.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel III
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II
Pope in town
De dag na onze aankomst bezochten we onder meer de GPO, waar ik geraakt werd door de film over de Easter Rising. Daarna liepen we opnieuw naar Arbour Hill. Ook dat bezoek maakte diepe indruk op mij. Zo bijzonder om er samen met mijn dochter te mogen zijn.
Nu ik er twee nachten heb doorgebracht, ben ik blij dat ik het ‘appartement’ mag verlaten. De sleutel moet ik weer bij nurkse Dave inleveren. Die staat, hoe verrassend, alweer glazen te spoelen en gebaart mij de sleutel op de bar te leggen. Een ‘goodbye’ kan er kennelijk niet vanaf, maar een van de stamgasten maakt dat goed door een ‘I’ll help you love’ en de deur van de pub voor me open te houden.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel II
Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I
Gestolen harten
Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I
Oeverloos – een zomerverhaal voor Friesland Post
Het maandblad Friesland Post deed een oproep op Facebook: ‘Schrijf een verhaal over een zomer in Friesland’. Ik gaf er gehoor aan, omdat ik in mijn jeugd heel wat zomers in Friesland heb doorgebracht.
Lees verder Oeverloos – een zomerverhaal voor Friesland Post
De weg kwijt
Op de stoep van de dierenkliniek moeten we even wachten. Een oude dame houdt de deur open voor haar zo op het oog ongeveer even oude zus, vriendin of wellicht buurvrouw. Die heeft een dier aan de lijn dat je, vanwege zijn omvang en grijze snuit onmogelijk nog een ‘hondje’ kunt noemen. Het beest duwt goedmoedig zijn kwijlende snuit tussen mijn knieën, terwijl de beide dames wat met elkaar kibbelen. Waarover ontgaat mij. Vervolgens schuifelen mevrouw Hond en het beest verder, op de voet gevolgd door mevrouw Deur. Die fluistert mij in het voorbijgaan toe: ‘Ja, ze is een beetje dementerend.’