“En jij zei: Hoi, ik ben ‘m dan, die man die jij niet in één couplet vatten kan …”

Gaandeweg ben ik de tel kwijtgeraakt. Ik heb gedatet met een wandelaar die me in marstempo zijn omgeving liet zien, met een leugenaar die me helemaal naar de kust liet rijden, met een zonderling die me culinair in de watten legde, met een praatjesmaker die me een grote bek gaf. Daten werd een langdurig, leerzaam en soms pijnlijk proces dat me regelmatig de moed in de schoenen liet zinken. Toch weigerde ik alle hoop op te geven. Misschien heb ik aldoor geweten dat ik jou zou vinden. En jij mij.

Nerveuzer dan voor welke andere date was ik voor onze eerste. En toen kwam jij de stationshal binnen en appte je: ‘Over je linkerschouder,’ waarna ik eerst over mijn rechter keek. Nooit ben ik blij met regen, toen wel, want het betekende dat we samen onder jouw paraplu de stad in liepen. Later zaten we tegenover elkaar in een restaurant dat voor mij een heel bijzondere betekenis heeft. Toen ik je vertelde welke dat was en ik volschoot, pakte je mijn hand en wilde ik dat je die niet meer los zou laten.

‘Ach,’ zei ik bij het afscheid, ‘je gaat me straks vast appen dat je me niet meer hoeft te zien.’ Ik was niets anders gewend. En omdat mijn hart zo schreeuwde, verstond ik bijna niet dat je antwoordde dat je me een berichtje zou sturen, maar dat je de inhoud ervan nog niet ging prijsgeven. Je reed weg en ik keek je na tot je om de bocht verdwenen was. Totaal van de kaart was ik, want de chemie tussen ons was bijna tastbaar geweest en ik wist niet wat ik ermee aan moest.  

Meteen na jouw thuiskomst appte je dat je me graag weer wilde zien. Ik moest jouw berichtje drie keer lezen om te beseffen dat het er echt stond. Ik was afwijzingen gewend, afkeurende opmerkingen over mijn onhebbelijkheden, over het feit dat ik te veel praatte of juist niet. Jij bracht me met jouw woorden aan het wankelen. Dat die nog maar het begin zouden zijn van wat me te wachten stond, kon ik toen nog niet vermoeden.

Eigenlijk had je tijdens en na die eerste date de weg naar mijn hart al gevonden. Maar je veroverde het daarna in een adembenemend tempo met je intense blik, je woorden en met muziek. ‘Bij dit liedje moest ik zo aan jou denken,’ schreef je me en je stuurde ‘Ik heb een man gekend’ van Yentl en de Boer mee. Het gaat over een vrouw die telkens de verkeerde mannen ontmoet, net zoals ik dat jarenlang deed. ‘En toen kwam jij …’ zingt het duo in het laatste couplet.

Hoewel ik geen liedjes schrijf, ben jij de man die ik niet in één couplet vatten kan. Ik heb geprobeerd het in deze column te doen, maar ik geloof dat mijn woorden slechts nauwelijks recht doen aan wat ik voel voor jou. Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik de moed niet heb opgegeven, dat ik wist dat jij mij zou vinden. En ik jou.

En toen kwam jij, mijn lief, en sindsdien staat mijn wereld op de kop. Ik kan alleen maar hopen dat dat de komende dertig jaar zo blijft.