September 2020

Eric botste ruim een kwart eeuw geleden tegen me aan in de supermarkt. Ik viel eerst letterlijk en, nadat ik in zijn prachtige, staalblauwe ogen gekeken had, ook figuurlijk. Hij hielp me overeind, vroeg bezorgd of ik me bezeerd had. Ik schudde alleen maar mijn hoofd, van schrik én van geluk niet in staat een woord uit te brengen. Hij bood aan me mee uit eten te nemen, ‘om het goed te maken’ en ik zei alleen maar: ‘Oké.’ Na dat etentje volgden nog vele dates. We gingen al snel samenwonen en zijn  twee jaar daarna getrouwd. Ons huwelijk heeft bijna twintig jaar geduurd. Na zijn overlijden in augustus 2015 heb ik lange tijd niet meer opengestaan voor een nieuwe relatie. Eric was mijn alles, onvervangbaar.

December 2020

Mijn ogen doen pijn van het staren naar mijn beeldscherm. Ik moet even pauzeren, sta op en loop naar de keuken. Terwijl ik koffie in de espressomachine doe, kijk ik naar buiten. Het is koud en mistig, de rivier, even verderop, wordt door grijze mistflarden aan het zicht onttrokken. Op de smalle weg tussen de weilanden rijdt een zwarte BMW. Gek, denk ik, tegenwoordig zie je hier bijna nooit meer verkeer. De auto stopt aan het begin van het pad naar mijn erf. Ik houd mijn adem in, ik verwacht geen bezoek. Dan rijdt de BMW door en laat ik mijn adem met een luide zucht ontsnappen.