De vlag bij het monument voor Francis Ledwidge steekt groen-wit-oranje af tegen de felblauwe voorjaarslucht. Samen lopen we in de richting van de begraafplaats, waar de Ierse dichter ligt. Hij sneuvelde hier tijdens de derde slag om Ieper. Ik moet slikken, zodra we het Artillery Wood Cemetery betreden. Eindeloze rijen witte zerken markeren de laatste rustplaatsen van 1.307 jonge mannen en jongens. Alsof ze hier vaker geweest is, loopt ze zonder aarzelen af op het graf van de dichter die zo’n belangrijke rol speelt in de scriptie die ze voor haar studie Engels aan het schrijven is. Voorzichtig laat ze zich op haar knieën zakken en legt ze de onderweg gekochte bos bloedrode tulpen bij Francis’ grafsteen. Er vormt zich een brok in mijn keel en ik laat haar even alleen met haar eigen gedachten, ook omdat ik de mijne moet ordenen. Ik kijk om me heen: zo veel doden, zo veel verspilde mensenlevens, zo veel … zinloosheid.
Alle berichten van Christien Romp
Wie de kracht van woorden niet kent
Dat haar vader weigert mijn dochter na haar 21e in financieel opzicht te steunen, raakt me enorm. En dat schrijf ik in een 140 tekens tellend Twitterbericht. Een zekere Jan, met wie ik tot dat moment nooit enige vorm van (Twitter-)interactie heb gehad, antwoordt op mijn ‘frustratietweet’. Hij schrijft dat ik een slechte moeder ben, omdat ik mijn kind geen financiële zelfstandigheid heb bijgebracht. Het voelt alsof hij me recht in mijn gezicht gespuugd heeft. Minutenlang ben ik er ondersteboven van.
Over echte helden en een held op sokken
In de nieuwe theatershow van Popkoor Akkoord (in november te zien in het Arnhemse Posttheater) draait alles om heldendom. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik tegenwoordig een meer dan gemiddelde belangstelling heb voor heldendaden. Wanneer ik lees dat iemand langs de snelweg gestopt is om twee kinderen uit een brandende auto te bevrijden, vraag ik me af wat ik zou doen. Ik weet het antwoord wel: waarschijnlijk niets.
Gedenkwaardige momenten verzamelen
Tegen het eind van 2016 blader ik terug in mijn agenda. Het jaar kende een aantal hoogtepunten, heuse Gedenkwaardige Gebeurtenissen die we niet snel zullen vergeten: een nieuwe baan, goede studieresultaten en een prachtige vakantie in Griekenland, bijvoorbeeld. Maar er is veel wat ik niet genoteerd heb. Kleine geluksmomenten, waarvan ik dacht dat ze het niet waard waren herinnerd te worden, of die simpelweg overvleugeld werden door de hoogtepunten. Ik besef opeens hoe zonde dat is. Geluk is immers niet de optelsom van enkele hoogtepunten, maar juist van mooie, kleine momenten.
Het credo van de optimist – Kerstwens 2016
Maanden geleden las ik een korte tekst van de Franse schrijver Eric-Emmanuel Schmitt. De tekst fascineerde me en ik besloot hem te bewaren in mijn ‘weblogdocument’. Daar verzamel ik mooie citaten, elke ingeving, grappige opmerkingen en merkwaardige voorvallen, kortom: alles wat ik het bewaren waard vind. Sommige stukjes tekst delete ik na verloop van tijd, andere werk ik later uit tot columns of korte verhalen.
Volgende patiënt
Ik vlieg het gezondheidscentrum in: snel even een formuliertje bij de huisartsassistente halen en daarna door naar het priklab. Dat ik dat ‘snel’ vlot uit mijn hoofd moet zetten, blijkt al vlug. De jonge assistente heb ik nog niet eerder gezien. Misschien is ze hier nog maar net begonnen. Ze kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar een vrouw die zich over de balie gebogen heeft. Het mens gaat nogal tekeer. ‘Ik vind het absurd dat er geen informatie over de artsen op de website staat,’ zegt ze. ‘Heb je dan op zijn minst een folder, met foto’s van alle huisartsen?’
Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (3)
Alsnog ter plekke smelten
We hebben ons verheugd op een bezoek aan het archeologisch museum. Op internet hebben we gelezen dat het al enige tijd gesloten is in verband met een grootscheepse verbouwing, maar we hebben besloten toch zelf te gaan kijken. Wie weet, hebben we geluk. Lees verder Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (3)
Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (2)
Rijden als een Griekse queen of the road
De rit naar het hotel valt alleszins mee. De weg ernaartoe vertoont slechts enkele gaten en is breed genoeg voor twee auto’s. De bewegwijzering laat enigszins te wensen over, maar wij hebben een routebeschrijving van de reisorganisatie ontvangen, zodat we maar eenmalig een heel klein beetje dreigen te verdwalen. Pas de volgende dag ervaren we dat de reisgidsen niet gelogen hebben: buiten de belangrijkste hoofdwegen is het wegennet op het eiland niet alleen in slechte staat, maar vaak ook adrenalineverhogend smal en soms ontzettend (haarspeld)bochtig. Bergop kreunt, steunt en zucht onze Suzuki Alto. Slechts in de eerste versnelling wil het autootje naar boven.
Lees verder Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (2)
Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (1)
Zoethoudertjes
Een hobby is het nog steeds niet, dat vliegen. Ik beschouw het maar als een noodzakelijk kwaad. In de slurf naar het vliegtuig moeten we wachten. Ik kijk door een van de raampjes naar buiten en zie een man voorbijkomen met een krik. Hij loopt ermee naar de neus van het toestel en vervangt daar – zo te zien vrolijk fluitend – het neuswiel. Ik besluit niet langer te kijken, word er alleen nog maar nerveuzer van. ‘Komt goed, mam,’ fluistert mijn dochter me toe. Zij heeft totaal geen last van vliegangst, dus zij heeft makkelijk praten.
Lees verder Zon, zee en ezels – een reisverslag in columns (1)
Je weet het pas, als je ze openmaakt
‘Eetrijpe avocado’s’ meldt het bordje tussen de vele, donkergroene vruchten. Nou, denk ik, dat weet je pas als je ze opengemaakt hebt. O, ik weet wel dat je door lichtjes in een avocado te knijpen zou moeten kunnen voelen hoe rijp ze is. Mijn dochter is echt een expert op dat gebied. Zij koopt nooit on- of overrijpe avocado’s. Maar als ik zonder haar boodschappen doe, blijkt bij thuiskomst vaak dat ik net het sneue exemplaar gekozen heb. Soms onthult de groene schil een nog onrijpe binnenkant; niet superlekker, maar te doen. Soms ook, ontmoet ik bij het doorsnijden een boel grijze slijmerigheid, die ik echt niet weg te krijgen vind. Dochterloos zoek ik dus op goed geluk een avocado uit die rijp lijkt.