Drukte, rituelen en je thuis voelen

De boerderij van Carlotta in Santa Cristina a Pancole ligt aan het eind van een onverharde weg. Zodra we de auto parkeren, beginnen haar honden te blaffen. Carlotta staat vandaag met haar producten (onder meer olijfolie en wijn) op de markt in Florence, heeft ze ons laten weten. Haar moeder heet ons daarom welkom. Zodra we ons geïnstalleerd hebben in het gastenverblijf, gaan we met een drankje en wat lekkers naar het terras. De ondergaande zon doopt de glooiende wijn- en olijfgaarden in zacht terracotta en trakteert ons op een uitzicht om van te dromen.

Een van de vier honden, een bruine die luistert naar de naam Maya, komt ons gezelschap houden. Ze legt haar kop op mijn schoot, waarschijnlijk in de hoop dat haar iets van de snacks op tafel ten deel zal vallen. Plotseling loopt ze weg en komt even later terug met iets wat ze tussen ons in laat vallen: een brok steen. Gert schopt de steen weg, waarna Maya erachteraan gaat en het ding even later weer voor onze voeten neerlegt. We schoppen beurtelings tegen de steen en de hond komt die telkens weer naar ons terugbrengen. Wachten we te lang met schoppen, dan begint ze enigszins ongeduldig te blaffen.

De volgende ochtend ligt Maya al voor de deur op ons te wachten. Tijdens het ontbijt herhaalt het ritueel met de steen zich. Veel tijd om te spelen hebben we niet: Florence wacht op ons. Daar verbazen we ons over de immense drukte in de straten die naar het Uffizi-museum leiden. Tijd om te fotograferen hebben we nu niet: we moeten tussen twaalf uur en kwart over in het museum zijn. We hebben toegangskaarten gereserveerd, maar moeten die nog ophalen. Een ronduit onvriendelijke mevrouw achter een loket snauwt ons in de richting van ‘ingang drie’. Daar blijkt het opnieuw onvriendelijkheid troef, maar een paar minuten later hebben we de kaarten dan toch in ons bezit.

Zo maar doorlopen kunnen we niet: we moeten aansluiten. Ruim een half uur later zijn we door de veiligheidscontrole, hebben we ieder een audio guide weten te bemachtigen en lopen we door de enorme gangen en zalen van het wereldberoemde Uffizi. We komen ogen tekort. En tijd, want om alles te kunnen zien in dit gigantische gebouw heb je veel meer dan een paar uur nodig.

Omdat we vandaag ook nog de stad willen bekijken, verlaten we na een uur of drie het museum.  Nergens een bak of rek om de audio guides in achter te laten. Ik ga buiten op een bankje zitten, terwijl mijn vriend de apparaten retourneert. Ruim een kwartier later is hij terug. Hij moest weer in de rij bij de ingang, door het detectiepoortje, naar de uitgiftebalie, via een andere uitgang naar buiten en om het museum heen lopen om weer bij mij te geraken.

Florence is net zo indrukwekkend en prachtig als ik me herinner, maar de alom aanwezige mensenmassa valt me tegen. Om de Duomo vanbinnen te bekijken moeten we weer in de rij. En daar hebben we geen zin meer in, dus lopen we om de immense kathedraal heen en fotograferen we die vanuit elke mogelijke hoek. We wandelen over de Ponte Vecchio en dwalen door volle stegen en straten. In de Boboli-tuinen is het veel minder druk en brengen de bomen de nodige verkoeling op deze warme dag.

’s Avonds begroet Maya ons enthousiast zodra we het hek naar het erf opendoen. Het is al donker, dus van het uitzicht valt er vanavond niet te genieten. We schenken een drankje in, maken iets te eten en zitten nog niet op het terras of er valt alweer een brok steen voor onze voeten. Die doen pijn van het vele lopen, maar desondanks herhalen we het apporteer-ritueel dat ons in een paar dagen zo eigen geworden is. We genieten van de stilte die af en toe verbroken wordt door het geluid van een krekel. Een schichtige kat zit ons van een afstandje te bekijken en opeens besef ik hoezeer ik me thuis voel op dit prachtige plekje in het hart van de Chianti-streek. Ik hoef mijn lief alleen maar aan te kijken om te weten dat het voor hem niet anders is.