Dat haar vader weigert mijn dochter na haar 21e in financieel opzicht te steunen, raakt me enorm. En dat schrijf ik in een 140 tekens tellend Twitterbericht. Een zekere Jan, met wie ik tot dat moment nooit enige vorm van (Twitter-)interactie heb gehad, antwoordt op mijn ‘frustratietweet’. Hij schrijft dat ik een slechte moeder ben, omdat ik mijn kind geen financiële zelfstandigheid heb bijgebracht. Het voelt alsof hij me recht in mijn gezicht gespuugd heeft. Minutenlang ben ik er ondersteboven van.
Een half jaar later vertel ik op Twitter over een interview met iemand die zich met een lokaal nogal omstreden project bezighoudt. Een fel tegenstander ervan antwoordt: ‘Zo werk je dus niet mee aan evenwichtige informatievoorziening.’ Mijnheer kent mij niet, heeft nooit iets van mij gelezen en meent nu al te weten dat ik een halleluja-verhaal zal gaan schrijven over het door hem verfoeide project. Hij besteedt meerdere tweets aan het maken van zijn punt, maar ik snoer hem de digitale mond met een: ‘Misschien moet je eerst het artikel eens afwachten.’ Hij reageert met een knipogende smiley en: ‘Onderschat de kracht van woorden niet.’ Om die opmerking kan ik alleen maar glimlachen.
Nog nooit heb ik de kracht van woorden onderschat. Niet voor niets staat er al jaren op mijn andere website: ‘Wie de kracht van woorden niet kent, zal niet in staat zijn een mens te leren kennen.’ Het citaat trof me jaren geleden en doet dat nog steeds. Iedereen zou moeten beseffen hoe grievend woorden kunnen zijn en dat tot tien tellen voor je iets opmerkt soms verstandiger is. Woorden kunnen mensen maken én breken. Wie niet begrijpt dat je niet altijd en overal je mening hoeft te ventileren en dat je soms beter je (digitale) mond kunt houden, zal niet in staat zijn om de ander te begrijpen, te respecteren, te leren kennen.
De laatste tijd ben ik minder actief op social media. Ook van bloggen over de dingen die me bezighouden komt het niet zo vaak. Dat heeft voor een deel te maken met tijdgebrek en een hoofd dat te veel te verwerken krijgt. Ik ben al blij als ik de vrijdagavond zonder de figuurlijke kleerscheuren haal en in het weekend wil ik andere dingen doen dan voortdurend achter een beeldscherm zitten. Bovendien vind ik dat ik niet altijd mijn mening hóéf te geven. Maar de belangrijkste oorzaak van mijn relatieve stilte is het feit dat ik zo vreselijk moe word van al die ongezouten meningen, ongenuanceerde uitspraken en respectloze opmerkingen die je links en rechts om de oren vliegen.
Het staat ons vrij onze mening te uiten. Maar betekent dat, dat je dan met het hart op de tong tegen iedereen aan moet schoppen, anderen voor rotte vis moet uitmaken, moet uitdragen wat jij vindt, ook al heb je de ballen verstand van het onderwerp? Is dat wat vrijheid van meningsuiting inhoudt of zou moeten betekenen?
Hoe mooi zou het zijn als iedereen zich bewust was van de kracht van woorden. Wat een begrip en respect zou dat opleveren!
Helemaal mee eens Christien en goed verwoord!
Fijn Jannie, en dankjewel voor het compliment.
Het lijkt wel of het zenuwstelsel van mensen rechtstreeks verbonden is met internet. Ik zie het al een tekortkoming direct verbaal uit de startblokken te vliegen. Maar wie weet hebben ze nooit fatsoenlijk tot tien leren tellen (-: En moet je zien hoeveel taalfouten sommigen maken…
Hoofd rechtop in je nek en je neus in de lucht. Jij geeft je dochter iets wat haar vader haar nooit heeft gegeven: echte liefde. Onbetaalbaar!
Mooi verwoord met een hartverwarmend slot. Dankjewel ?