Van 20 juli t/m 3 augustus 2010 brachten wij een bezoek aan het Griekse eiland Samos. Het eiland, ongeveer 44 bij 19 kilometer groot, ligt in het oosten van de Egeïsche Zee, voor de Turkse kust. Wij logeerden in hotel Topaz in Kokkari. Behalve een prachtige vakantie, vol zee, zon, heerlijk eten en leuke ontmoetingen, was dit de spannendste ooit.
Toen zij me belde, hoorde ik aan haar stem dat er iets vreselijks was gebeurd. De wereld stopte even met draaien toen ze even later bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Twee weken geleden hadden zij en haar man nog samen in de zaal gezeten tijdens ‘Summertime’. Na de show brachten ze me naar huis; we dronken nog wat en daarna zwaaide ik ze uit. ‘Ik vond het heerlijk dat jullie er waren,’ heb ik nog gezegd. Dat ik hem nooit meer in levenden lijve zou zien, kon ik toen nog niet vermoeden. Lees verder Afscheidsrede
Omdat mijn oudste zus vandaag voor taxichauffeur speelt, kan ik op mijn gemak om me heen kijken. De velden langs de weg zijn sneeuwwit. In de verte trekken silhouetten van schaatsers in hoog tempo voorbij. Wat zou hij genoten hebben, denk ik, hoewel… zou hij op zijn zesenzeventigste nog in staat zijn geweest tot sportieve activiteiten? Feit is dat hij hield van de winter, van schaatsen in het bijzonder. Hij heeft het mij zelf geleerd en ik denk nog wel eens met weemoed aan de tochtjes van toen. Hij is er niet meer en ik heb mijn schaatsen lang geleden aan de wilgen gehangen. Lees verder Vijfentwintig jaar
Mijn publiek van vanavond is niet groot, maar dat vind ik wel prettig, gezien het feit dat ik voor het eerst van mijn leven een lezing geef. Er is een lage, comfortabele fauteuil voor mij neergezet, maar ik wil liever op de tafel naast het scherm zitten. Op die manier kan ik mijn PowerPoint-presentatie beter ‘bedienen’. Bovendien kan ik vanaf die positie eenvoudiger oogcontact met de aanwezigen maken. Lees verder Glimlach van boven
6 juni 1995, 09:58 uur. Zonder haast, zonder geluid komt ze ter wereld. Ze wordt op mijn borst gelegd, zodat we kennis kunnen maken. Haar ogen, groot en van het donkerste blauw dat ik ooit gezien heb, zoeken mijn blik. Een onbeschrijfelijk geluksgevoel danst door mijn lijf. Iets zeggen kan ik niet en hoeft evenmin, want mijn ogen vertellen haar alles wat ze moet weten. De hare, nieuwsgierig en doordringend, zeggen dat ze mij begrijpt. Lees verder Zonder woorden
Zorgvuldig schraap ik de dikke yoghurt, die vannacht heeft staan uitlekken in een vergiet, uit de theedoek. Slagroom heb ik al geklopt en ook de vuurrode aalbessen staan gewassen en van hun steeltjes ontdaan in een schaal klaar. Voorzichtig meng ik de drie ingrediënten door elkaar. Al tijdens het bereiden van dit heerlijke nagerecht komen de herinneringen in flarden aanwaaien. Pas nadat ik het eerste hapje heb geproefd, ben ik weer helemaal terug in de tijd. Lees verder Hapje herinneringen