Na een prachtige rit bereiken we het park waarin onze volgende cottage ligt. Een wat afstandelijke beheerder overhandigt ons de sleutel van het huisje waarvan het interieur ons bij binnenkomst verbaast. De donkere plavuizenvloer, de tafel waarvan het blad verstopt is onder een plastic zeil, de stoelen met biezen matten en het bankstel dat lang geleden modieus moet zijn geweest, vormen een schril contrast met het smaakvolle interieur van de cottage in de plaats met de onuitsprekelijke naam. In de slaapkamer hangen twee spots boven het bed die als een soort schijnwerpers elke vorm van sfeer tenietdoen. De badkamer is brandschoon, maar net zo gedateerd als de rest van de binnenkant van het huisje. Ik moet echt even schakelen; zo veel soberheid had ik niet verwacht. Gert is niet zo’n zeurpiet: ‘Joh, alles is netjes en wat we nodig hebben, is er,’ concludeert hij nuchter.
De volgende ochtend nemen we afscheid van de leuke cottage in de plaats met de onuitsprekelijke naam en zetten we koers naar County Kerry. Onze eerste stop is bij de naar schatting 3.000 jaar oude Drombeg Stone Circle. We proberen de symbolen die op een aantal van de reusachtige staande stenen te zien zouden zijn te ontdekken, maar weten niet precies waar we moeten kijken. Even verderop in het gras zijn de restanten van een prehistorische nederzetting te vinden. We dwalen er een poosje rond en stappen dan weer in de auto.
‘Gaan jullie ook naar Koov?’ vroeg Cathy, de schoonzus van Charlotte ons, voordat we verder Ierland in trokken. Ik haalde mijn schouders op, vroeg wat ze bedoelde. ‘Koov,’ herhaalde ze. Pas toen ze spelde: ‘C O B H,’ begreep ik haar. ‘Ja,’ bevestigde ik, ‘we gaan zeker ook naar Cobh!’ ‘Dat is zo’n mooie plaats,’ reageerde ze enthousiast.
Badderen in het gehucht met de onuitsprekelijke naam
Vanuit het midden van Ierland hebben we een bezoek gebracht aan Dunamese Castle, aan de Rock of Cashel en aan Cahir. Daarna zijn we naar onze eindbestemming van vandaag gereden: een gehucht met een onuitsprekelijke naam in de buurt van Cork . De toegangspoort naar het erf van de cottage, een verbouwde boerenschuur, bevindt zich op een lastig punt. Een smalle weg komt precies voor de poort uit op een iets bredere, bochtige weg. Ik zet de auto daarom in de berm van de smalle weg en vraag mijn lief de auto het erf op te rijden. Terwijl hij achteruit rijdt, houd ik bij de toegangspoort beide wegen angstvallig in de gaten, maar er komt gelukkig geen enkele auto voorbij.
Vanochtend ben ik wakker geworden in het huis waar mijn dochter sinds begin deze maand met haar vriend woont, ruim 1.000 kilometer van de plaats waar ze exact 29 jaar geleden ter wereld kwam. Speciaal voor haar verjaardag zijn mijn lief en ik naar het midden van Ierland afgereisd. Gisteren zijn we in Dublin geland en hebben we een bezoek gebracht aan de Boyne Valley, voordat we hierheen kwamen. Wij logeren twee nachten in het huis van Charlotte en Eoghan, zij bij zijn vader die even verderop woont. Ze heeft me laten weten dat ze eraan komen en ik storm de deur uit. Stralend komen ze me even later tegemoet. Ik zing haar toe met een stem die onderweg struikelt over de emoties die me overspoelen. Snel neem ik haar in mijn armen, dankbaar dat ik haar vandaag dicht bij me heb.
Na de koffie willen Charlotte en Eoghan ons graag het bos bij een kasteel in de buurt laten zien. Al wandelend ontdekken we op tal van bomen zogenaamde fairy doors. En Eoghan laat ons daslook ruiken, een plantje dat hier in overvloed groeit. We nemen ook een kijkje bij het kasteel, dat privébezit is en vrijwel nooit geopend voor publiek. Daarna rijden we door naar Birr Castle, waar we uren door de tuinen dwalen. We lunchen bij Woodfield, even buiten Birr en gaan later in de middag terug naar waar we vandaan gekomen zijn.
Hill of Tara
Boyne river
Knowth, grafheuvels
Newgrange, gezien vanuit Knowth
Fairy door
De tuinen van Birr Castle
De tuinen van Birr Castle
Dan breekt een langverwacht moment aan: eindelijk ga ik Eoghans familie ontmoeten. Zijn vader staat ons buiten op te wachten, de armen gespreid. Zonder gêne omhels ik hem en we spreken beiden uit hoe fijn het is dat we elkaar nu live kunnen zien, bijna zes jaar nadat zijn zoon en mijn dochter een relatie met elkaar kregen. Binnen wacht de rest van de familie en weer volgt een hartverwarmende ontmoeting, nu met Eoghans broer en schoonzus en hun kinderen en zijn zus en zwager die ons vol trots hun prachtige pasgeboren dochtertje tonen. Tijdens het koffiedrinken kan ik met eigen ogen vaststellen hoe welkom mijn dochter in deze familie is, hoe thuis ze zich hier voelt en hoe gelukkig ze is. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar het maakt het feit dat ik haar straks maandenlang moet missen iets makkelijker te verteren.
De volgende ochtend staan we nog even voor haar huis te praten met Charlotte. Wij reizen zo dadelijk verder Ierland in. Ik pak haar nog maar eens stevig vast, zeg nog maar eens dat ik van haar houd en dan verman ik me: we gaan! Ik zwaai nog als we al lang linksaf geslagen zijn en uit haar blikveld verdwenen. Het is maar goed dat mijn lief rijdt, want het afscheid vertaalt zich in een troebele blik die pas weer helder wordt als we al kilometers verwijderd zijn van mijn kind.
‘Ah,’ roept mijn oudste zus verrast, ‘jullie gaan naar Denemarken! Wat leuk, het is er net de Achterhoek.’ Charlotte en ik kijken elkaar aan. Lang geleden verliet ik mijn geboortegrond, maar we komen nog zeer regelmatig in de Achterhoek, omdat mijn moeder er woont. Het is er mooi, hoor, maar bij vakantie denk ik aan mij onbekende streken, verrassende landschappen en te ontdekken plaatsen. En om nu een heel eind te gaan rijden om zo ongeveer hetzelfde te zien als in de streek die ik ken als mijn broekzak … nee.
De dag na onze aankomst bezochten we onder meer de GPO, waar ik geraakt werd door de film over de Easter Rising. Daarna liepen we opnieuw naar Arbour Hill. Ook dat bezoek maakte diepe indruk op mij. Zo bijzonder om er samen met mijn dochter te mogen zijn.
Nu ik er twee nachten heb doorgebracht, ben ik blij dat ik het ‘appartement’ mag verlaten. De sleutel moet ik weer bij nurkse Dave inleveren. Die staat, hoe verrassend, alweer glazen te spoelen en gebaart mij de sleutel op de bar te leggen. Een ‘goodbye’ kan er kennelijk niet vanaf, maar een van de stamgasten maakt dat goed door een ‘I’ll help you love’ en de deur van de pub voor me open te houden.
Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.
In de hal hangt een windgong waarop ‘please ring’ staat. Aarzelend laat Charlotte haar hand langs de metalen staafjes gaan. Een vriendelijk geklingel weerklinkt, waarop iemand de keukendeur openrukt. Geïrriteerd stapt de gastvrouw de hal in en legt de gong het zwijgen op. Bill volgt haar op de voet, geeft ons een hand en wenst ons een goede reis. Waar hij bij aankomst onze koffer vanaf de straat naar binnen bracht, laat hij ons nu zelf worstelen met de bagage. Beurtelings sleuren we de koffer naar de vijftien minuten verderop geparkeerde Corsa.
Stipt om acht uur doen we de deur naar de eetkamer open. We schrikken ons een ongeluk, want Bill staat achter de deur op ons te wachten. ‘Right,’ zegt hij, ‘good morning,’ waarna hij wil weten of ik koffie of thee bij het ontbijt wil. ‘Coffee, please,’ zeg ik, nog steeds een beetje buiten adem van de schrik. Voor mij valt er van alles te kiezen, op Charlottes bord ligt haar ontbijt al klaar: een appel en een mandarijn. ‘Veganistisch is het wel,’ grapt zij, zodra Bill de deur uit geslopen is. Binnen twee minuten is hij terug. Met een eitje voor mij en een potje koffie. Wat wij vandaag gaan doen, wil hij weten. Ik vertel dat we Inverness gaan verkennen. ‘Daar heb je niet meer dan twee uur voor nodig,’ schampert hij, om te vervolgen: ‘Gaan jullie nog cereal eten?’ Wij schudden onze hoofden, waarna hij de bussen met cornflakes en muesli meeneemt. Stomverbaasd kijken wij hem na. Hebben zijn zoontjes wellicht trek in ontbijtgranen? Gaat hij er zelf van eten?
