We zijn bij Holland & Barrett op zoek naar een cadeautje voor mijn moeder en dwalen al even rond tussen smeerseltjes, oliën en voedingssupplementen als een verkoopster ons in de gaten krijgt. Ze komt op ons af en zegt zonder omhaal: ‘We hebben hele fijne kussensprays!’ Charlotte en ik kijken elkaar verbouwereerd aan. Wat zijn dát in vredesnaam? Charlotte mompelt dat haar oma niet zo van dat soort producten houdt, waarna de verkoopster het onmiddellijk over een andere boeg gooit: ‘O, zoek je een cadeau voor je oma? We hebben heel veel leuke theepakketjes!’ Ik doe mijn mond open om te zeggen dat oma ook niet bepaald dol is op thee, maar krijg daar de kans niet voor. ‘Thee doet het áltijd goed!’ kraait ze verheugd. ‘We kijken nog even verder,’ zeg ik dan maar.

‘Oma heeft in haar hele leven misschien twee keer thee gedronken!’ giert mijn dochter, zodra we de winkel verlaten hebben. Even verderop zit een Rituals, een van onze favoriete winkels in de stad – overigens puur vanwege het assortiment. We zijn nog maar nauwelijks binnen of er stormt iemand op ons af. ‘Bent u bekend met onze rituelen?’ vraagt ze net iets te dwingend. ‘Jazeker,’ zeg ik, nog steeds enigszins verbaasd door het theeverhaal van daarnet, waarna ze ons met rust laat. ‘Ze hebben een nieuwe parfumlijn,’ zegt Charlotte, wijzend op een uitstalling van flesjes. Het duurt even voor we het concept begrijpen: er is een soort basisparfum dat de kracht van de geur uit een ander flesje versterkt. Charlotte spuit wat van die basis op haar pols en trekt een vies gezicht. ‘Probeer jij ‘es,’ zegt ze en voor ik er erg in heb, heeft ze ook wat op mijn pols gesprayd. Nu vind ik bijna alle geurtjes van Rituals lekker, maar dit is – ik kan het niet anders formuleren – ronduit smerig.

In een onwelriekende walm speuren we verder naar een geschenk voor mijn moeder. Plotseling staat het ‘bent-u-bekend-met-onze-rituelen-meisje’ weer bij ons. ‘Lust u een kopje thee?’ vraagt ze, een dienblad met twee kartonnen bekertjes waar de damp vanaf slaat naar ons uitstekend. We bedanken vriendelijk. Ik vraag me telkens weer af wie heeft bedacht dat mensen wel met zo’n klotsende beker kokendheet vocht willen rondlopen in je winkel. Nadat ze is afgedropen, fluister ik tegen Charlotte: ‘Grijp zo’n witte pot bodycrème, dan gaan we snel afrekenen.’ Ik ben opeens helemaal klaar met de goedbedoelde maar o zo ergerlijke verkooptechnieken die sommige winkelketens hanteren.

Thuis ruikt mijn pols nog steeds zeer onaangenaam. Ook schrobben met met een heerlijk geurende zeep (niet geheel toevallig van Rituals) helpt niet. Teleurgesteld loop ik daarna naar de keuken. ‘Heb je ook zin in thee?’ vraagt Charlotte, terwijl ze de waterkoker vult. ‘Ach ja,’ zucht ik theatraal, ‘thee doet het áltijd goed.’ Ze lacht en zegt: ‘Behalve bij oma!’