Eric botste ruim een kwart eeuw geleden tegen me aan in de supermarkt. Ik viel eerst letterlijk en, nadat ik in zijn prachtige, staalblauwe ogen gekeken had, ook figuurlijk. Hij hielp me overeind, vroeg bezorgd of ik me bezeerd had. Ik schudde alleen maar mijn hoofd, van schrik én van geluk niet in staat een woord uit te brengen. Hij bood aan me mee uit eten te nemen, ‘om het goed te maken’ en ik zei alleen maar: ‘Oké.’ Na dat etentje volgden nog vele dates. We gingen al snel samenwonen en zijn twee jaar daarna getrouwd. Ons huwelijk heeft bijna twintig jaar geduurd. Na zijn overlijden in augustus 2015 heb ik lange tijd niet meer opengestaan voor een nieuwe relatie. Eric was mijn alles, onvervangbaar.
Mijn ogen doen pijn van het staren naar mijn beeldscherm. Ik moet even pauzeren, sta op en loop naar de keuken. Terwijl ik koffie in de espressomachine doe, kijk ik naar buiten. Het is koud en mistig, de rivier, even verderop, wordt door grijze mistflarden aan het zicht onttrokken. Op de smalle weg tussen de weilanden rijdt een zwarte BMW. Gek, denk ik, tegenwoordig zie je hier bijna nooit meer verkeer. De auto stopt aan het begin van het pad naar mijn erf. Ik houd mijn adem in, ik verwacht geen bezoek. Dan rijdt de BMW door en laat ik mijn adem met een luide zucht ontsnappen.
De laatste jaren heb ik alleen maar columns op deze website gepubliceerd. De afgelopen maanden ontbrak het me vaak aan inspiratie of waren de onderwerpen waarover ik had kunnen schrijven zo persoonlijk dat ik er niets over kwijt wilde.
Natuurlijk had ik kunnen schrijven over de lockdown en de gevolgen daarvan voor mij persoonlijk. Maar internet staat al vol met verhalen, columns en artikelen die gaan over maar een onderwerp: corona.
Zevenenhalf jaar geleden schreef ik ‘Over de grens’, een kort verhaal.Omdat het de afgelopen tijd niet van schrijven gekomen is en ik graag weer eens van me wilde laten horen (lees: lezen), heb ik besloten dit verhaal wat af te stoffen en opnieuw te publiceren.
Na vijf maanden internetdaten kan ik vaststellen dat ik niets van mannen begrijp. Althans niet van de categorie die zich op datingsites begeeft. Mijn ervaring is dat ze – een enkele uitzondering daargelaten – geen tijd en energie willen verspillen en het liefst zo snel mogelijk willen afspreken, ‘want dan hebben we dat maar gehad’, zoals date nummer zes mij vorige week (zogenaamd) grappend appte.
Na het Ingrid-incident gooi ik het datebijltje er niet bij neer; ik geloof er heilig in dat ik de man van mijn dromen zal gaan vinden. Ik heb een videodate met Bra Bander en Ad Viseur, en Con Troller komt bij me eten. Maar de een is te luidruchtig en vloekt constant, de andere twee zijn volkomen ingedut en bij nader inzien totaal niet in mij geïnteresseerd.
Sinds het uitbreken van de coronacrisis erger ik me mateloos aan al die amateur-virologen, virusontkenners en demonstranten die om het hardst staan te schreeuwen dat we worden beperkt in onze vrijheid, dat we in een politiestaat beland zijn, dat 5G iets met de verspreiding van het virus te maken heeft en Bill Gates de duivel in eigen persoon is. Op Facebook werd ik uitgemaakt voor ‘hersenloos schaap’ omdat ik me aan de coronamaatregelen houd. ‘Ach,’ beweerde zo’n virusgekkie, ‘corona is niet meer dan een griepje.’ Maar het is meer dan dat. Veel meer.
‘Er is wel één voorwaarde: de bank en de kast moeten via de trap naar de eerste verdieping. Kan dat niet, dan gaat de aankoop niet door,’ zeg ik tegen de verkoopster. Vriendelijk antwoordt ze: ‘Geen probleem,’ en schrijft via trap naar 1e verdieping op de bestelbon.
Na een weekje heen en weer mailen en appen maken we een afspraak. Ik mag zeggen waar onze eerste ontmoeting zal plaatsvinden. Geheel coronaproof stel ik een terras bij een restaurant hier in de buurt voor. Man Ager gaat akkoord. En ik ben de hele dag voorafgaand aan onze date gespannen. Ik heb al twee nogal teleurstellende dates achter de rug: een met Zo Allenig, een man die uitsluitend over zijn overleden vrouw kon praten en een met Pol Itie, een workaholic die me de oren van het hoofd kletste over zijn werk. Nu hoop ik op iets meer interesse in wie ík ben.
Ondanks het feit dat ik voor middernacht een manuscript moet retourneren en nog een paar hoofdstukken moet redigeren, bied ik aan om mee te gaan naar Eindhoven Airport. Niet omdat ik twijfel aan mijn dochters rijvaardigheid, maar omdat ik merk hoe gespannen ze is. Je zult je vriend maar na zeven lange maanden weer in de armen kunnen sluiten!
