Gestolen harten
Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.
Lees verder Heimwee naar Ierland, een reisverslag in columns – deel I
Op de stoep van de dierenkliniek moeten we even wachten. Een oude dame houdt de deur open voor haar zo op het oog ongeveer even oude zus, vriendin of wellicht buurvrouw. Die heeft een dier aan de lijn dat je, vanwege zijn omvang en grijze snuit onmogelijk nog een ‘hondje’ kunt noemen. Het beest duwt goedmoedig zijn kwijlende snuit tussen mijn knieën, terwijl de beide dames wat met elkaar kibbelen. Waarover ontgaat mij. Vervolgens schuifelen mevrouw Hond en het beest verder, op de voet gevolgd door mevrouw Deur. Die fluistert mij in het voorbijgaan toe: ‘Ja, ze is een beetje dementerend.’
Zijn profiel op de datingsite bevat onder meer een ‘staatsieportret’ waarop hij nors in de camera kijkt. Ik heb geen idee hoe zijn achterhoofd eruitziet, maar gok dat de grijsharige man die met zijn rug naar mij toe op het pleintje staat te wachten de man is met wie ik een date heb. Zodra zijn bruine ogen zich in de mijne boren, weet ik dat ik goed gegokt heb. En ik ben opgelucht dat hij niet alleen nors kan kijken: hij schenkt me een warme glimlach. Mijn onderbuikgevoel legt zich neer bij mijn hart dat stiekem een vreugdedansje maakt. Geen gezichtsbeharing, mooie schoenen, een prettige stem en een lekker luchtje: wat een aantrekkelijke man!
“Wellicht zoek ik er te veel achter, maar voor mij was dat een signaal van het universum. Een signaal om je een mail te sturen.”
Na zo’n honderd kilometer in mijn splinternieuwe Aygo begint het te kriebelen. Al zo lang wil ik mijn bedrijfslogo en -naam op mijn auto, maar gezien de deplorabele staat van mijn vorige vervoermiddel leek me dat nooit een goed idee. Nu wel. Dan realiseer ik me dat ik niet de eigenaar van dit autootje ben, al staat het kenteken dan op mijn naam. Mag je een leaseauto wel bestickeren? Online vind ik genoeg stickers die geen lijmlaag hebben en met behulp van water en zeep bevestigd kunnen worden. Ik bestel er snel twee, met mijn bedrijfsnaam en nieuwe logo.
Zomer 2011. Zanggroep Prosecco is ermee opgehouden en een lange zomer zonder repetities en stemoefeningen volgt. Ik mis het samen zingen. Via Twitter kom ik in contact met Heidi, lid van Popkoor Akkoord in Driel. ‘Kom na de zomerstop eens bij ons kijken,’ oppert ze en dat doe ik. Meezingen doe ik niet, ik luister alleen. En ik krijg kippenvel van wat ik hoor en zie. Ik hoef er niet over na te denken: bij deze club wil ik horen.
Nadat ik geremd heb, werp ik een blik in de binnenspiegel. Ik zet me schrap, verwacht de klap, maar de impact ervan verrast me. Dat ik vervolgens tegen de bumper van de Toyota voor mij knal eveneens. De bestuurder van die auto zet zijn alarmlichten aan en rijdt langzaam naar de vluchtstrook. Ik weet niets beters te doen dan zijn voorbeeld te volgen. De bestuurder van de Seat die mij aanreed en doorduwde doet hetzelfde. Ze komen allebei naar me toe om te vragen hoe het met me gaat. Meneer Toyota zegt: ‘Wát een klap heb jij opgevangen!’ Ik knik, maak mijn gordel los en stap uit. Gelukkig geen gewonden, denk ik nog en dan overvalt me iets wat me wel vaker gebeurt in crisissituaties: lamgeslagenheid. Lees verder Afscheid van een groen monster
Een jaar geleden besloot ik in 2017 gedenkwaardige momenten te gaan verzamelen. Mijn dochter en ik hebben trouw elke week zo’n moment op een briefje geschreven en die velletjes papier in de glazen pot gedaan. Rond september was die al tot aan de rand toe gevuld. Lees verder 2017: een jaar boordevol gedenkwaardige momenten
‘Die mensen hebben vast straf,’ grinnikt een vrouw die mij passeert en een zitplaats zoekt. Het is zondagmiddag, 14.00 uur. Net als gisteren, tijdens de première, zit ik met een aantal medekoorleden op de tribunetrap in het Posttheater. Om kwart over twee laat Hetty de eerste maten van ‘Mad world’ de zaal in rollen. Onmiddellijk kruipt het kippenvel over mijn rug omhoog. We gaan staan, beginnen te zingen en dan pas besef ik hoeveel mensen naar ons zijn komen kijken en luisteren. Tegen het eind van het nummer lopen we langzaam de trap af, het podium op. We zijn begonnen.
Lees verder ‘Hoezo helden?’ door de ogen van een onhandige ‘held’
‘Wat heb jij daar nou te zoeken?’ vraag ik verbaasd, omdat ik niet kan geloven dat mijn 22-jarige dochter voor haar studie naar de Vijftigplusbeurs moet. Ze kijkt wat ongemakkelijk, grinnikt en antwoordt dat ze er moet observeren hoe reizen aan de vijftigplusman en -vrouw gebracht worden. ‘Ik heb twee toegangsbewijzen; ga je met me mee?’ vraagt ze en ik zeg: ‘Nou ja, kennelijk behoor ik met mijn 52 jaar tot de doelgroep. En wie weet, hebben we een leuke middag.’
Dwars door de hooglanden
In de hal hangt een windgong waarop ‘please ring’ staat. Aarzelend laat Charlotte haar hand langs de metalen staafjes gaan. Een vriendelijk geklingel weerklinkt, waarop iemand de keukendeur openrukt. Geïrriteerd stapt de gastvrouw de hal in en legt de gong het zwijgen op. Bill volgt haar op de voet, geeft ons een hand en wenst ons een goede reis. Waar hij bij aankomst onze koffer vanaf de straat naar binnen bracht, laat hij ons nu zelf worstelen met de bagage. Beurtelings sleuren we de koffer naar de vijftien minuten verderop geparkeerde Corsa.
Lees verder Schotse dingetjes, een reisverslag in columns – deel VIII (slot)
