‘We gaan drie uur fietsen,’ zegt Derk, de gids, en de moed zakt me in de schoenen. Lang geleden ging ik van maandag tot en met vrijdag in weer en wind op mijn fiets – zonder versnellingen en met terugtraprem – naar school. Twintig minuten heen, twintig terug. Op een Hemelvaartsdag besloot ik met een vriendin een tocht van 100 kilometer te maken. Dauwtrappen twee punt nul. We kónden niet meer en ik heb nog dagenlang spier- en zadelpijn gehad. Zulke enorme fietstochten heb ik daarna niet meer ondernomen. Sterker nog: tegenwoordig fiets ik nog maar weinig; ik loop liever.
Lees verder València – de banden vol met windCategorie archieven: COLUMNS
Onder de indruk
Hoewel het nog even duurt voor het begint, besluit ik toch alvast een plek te zoeken. Op de voorste rij stoelen, precies tussen de twee lage bankjes in. Zo kan ik straks moeiteloos opstaan en zonder over een bankje te struikelen mijn ding doen. Maar terwijl ik in de richting van de felbegeerde zitplaats loop, komt er een echtpaar aan. Zij gaat op ‘mijn’ stoel zitten, hij op die ernaast. Seconden later blijf ik bij hen staan. ‘Zou u een stoel willen opschuiven?’ vraag ik vriendelijk.
Lees verder Onder de indruk
In mezelf
‘Heb je verdriet?’ vraagt mijn vriendin, nadat ik haar verteld heb dat ik verga van de rugpijn. ‘Hoezo?’ wil ik weten. ‘Omdat de onderrug energetisch staat voor verdriet,’ antwoordt ze. Ach nee, ik ben helemaal niet verdrietig, denk ik, maar al snel besef ik dat ik dat wél ben. En ik weet ook waarom.
Lees verder In mezelf
Geluk in het spel
Eigenlijk heb ik dat nooit: geluk in het spel. Talloze kaart- en bordspelletjes heb ik al gespeeld, maar als winnaar kwam ik vrijwel nooit uit de bus. Nu scheelt het misschien dat ik vaak spelletjes speelde met mijn dochter, die mij op tienjarige leeftijd al ingewikkelde spelregels wist uit te leggen. Hoe vaak zij mij met een potje ‘Catan’ heeft ingemaakt? Ik ben de tel kwijtgeraakt. Met enige regelmaat koop ik een Staatslot, maar ook daarin heb ik bijna nooit geluk: meer dan een paar tientjes won ik nooit. ‘Gelukkig in het spel, ongelukkig in de liefde,’ luidt het spreekwoord. Als het omgekeerde ook geldt, zou ik gelukkig moeten zijn in de liefde. Toch?
Lees verder Geluk in het spel
Buiten de lijntjes
Of ik zijn profiel eens wil bekijken, vraagt hij me. Het eerste wat me opvalt aan zijn foto is de weelderige gezichtsbeharing. Een baardje vind ik in sommige gevallen nog wel oké, maar van dat onverzorgde, peper- en zoutkleurige staalwol op zijn kaken word ik niet gelukkig. Zijn helderblauwe ogen kunnen het ‘jakkes-gevoel’ niet compenseren. Kom op, Chris, denk ik, je bent toch niet zo oppervlakkig dat je alleen op uiterlijkheden afgaat? Lezen dus, wat deze meneer te melden heeft.
Lees verder Buiten de lijntjes
Meer dan een pak suiker
Sinds het begin van de coronacrisis doen we op kantoor ons best om het virus buiten de deur te houden. Het beleid is er al anderhalf jaar op gericht de bezoekersaantallen zo laag mogelijk te houden. Dat betekent dat we alleen de kopers van onroerend goed uitnodigen voor de overdracht en verkopers vragen een volmacht af te geven. Dat is voor niemand leuk: de coronamaatregelen dempen het feestelijke gevoel dat hoort bij het overdragen van een woning. De meeste verkopers hebben er begrip voor, maar nu de crisis voortduurt, is dat bij sommige van hen ver te zoeken.
Lees verder Meer dan een pak suiker
De zoete wraak van de gebruiksaanwijzing
Gebruiksaanwijzingen bewaar ik in dozen, ordners, lades. Overigens níét nadat ik ze eerst doorgenomen heb. Ik behoor tot de categorie negeer-de-gebruiksaanwijzing. Niet dat ik daar trots op ben; het getuigt van ongeduld en gebrek aan respect voor het product of toch in elk geval voor de schrijvers van handleidingen.
Lees verder De zoete wraak van de gebruiksaanwijzing
Het oude opruimen
Ik heb zojuist de kerstboom gedemonteerd en opgeborgen. Met uitzondering van de lichtjes langs de reling van mijn balkon en een verzameling gekregen kaarten doet niets meer aan de voorbije feestdagen herinneren. En toch voelt het niet opgeruimd, weerspiegelt het huis mijn gevoel: ik heb niet de moeite genomen om na te denken over wat 2021 me gebracht heeft. In mijn hoofd en hart is het daarom nog een behoorlijke puinhoop. Tijd om ook daar schoon schip te maken. Je kunt nu eenmaal niet aan iets nieuws beginnen, als je het oude nog niet hebt opgeruimd.
Lees verder Het oude opruimen
Wildplassen
Halverwege kán ik niet meer. En eigenlijk had ik dat bij vertrek al kunnen weten, maar toen dacht ik: ’t is maar een half uurtje rijden. Ik ga verzitten, verplaats mijn gewicht van mijn linker- naar mijn rechterbil. En terug. Maar het helpt niet. Sterker nog: het wordt er alleen maar erger van.
Lees verder Wildplassen
U bent een engel
Ze is me net voor. Bouwjaar 1950, schat ik. Zij, niet haar zwarte Toyota Aygo. Aan de manier waarop ze uitstapt, zie ik dat het wel even kan duren, dus zet ik de motor van mijn witte Aygo uit. Ik wacht geduldig. Het betaalproces heeft nog wel wat voeten in de aarde. Pasje erin. Pasje eruit. Pasje erin en dan opeens: gelukt! Ze werpt me een ongemakkelijke grijns toe en buigt zich dan in de richting van de tankdop. Mevrouw steekt haar sleutel erin en begint daarna uit volle macht te draaien. Het lijkt erop dat er geen beweging in de dop te krijgen is.
Lees verder U bent een engel