We vertrekken vroeg uit Wexford; onze volgende overnachting is in een gehucht in de buurt van Wicklow, maar we willen eerst een bezoek brengen aan Glendalough, dat een van de hoogtepunten van onze reis zou moeten zijn. We drinken koffie in Enniscorthy en besluiten meteen een wegenkaart te kopen. Tot nu toe hebben we alles weten te vinden met Google Maps, maar we willen liefst niet zo snel mogelijk van A naar B (en dat is iets wat de Google-mevrouw wel wil). De lokale boekhandel heeft nog precies één road map op voorraad. Op een bankje zoeken we samen naar de mooiste route naar Glendalough.
Na een zeer verzorgd ontbijt verlaten we Calverstown om verder naar het zuiden te rijden. Vandaag zullen we de grootste afstand gaan afleggen, dus kies ik de snelweg naar onze eerste bestemming, de Rock of Cashel. De prachtige, hooggelegen ruïnes van het voormalige kasteel, later in gebruik genomen als kerk, zijn al van veraf zichtbaar. Even later dwalen we over het terrein en vergapen we ons aan het prachtige uitzicht.
De dag na onze aankomst bezochten we onder meer de GPO, waar ik geraakt werd door de film over de Easter Rising. Daarna liepen we opnieuw naar Arbour Hill. Ook dat bezoek maakte diepe indruk op mij. Zo bijzonder om er samen met mijn dochter te mogen zijn.
Nu ik er twee nachten heb doorgebracht, ben ik blij dat ik het ‘appartement’ mag verlaten. De sleutel moet ik weer bij nurkse Dave inleveren. Die staat, hoe verrassend, alweer glazen te spoelen en gebaart mij de sleutel op de bar te leggen. Een ‘goodbye’ kan er kennelijk niet vanaf, maar een van de stamgasten maakt dat goed door een ‘I’ll help you love’ en de deur van de pub voor me open te houden.
Mijn dochter was al twee keer eerder in Ierland. En hoewel het eiland al heel lang op mijn verlanglijstje stond, is dit bezoek mijn eerste. Charlotte voelde zich hier meteen thuis en onderweg van het vliegveld naar de hoofdstad begrijp ik dat gevoel onmiddellijk. Ierland lijkt ook mij te gaan betoveren.
Het maandblad Friesland Post deed een oproep op Facebook: ‘Schrijf een verhaal over een zomer in Friesland’. Ik gaf er gehoor aan, omdat ik in mijn jeugd heel wat zomers in Friesland heb doorgebracht.
Op de stoep van de dierenkliniek moeten we even wachten. Een oude dame houdt de deur open voor haar zo op het oog ongeveer even oude zus, vriendin of wellicht buurvrouw. Die heeft een dier aan de lijn dat je, vanwege zijn omvang en grijze snuit onmogelijk nog een ‘hondje’ kunt noemen. Het beest duwt goedmoedig zijn kwijlende snuit tussen mijn knieën, terwijl de beide dames wat met elkaar kibbelen. Waarover ontgaat mij. Vervolgens schuifelen mevrouw Hond en het beest verder, op de voet gevolgd door mevrouw Deur. Die fluistert mij in het voorbijgaan toe: ‘Ja, ze is een beetje dementerend.’
Eenmaal bij de grote ruit, liet ik mijn ogen langs al die wiegjes gaan, totdat ik jou zag. Je sliep. Ik legde mijn handen tegen het glas, ademloos maar met een wild bonkend hart. ‘Mijn prachtige meisje, ik zal goed voor je zorgen,’ herhaalde ik zacht en ontelbare keren, als een mantra. Hoe zwaar jouw reis naar de volwassenheid zou worden kon ik toen gelukkig nog niet vermoeden.
Zijn profiel op de datingsite bevat onder meer een ‘staatsieportret’ waarop hij nors in de camera kijkt. Ik heb geen idee hoe zijn achterhoofd eruitziet, maar gok dat de grijsharige man die met zijn rug naar mij toe op het pleintje staat te wachten de man is met wie ik een date heb. Zodra zijn bruine ogen zich in de mijne boren, weet ik dat ik goed gegokt heb. En ik ben opgelucht dat hij niet alleen nors kan kijken: hij schenkt me een warme glimlach. Mijn onderbuikgevoel legt zich neer bij mijn hart dat stiekem een vreugdedansje maakt. Geen gezichtsbeharing, mooie schoenen, een prettige stem en een lekker luchtje: wat een aantrekkelijke man!
Ruim twee jaar geleden publiceerde ik de laatste ‘Mevrouw Fontein laat los’. Sindsdien heb ik het ver-schrik-ke-lijk druk gehad (een baan combineren met een eigen bedrijf kost nu eenmaal veel tijd). Wat blijkt? Deze rubriek wordt gemist en daarom blaas ik hem vandaag nieuw leven in. Snel van start dan maar (voordat mijn agenda wéér uitpuilt).
“Wellicht zoek ik er te veel achter, maar voor mij was dat een signaal van het universum. Een signaal om je een mail te sturen.”
Na zo’n honderd kilometer in mijn splinternieuwe Aygo begint het te kriebelen. Al zo lang wil ik mijn bedrijfslogo en -naam op mijn auto, maar gezien de deplorabele staat van mijn vorige vervoermiddel leek me dat nooit een goed idee. Nu wel. Dan realiseer ik me dat ik niet de eigenaar van dit autootje ben, al staat het kenteken dan op mijn naam. Mag je een leaseauto wel bestickeren? Online vind ik genoeg stickers die geen lijmlaag hebben en met behulp van water en zeep bevestigd kunnen worden. Ik bestel er snel twee, met mijn bedrijfsnaam en nieuwe logo.
