Sneltreinvaart

We zijn in een sneltreinvaart verliefd geworden en hebben vervolgens het tempo hoog gehouden. Nog geen twee maanden na onze eerste date verbleven we al een midweek op Ameland. En we denderden op hoge snelheid door, benieuwd naar elkaar, naar onze levens en dierbaren. En nu snel ik met hem per metro door Lissabon. Ik kijk naar hem, hij glimlacht naar me en pakt mijn hand.

Een paar uur later wandelen we naar de ingang van de Ascensor da Bica, de kabeltram die ons naar de hoger gelegen wijk Bairro Alto zal brengen. De tramhalte bevindt zich in een gebouw waarvan de deuren openstaan. Achter een hek met een poortje staat het trammetje al klaar. € 3,80 per persoon, staat op een bordje te lezen. Een zeer nors kijkende trambestuurder blaft ons toe dat hij alleen cash accepteert voor het ritje naar boven. Maar naast dat bordje staat een incheckpaal. Betekent dat, dat we ook de ov-kaart die we op de luchthaven gekocht hebben kunnen gebruiken? Meneer Nors knikt alleen, waarna wij onze tickets voor de paal houden en tot de conclusie komen dat het ritje met een ov-kaart slechts € 1,50 kost.

We lopen de stenen trap op en nemen de laatste twee plaatsen in. We wachten rustig af. Meneer Nors lijkt nog geen aanstalten te maken ons naar boven te vervoeren. Hij staat wat met papieren te rommelen bij het hek. Dat neemt een minuut of tien in beslag, waarna hij met een gezicht van zeven dagen onweer de trap op komt, de hekjes voor de ingangen van de tram sluit (zodat de passagiers onderweg niet op de rails kukelen) en voorin plaatsneemt. Even later hobbelen we in een bescheiden tempo omhoog. Wij kijken onze ogen uit en ook van buiten de tram hebben we volop bekijks. Halverwege, waar het enkelspoor overgaat in twee sporen, passeren we een dalende tram. Het ritje duurt maar kort, maar is de moeite meer dan waard, al was het maar om het enorme hoogteverschil niet lopend (of liever: klimmend) te hoeven overbruggen.

Bovenaan stapt meneer Nors uit en ontgrendelt de hekjes, zodat zijn passagiers de tram ook kunnen verlaten. Wij zijn enthousiast over deze bijzondere manier van vervoer. Glimlachend bedanken we hem in ons beste Portugees. Hij houdt zijn kaken op elkaar. En ook een lachje kan er niet af. Het kan ons niet deren.

Op ons gemak maken we een wandelingetje door de wijk, om te eindigen bij een restaurant vlak bij Miradouro de Santa Catarina, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de Taag en de beroemde hangbrug Ponte 25 de Abril. We bestellen een drankje en een maaltijd en zitten te genieten van wat er is tussen ons én om ons heen. Het voelt alsof Lissabon ons dwingt om het tempo van het trammetje van daarstraks aan te houden. Even geen sneltreinvaart. We willen deze week van elke seconde genieten.