‘We gaan drie uur fietsen,’ zegt Derk, de gids, en de moed zakt me in de schoenen. Lang geleden ging ik van maandag tot en met vrijdag in weer en wind op mijn fiets – zonder versnellingen en met terugtraprem – naar school. Twintig minuten heen, twintig terug. Op een Hemelvaartsdag besloot ik met een vriendin een tocht van 100 kilometer te maken. Dauwtrappen twee punt nul. We kónden niet meer en ik heb nog dagenlang spier- en zadelpijn gehad. Zulke enorme fietstochten heb ik daarna niet meer ondernomen. Sterker nog: tegenwoordig fiets ik nog maar weinig; ik loop liever.
Lees verder València – de banden vol met windAlle berichten van Christien Romp
Onder de indruk
Hoewel het nog even duurt voor het begint, besluit ik toch alvast een plek te zoeken. Op de voorste rij stoelen, precies tussen de twee lage bankjes in. Zo kan ik straks moeiteloos opstaan en zonder over een bankje te struikelen mijn ding doen. Maar terwijl ik in de richting van de felbegeerde zitplaats loop, komt er een echtpaar aan. Zij gaat op ‘mijn’ stoel zitten, hij op die ernaast. Seconden later blijf ik bij hen staan. ‘Zou u een stoel willen opschuiven?’ vraag ik vriendelijk.
Lees verder Onder de indruk
In mezelf
‘Heb je verdriet?’ vraagt mijn vriendin, nadat ik haar verteld heb dat ik verga van de rugpijn. ‘Hoezo?’ wil ik weten. ‘Omdat de onderrug energetisch staat voor verdriet,’ antwoordt ze. Ach nee, ik ben helemaal niet verdrietig, denk ik, maar al snel besef ik dat ik dat wél ben. En ik weet ook waarom.
Lees verder In mezelf
Geraakt
Onlangs gebeurde er iets dat veel indruk op me gemaakt heeft. En het deed me in een poëtische bui belanden. Lang heb ik getwijfeld of ik wat er als gevolg daarvan ontstond hier moest delen. Ik schrijf proza, geen poëzie. Maar ik doe het toch, al was het maar omdat ik iets bijzonders te vertellen heb. Wát, dat vind je na mijn gedicht.
En nu wat ik te vertellen heb: in 2011 verscheen mijn columnbundel ‘Na de splitsing rechtdoor’. Twee jaar later de verhalenbundel ‘De koorddanser & andere verhalen’. Zoals je misschien weet, ben ik al heel lang van plan een roman uit te geven, maar het schrijven daarvan schuif ik steeds op de lange baan. Ik vind eenvoudigweg nooit de tijd om ervoor te gaan zitten en vind ik die wel, dan moet ik eerst doornemen wat ik af had. Zo schiet die roman dus niet op.
Het schrijven van korte verhalen en columns ligt me beter. En van die laatste heb ik er in de afgelopen tien jaar heel veel geschreven. Iemand merkte op: ‘Waarom geef je de mooiste niet weer eens uit?’ Mwah, dacht ik, en even later: ja, waarom ook niet? Vorige week heb ik alle vanaf januari 2012 hier gepubliceerde columns gedownload. Tot mijn schrik bleek het tekstbestand ruim 800 pagina’s te tellen. Het duurt dus even voor ik alles heb gesorteerd (de keuzestress die dat gaat opleveren!) en bewerkt.
Dit jaar bestaat TekstFontein 12,5 jaar en het lijkt me geweldig om ter gelegenheid daarvan voor het eind van 2022 mijn derde boek te laten verschijnen. Spannend vind ik het weer wel, maar ook ontzettend leuk. Als ik iets verder ben in dit nieuwe uitgeefavontuur, krijg jij de gelegenheid om het boek alvast te reserveren. ‘Het boek’? Tja, een titel weet ik nog niet. Heb je een goede suggestie, dan hoor ik dat graag.
Geluk in het spel
Eigenlijk heb ik dat nooit: geluk in het spel. Talloze kaart- en bordspelletjes heb ik al gespeeld, maar als winnaar kwam ik vrijwel nooit uit de bus. Nu scheelt het misschien dat ik vaak spelletjes speelde met mijn dochter, die mij op tienjarige leeftijd al ingewikkelde spelregels wist uit te leggen. Hoe vaak zij mij met een potje ‘Catan’ heeft ingemaakt? Ik ben de tel kwijtgeraakt. Met enige regelmaat koop ik een Staatslot, maar ook daarin heb ik bijna nooit geluk: meer dan een paar tientjes won ik nooit. ‘Gelukkig in het spel, ongelukkig in de liefde,’ luidt het spreekwoord. Als het omgekeerde ook geldt, zou ik gelukkig moeten zijn in de liefde. Toch?
Lees verder Geluk in het spel
There’s no such thing as a winnable war
Het was 1985. Ik studeerde in Leiden en Sting bracht het nummer Russians uit. Het nummer greep me en ik luisterde er talloze keren naar, ook lang nadat de Koude Oorlog ten einde was gekomen. En hoewel ik de muziek van Sting nog steeds zeer weet te waarderen, was uitgerekend Russians enigszins uit mijn geheugen verdwenen. Tot vandaag.
Lees verder There’s no such thing as a winnable war
Buiten de lijntjes
Of ik zijn profiel eens wil bekijken, vraagt hij me. Het eerste wat me opvalt aan zijn foto is de weelderige gezichtsbeharing. Een baardje vind ik in sommige gevallen nog wel oké, maar van dat onverzorgde, peper- en zoutkleurige staalwol op zijn kaken word ik niet gelukkig. Zijn helderblauwe ogen kunnen het ‘jakkes-gevoel’ niet compenseren. Kom op, Chris, denk ik, je bent toch niet zo oppervlakkig dat je alleen op uiterlijkheden afgaat? Lezen dus, wat deze meneer te melden heeft.
Lees verder Buiten de lijntjes
Meer dan een pak suiker
Sinds het begin van de coronacrisis doen we op kantoor ons best om het virus buiten de deur te houden. Het beleid is er al anderhalf jaar op gericht de bezoekersaantallen zo laag mogelijk te houden. Dat betekent dat we alleen de kopers van onroerend goed uitnodigen voor de overdracht en verkopers vragen een volmacht af te geven. Dat is voor niemand leuk: de coronamaatregelen dempen het feestelijke gevoel dat hoort bij het overdragen van een woning. De meeste verkopers hebben er begrip voor, maar nu de crisis voortduurt, is dat bij sommige van hen ver te zoeken.
Lees verder Meer dan een pak suiker
De zoete wraak van de gebruiksaanwijzing
Gebruiksaanwijzingen bewaar ik in dozen, ordners, lades. Overigens níét nadat ik ze eerst doorgenomen heb. Ik behoor tot de categorie negeer-de-gebruiksaanwijzing. Niet dat ik daar trots op ben; het getuigt van ongeduld en gebrek aan respect voor het product of toch in elk geval voor de schrijvers van handleidingen.
Lees verder De zoete wraak van de gebruiksaanwijzing
Het oude opruimen
Ik heb zojuist de kerstboom gedemonteerd en opgeborgen. Met uitzondering van de lichtjes langs de reling van mijn balkon en een verzameling gekregen kaarten doet niets meer aan de voorbije feestdagen herinneren. En toch voelt het niet opgeruimd, weerspiegelt het huis mijn gevoel: ik heb niet de moeite genomen om na te denken over wat 2021 me gebracht heeft. In mijn hoofd en hart is het daarom nog een behoorlijke puinhoop. Tijd om ook daar schoon schip te maken. Je kunt nu eenmaal niet aan iets nieuws beginnen, als je het oude nog niet hebt opgeruimd.
Lees verder Het oude opruimen