Sneltreinvaart
We zijn in een sneltreinvaart verliefd geworden en hebben vervolgens het tempo hoog gehouden. Nog geen twee maanden na onze eerste date verbleven we al een midweek op Ameland. En we denderden op hoge snelheid door, benieuwd naar elkaar, naar onze levens en dierbaren. En nu snel ik met hem per metro door Lissabon. Ik kijk naar hem, hij glimlacht naar me en pakt mijn hand.
Tijdens de autorit naar het noorden is het grijs en miezert het zo nu en dan. Niet echt het perfecte weer voor een citytrip, maar mijn dochter en ik laten ons humeur er niet door bederven. Eenmaal in Groningen maakt het grijs plaats voor witte wolken tegen een felblauwe hemel. We passeren een schoenenwinkel en gaan er naar binnen, omdat ik goede schoenen nodig heb voor de citytrip die ik binnenkort met mijn vriend ga maken. Comfortabele schoenen vinden is voor mij geen eenvoudige opgave, omdat ik aan beide voeten een bunion (of hallux valgus) heb, een lelijke maar vooral pijnlijke vergroeiing. Ik pas een paar Skechers en die zitten meteen goed. De bovenkant is van rekbare stof: ideaal vanwege de knobbels aan de binnenkanten van mijn voeten.
Lees verder Strompelend door Groningen‘E-chopper huren?’ staat op een bord langs de weg die van de haven naar het dorp voert. Ik denk: bestaan er tegenwoordig ook al elektrische helikopters? En wie zou die nu willen huren? Nadat we ons in ons huisje geïnstalleerd hebben, rijden we naar de supermarkt. We bespreken of we morgen fietsen zullen gaan huren, net op het moment dat we het bord van daarstraks weer passeren. ‘Kijk,’ zegt mijn lief, ‘daar heb je al een fietsverhuurder.’ Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Fietsverhuurder? Elektrische helikopters verhuren ze daar toch? En dan begin ik onbedaarlijk te lachen om mijn vergissing: een e-chopper is een soort elektrisch aangedreven bromfiets, besef ik opeens. Hij moet net zo hard lachen als ik, nadat ik hem deelgenoot heb gemaakt van mijn brain fart.
Lees verder Vliegen op ValentijnsdagNiet iedereen kan zeggen dat hij Paleispark Het Loo als zijn achtertuin kan beschouwen. Hij wel. En hij laat me graag zien hoe prachtig het hier is. We wandelen over een zo goed als verlaten bospad en passeren een bescheiden roedel edelherten. Een ervan houdt ons nauwlettend in de gaten. Met zijn grote, donkere ogen onder een imposant gewei volgt hij onze bewegingen, ook als we even blijven staan om hem te bewonderen. Maar wanneer blijkt dat wij vooral in elkaars ogen verdrinken, verliest hij zijn belangstelling.
Lees verder Magie zonder glas-in-lood“En jij zei: Hoi, ik ben ‘m dan, die man die jij niet in één couplet vatten kan …”
Gaandeweg ben ik de tel kwijtgeraakt. Ik heb gedatet met een wandelaar die me in marstempo zijn omgeving liet zien, met een leugenaar die me helemaal naar de kust liet rijden, met een zonderling die me culinair in de watten legde, met een praatjesmaker die me een grote bek gaf. Daten werd een langdurig, leerzaam en soms pijnlijk proces dat me regelmatig de moed in de schoenen liet zinken. Toch weigerde ik alle hoop op te geven. Misschien heb ik aldoor geweten dat ik jou zou vinden. En jij mij.
Lees verder En toen kwam jijOp de website van het Dickensfestijn heb ik gelezen dat de wachttijd kan oplopen tot anderhalf uur. Maar aan het begin van de Keizerstraat lijkt het mee te vallen met de drukte. Halverwege blijkt echter een onafzienbare rij mensen te staan. Lijdzaam sluiten we aan. We hoeven maar 350 meter te overbruggen naar het startpunt van de Dickensroute en de rij beweegt zich redelijk gestaag voorwaarts. ‘Het zal vast meevallen,’ zeg ik tegen mijn vriendin. Maar na enkele tientallen meters komt de rij tot stilstand.
Lees verder Wachten op een knietjeHij is breed en sterk. En brandweerman. En 51. Schrijft ie in zijn profiel. En dat hij Formule 1 en voetbal kijkt en graag luistert naar muziek die evenmin bij mijn smaak past. Toegegeven: hij heeft een bijzonder mooie kop, maar ik knap af op zijn profieltekst. Die laveert continu tussen machogedrag en taalfouten. Snel swipe ik zijn profiel naar links. Niks voor mij, ondanks die kop.
Lees verder Mooie kop‘Baas is daar!’ zegt de eerste man die ik aanspreek. De volgende herhaalt min of meer exact die boodschap. Nummer drie dan, is hij de baas? Ook deze knul is het niet. En ook hij wijst naar een punt verderop in de straat. Daar wordt niet gegraven en zie ik niemand die de chef van deze ploeg zou kunnen zijn. Maar dan valt mijn oog op het mobiele toiletgebouwtje. De deur ervan vliegt open en er tuimelt een kogelrond mannetje naar buiten. ‘Baas?’ vraagt hij. Ik knik, waarna hij lacht: ‘Ik ben niet baas. Ik ben voorman.’ Hij lijkt er zo van onder de indruk dat ik hem wil spreken, dat hij vergeet de deur van de DIXI dicht te doen.
Lees verder ‘Deze huis?’Nadat de adviseur van de seniorenbeddenwinkel het hele assortiment van ‘ons bedrijf’ heeft besproken en aan de hand van een flitsende folder heeft laten zien, rondt hij zijn inleidende praatje af en begint hij over ‘onze bedden’. Ik onderbreek hem met de opmerking dat mijn moeder een nieuwe matras nodig heeft, niet een heel bed en dat ik dat ook uitdrukkelijk heb vermeld bij het aanvragen van dit adviesgesprek. ‘Haar bed en lattenbodem zijn nog prima,’ voeg ik eraan toe. ‘Lattenbodems,’ zegt hij, een beetje vies kijkend, ‘hebben we niet. Wij maken bóxspringbedden op maat.’
Lees verder Een heel bed voor de kopIn afwachting van de oplevering van ons nieuwbouwhuis woonden mijn dochter en ik vijfien jaar geleden in een seniorenappartement in het centrum van Velp. Naast ons woonde een 88-jarige die heel trots was op haar leeftijd en geen gelegenheid voorbij liet gaan om te melden dat ze ’twee dubbele krakelingen oud’ was. Ik vond het zeer aandoenlijk en had het hart niet om haar te zeggen dat ’twee dubbele’ zou betekenen dat ze 176 jaar oud was. Of 32, het is maar hoe je rekent.
Lees verder Twee krakelingen
