Exact een jaar geleden keken we elkaar voor de eerste keer in de ogen. De hele wereld (nou ja: het station in Arnhem) verdween en ik zag alleen maar jouw blik. Op de een of andere manier wist ik meteen: bij jou wil ik horen. Na die eerste fantastische date hadden we veelvuldig contact en spraken we af elkaar drie dagen later opnieuw te ontmoeten. Jij stuurde me meteen nadat we die afspraak gemaakt hadden het liedje All I Want For Christmas. Ja, dacht ik toen, jij bent alles wat ik wil voor Kerst.
‘E-chopper huren?’ staat op een bord langs de weg die van de haven naar het dorp voert. Ik denk: bestaan er tegenwoordig ook al elektrische helikopters? En wie zou die nu willen huren? Nadat we ons in ons huisje geïnstalleerd hebben, rijden we naar de supermarkt. We bespreken of we morgen fietsen zullen gaan huren, net op het moment dat we het bord van daarstraks weer passeren. ‘Kijk,’ zegt mijn lief, ‘daar heb je al een fietsverhuurder.’ Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Fietsverhuurder? Elektrische helikopters verhuren ze daar toch? En dan begin ik onbedaarlijk te lachen om mijn vergissing: een e-chopper is een soort elektrisch aangedreven bromfiets, besef ik opeens. Hij moet net zo hard lachen als ik, nadat ik hem deelgenoot heb gemaakt van mijn brain fart.
Niet iedereen kan zeggen dat hij Paleispark Het Loo als zijn achtertuin kan beschouwen. Hij wel. En hij laat me graag zien hoe prachtig het hier is. We wandelen over een zo goed als verlaten bospad en passeren een bescheiden roedel edelherten. Een ervan houdt ons nauwlettend in de gaten. Met zijn grote, donkere ogen onder een imposant gewei volgt hij onze bewegingen, ook als we even blijven staan om hem te bewonderen. Maar wanneer blijkt dat wij vooral in elkaars ogen verdrinken, verliest hij zijn belangstelling.
“En jij zei: Hoi, ik ben ‘m dan, die man die jij niet in één couplet vatten kan …”
Gaandeweg ben ik de tel kwijtgeraakt. Ik heb gedatet met een wandelaar die me in marstempo zijn omgeving liet zien, met een leugenaar die me helemaal naar de kust liet rijden, met een zonderling die me culinair in de watten legde, met een praatjesmaker die me een grote bek gaf. Daten werd een langdurig, leerzaam en soms pijnlijk proces dat me regelmatig de moed in de schoenen liet zinken. Toch weigerde ik alle hoop op te geven. Misschien heb ik aldoor geweten dat ik jou zou vinden. En jij mij.
Na het Ingrid-incident gooi ik het datebijltje er niet bij neer; ik geloof er heilig in dat ik de man van mijn dromen zal gaan vinden. Ik heb een videodate met Bra Bander en Ad Viseur, en Con Troller komt bij me eten. Maar de een is te luidruchtig en vloekt constant, de andere twee zijn volkomen ingedut en bij nader inzien totaal niet in mij geïnteresseerd.
‘Waar het precies over gaat, zeg ik niet. Iedereen kan er zijn eigen interpretatie aan geven,’ hoor ik zangeres Carol van Dijk op de radio zeggen. Daarna start de deejay de nieuwste single van Carols band, Bettie Serveert: Never Be Over. Lees verder Het gaat (waarschijnlijk) nooit meer over→
Hij heeft bloemen voor me meegebracht. Prachtige, roze. Symbolische? Wil hij ermee zeggen dat hij ook veel voelt voor mij?De helft van wat hij voor zijn overleden vrouw gevoeld heeft, zou voor mij al meer dan genoeg zijn. Met het boeket in mijn handen loop ik naar de keuken. Hij volgt me en wanneer hij even later toekijkt terwijl ik koffiekopjes pak, voel ik zijn warmte. Het liefst zou ik me ter plekke in zijn armen werpen. Maar ik doe het niet, onzeker over zijn gevoelens voor mij, bang om hem in verlegenheid te brengen en om mezelf volkomen kwijt te raken.
Tom wil een koffiemok van het aanrecht pakken en daarbij raakt zijn linkerarm per ongeluk mijn rechter. Een zoet, tintelend gevoel schiet van mijn vingertoppen naar mijn schouder. Pure elektriciteit, veroorzaakt door een simpele, onbedoelde aanraking. Natuurlijk ben ik expres zo dicht bij hem gaan staan, maar dat kan hij niet weten. Hij heeft geen idee van mijn gevoelens voor hem en ik durf ze niet op te biechten. Ik kan het hem niet zeggen, durf het niet, door omstandigheden die meer dan vriendschap tussen hem en mij in de weg staan.
Zijn halflange haren, zijn ogen, zijn stralende lach: wereldschokkend knap vond ik hem en ik viel eind jaren zeventig als een blok voor de Amerikaanse zanger en acteur Shaun Cassidy. Ik droomde van Shaun, fantaseerde over ontmoetingen met hem en zijn zonder twijfel geweldige eigenschappen. Lees verder Shaun Cassidymomentje→
‘Maar ik ben nog wel getrouwd,’ zegt de man die mij graag beter wil leren kennen. En ik weet meteen dat me nu maar één ding te doen staat. Lees verder Verbleekt tot lichtgrijs→
