Badderen in het gehucht met de onuitsprekelijke naam
Vanuit het midden van Ierland hebben we een bezoek gebracht aan Dunamese Castle, aan de Rock of Cashel en aan Cahir. Daarna zijn we naar onze eindbestemming van vandaag gereden: een gehucht met een onuitsprekelijke naam in de buurt van Cork . De toegangspoort naar het erf van de cottage, een verbouwde boerenschuur, bevindt zich op een lastig punt. Een smalle weg komt precies voor de poort uit op een iets bredere, bochtige weg. Ik zet de auto daarom in de berm van de smalle weg en vraag mijn lief de auto het erf op te rijden. Terwijl hij achteruit rijdt, houd ik bij de toegangspoort beide wegen angstvallig in de gaten, maar er komt gelukkig geen enkele auto voorbij.
Vanochtend ben ik wakker geworden in het huis waar mijn dochter sinds begin deze maand met haar vriend woont, ruim 1.000 kilometer van de plaats waar ze exact 29 jaar geleden ter wereld kwam. Speciaal voor haar verjaardag zijn mijn lief en ik naar het midden van Ierland afgereisd. Gisteren zijn we in Dublin geland en hebben we een bezoek gebracht aan de Boyne Valley, voordat we hierheen kwamen. Wij logeren twee nachten in het huis van Charlotte en Eoghan, zij bij zijn vader die even verderop woont. Ze heeft me laten weten dat ze eraan komen en ik storm de deur uit. Stralend komen ze me even later tegemoet. Ik zing haar toe met een stem die onderweg struikelt over de emoties die me overspoelen. Snel neem ik haar in mijn armen, dankbaar dat ik haar vandaag dicht bij me heb.
Na de koffie willen Charlotte en Eoghan ons graag het bos bij een kasteel in de buurt laten zien. Al wandelend ontdekken we op tal van bomen zogenaamde fairy doors. En Eoghan laat ons daslook ruiken, een plantje dat hier in overvloed groeit. We nemen ook een kijkje bij het kasteel, dat privébezit is en vrijwel nooit geopend voor publiek. Daarna rijden we door naar Birr Castle, waar we uren door de tuinen dwalen. We lunchen bij Woodfield, even buiten Birr en gaan later in de middag terug naar waar we vandaan gekomen zijn.
Hill of Tara
Boyne river
Knowth, grafheuvels
Newgrange, gezien vanuit Knowth
Fairy door
De tuinen van Birr Castle
De tuinen van Birr Castle
Dan breekt een langverwacht moment aan: eindelijk ga ik Eoghans familie ontmoeten. Zijn vader staat ons buiten op te wachten, de armen gespreid. Zonder gêne omhels ik hem en we spreken beiden uit hoe fijn het is dat we elkaar nu live kunnen zien, bijna zes jaar nadat zijn zoon en mijn dochter een relatie met elkaar kregen. Binnen wacht de rest van de familie en weer volgt een hartverwarmende ontmoeting, nu met Eoghans broer en schoonzus en hun kinderen en zijn zus en zwager die ons vol trots hun prachtige pasgeboren dochtertje tonen. Tijdens het koffiedrinken kan ik met eigen ogen vaststellen hoe welkom mijn dochter in deze familie is, hoe thuis ze zich hier voelt en hoe gelukkig ze is. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar het maakt het feit dat ik haar straks maandenlang moet missen iets makkelijker te verteren.
De volgende ochtend staan we nog even voor haar huis te praten met Charlotte. Wij reizen zo dadelijk verder Ierland in. Ik pak haar nog maar eens stevig vast, zeg nog maar eens dat ik van haar houd en dan verman ik me: we gaan! Ik zwaai nog als we al lang linksaf geslagen zijn en uit haar blikveld verdwenen. Het is maar goed dat mijn lief rijdt, want het afscheid vertaalt zich in een troebele blik die pas weer helder wordt als we al kilometers verwijderd zijn van mijn kind.
Onderweg naar ons laatste overnachtingsadres rijden we over de besneeuwde Splügenpas. We halen herinneringen op aan de tocht langs de door Carlotta aangeraden route: via Greve in Chianti naar Panzano en Volpaia, over de onverharde weg vol kiezels van Volpaia naar Lamole. Zowel Cinque Terre als Toscane heeft ons hart veroverd, maar we hebben ook genoten in Salò aan het Gardameer, waar we de afgelopen twee nachten verbleven.
De boerderij van Carlotta in Santa Cristina a Pancole ligt aan het eind van een onverharde weg. Zodra we de auto parkeren, beginnen haar honden te blaffen. Carlotta staat vandaag met haar producten (onder meer olijfolie en wijn) op de markt in Florence, heeft ze ons laten weten. Haar moeder heet ons daarom welkom. Zodra we ons geïnstalleerd hebben in het gastenverblijf, gaan we met een drankje en wat lekkers naar het terras. De ondergaande zon doopt de glooiende wijn- en olijfgaarden in zacht terracotta en trakteert ons op een uitzicht om van te dromen.
Na drie dagen in prachtig Cinque Terre te hebben doorgebracht, zijn we nu onderweg naar ons volgende logeeradres. Eerst brengen we een bezoek aan Lucca. We dwalen door de straten van deze oude stad en lunchen op het beroemde ovale plein (dat ooit een Romeins amfitheater was). Nadat ik een hap van mijn spaghetti genomen heb, ontvang ik een berichtje op mijn telefoon. Concetta, de beheerder van de accommodatie in Barberino Val d’Elsa laat weten dat ons appartement klaar is voor ons bezoek en schrijft dat de deur open is en de sleutel binnen op tafel ligt.
Natuurlijk hebben we foto’s gezien van het uitzicht, maar we zijn met stomheid geslagen als Laura, de eigenares van het huisje dat we gehuurd hebben, ons meeneemt naar een bankje in de enorme tuin met olijf- en citroenbomen. We hebben zicht op de grillige, bergachtige kustlijn. ‘Kijk,’ zegt ze trots, ‘vanaf hier kun je alle dorpen zien die samen Cinque Terre vormen.’ Wij raken niet uitgekeken. En als later blijkt dat het huisje nogal eenvoudig is, kan ons dat niet deren. Een betere plek, hier zo boven Monterosso al Mare, hadden we ons niet kunnen wensen.
Halverwege de overtocht begint de man die tegenover ons zit opeens driftig naar het water te wijzen. Wat heeft hij gespot? Een grote vis, misschien? Een dolfijn? ‘Restaurant is there,’ zegt hij luid. Blijkbaar heeft hij begrepen waar wij naartoe willen. We kijken heel geïnteresseerd waarnaar hij wijst, durven niet te zeggen dat we allang weten waar het restaurant te vinden is. We vragen hoe laat de laatste veerboot teruggaat. ‘O,’ zegt de man luchtig, ‘na middernacht pas.’
Een ritje met tram 28 is een toeristische attractie. Vandaag willen we een groot deel van de stad verkennen met dat vervoermiddel. Na het ontbijt laten we ons door ‘de 28’ naar het ten westen van het stadscentrum gelegen Estrela park brengen. Daar stappen we uit voor een wandeling door het groen, waarna we de weg oversteken en de basiliek bezoeken.
We zijn in een sneltreinvaart verliefd geworden en hebben vervolgens het tempo hoog gehouden. Nog geen twee maanden na onze eerste date verbleven we al een midweek op Ameland. En we denderden op hoge snelheid door, benieuwd naar elkaar, naar onze levens en dierbaren. En nu snel ik met hem per metro door Lissabon. Ik kijk naar hem, hij glimlacht naar me en pakt mijn hand.
Tijdens de autorit naar het noorden is het grijs en miezert het zo nu en dan. Niet echt het perfecte weer voor een citytrip, maar mijn dochter en ik laten ons humeur er niet door bederven. Eenmaal in Groningen maakt het grijs plaats voor witte wolken tegen een felblauwe hemel. We passeren een schoenenwinkel en gaan er naar binnen, omdat ik goede schoenen nodig heb voor de citytrip die ik binnenkort met mijn vriend ga maken. Comfortabele schoenen vinden is voor mij geen eenvoudige opgave, omdat ik aan beide voeten een bunion (of hallux valgus) heb, een lelijke maar vooral pijnlijke vergroeiing. Ik pas een paar Skechers en die zitten meteen goed. De bovenkant is van rekbare stof: ideaal vanwege de knobbels aan de binnenkanten van mijn voeten.
