‘Issun leuke kleurtje!’ zegt de jongen vriendelijk. Ik knik. Na tien jaar ben ik nog steeds blij met dat wonderlijke geelgroen van mijn Ka. Dan kijkt de knul me streng aan: ‘De sterretjes heb ik gerepareerd, maar er is wel een ernstige probleem met uw voorruit.’ Ik kijk, maar zie niets bijzonders. Wat niet zo gek is, want ik heb natuurlijk de ballen verstand van autoruiten. Lees verder Een leuke kleurtje en een (toch niet zo) ernstige probleem
Categorie archieven: COLUMNS
Zin om te vieren dat ik 50 word
Ze kijkt niet in de camera, maar houdt haar ogen op haar handen gericht. Alsof ze zich schaamt. Terwijl zij wel de laatste is die zich zou moeten schamen. ‘Ik ben nu achttien en ik was zes, toen ik ontvoerd en naar een bordeel gebracht werd,’ zegt Cita zacht. Mijn maag komt in opstand, omdat ik weet hoe haar leven er sindsdien uitgezien moet hebben. Ik wil niet verder kijken, luisteren, maar haar stem – bedeesd en krachtig tegelijk – dwingt me deelgenoot te worden van de verkrachtingen, de machteloosheid, al het onrecht dat haar is aangedaan. Dus kijk ik, luister ik naar wat ze vertelt. Nadat het filmpje is afgelopen, blijven het verdriet van het Indiase meisje, haar pijn, maar ook haar enorme opluchting om haar bevrijding uit de prostitutie aan mijn huid kleven.
Nu zit ook Barbra nog klem
‘Midnight, not a sound from the pavement …’ zingt Barbra Streisand en mijn dochter vraagt of er alsjeblieft iets anders op mag. Ik knik, waarna zij in het handschoenenkastje op zoek gaat naar een van haar eigen cd’s. Zodra ze die gevonden heeft, drukt ze op ‘cd eject’, maar er gebeurt niets. Barbra blijft zitten waar ze zit; sterker nog: ze zet opnieuw in: ‘Midnight …’. Mijn dochter kreunt, zet de autoradio uit en weer aan, drukt nogmaals op de knop, maar met exact hetzelfde resultaat. ‘Barbra zit klem,’ meldt ze droog. Lees verder Nu zit ook Barbra nog klem
Want wat is dat eigenlijk: vrijheid?
Wanneer ik een collega-zzp’er vertel dat ik per 1 juni een aantal dagen per week in loondienst ga werken, reageert hij in eerste instantie verheugd. Maar dan laat hij erop volgen dat hij er toch niet aan moet denken weer voor een ‘baas’ te gaan werken. ‘Ik zou mijn vrijheid voor geen goud op willen geven.’ Hij legt ook uit wat hij onder vrijheid verstaat: zelf je tijd in kunnen delen, bijvoorbeeld en kunnen bepalen welke opdrachten je aanneemt – en welke niet.
Ik kan mijn hoofd er niet omheen vouwen
Mijn dochter, die sinds september Engelse taal en cultuur studeert, vertaalt regelmatig Engelse zinnen letterlijk naar het Nederlands. Dat levert soms aparte uitdrukkingen op. I can’t wrap my head around it, bijvoorbeeld, wat betekent dat je iets totaal niet begrijpt, wordt dan: daar kan ik mijn hoofd niet omheen vouwen.
Akelig dichtbij
Foto’s van dakloze huizen, een grotendeels verwoeste kerk, puinhopen. Stil kijkt ze ernaar. Ze weet nog precies hoe het was, zeventig jaar geleden. Deze ellendige beelden brengen haar terug naar 1945. Tien was ze, en haar dorp was tot die tijd een veilige haven geweest, ook voor evacués en onderduikers. Maar op 21 maart ging het gruwelijk mis en lieten de geallieerde bommenwerpers hun vernietigende inhoud per ongeluk vallen boven het nog net aan de Nederlandse kant van de grens gelegen Zelhem. Lees verder Akelig dichtbij
Service zonder hoofdletter
Sinds mijn schildklier met een flinke (over)dosis radioactief jodium naar de knoppen geholpen is, slik ik elke ochtend twee pilletjes. Een roze en een blauwe. Die zorgen er samen voor dat ik niet als een apathisch, somber en te ‘gewichtig’ mens door het leven hoef. Al jaren stuurt de apotheek mij elke drie maanden een mailtje om me te laten weten dat er een nieuwe voorraad pilletjes op me wacht.
Zo’n mail heb ik vorige week al ontvangen, maar omdat het altijd enorm druk is bij de apotheek, neem ik vandaag pas de tijd ze te gaan ophalen. Zodra ik over de drempel van de apotheek stap, weet ik niet wat ik zie: geen lange rijen wachtenden. Een mevrouw met haar linkerarm in een mitella staat bij de balie te wachten, een rimpelig mannetje zit op zijn rollator om zich heen te kijken. Nadat de geblesseerde dame de apotheek verlaten heeft en de oude man zich schuifelend richting uitgang begint te begeven, ben ik al aan de beurt. Lees verder Service zonder hoofdletter
Shaun Cassidymomentje
Zijn halflange haren, zijn ogen, zijn stralende lach: wereldschokkend knap vond ik hem en ik viel eind jaren zeventig als een blok voor de Amerikaanse zanger en acteur Shaun Cassidy. Ik droomde van Shaun, fantaseerde over ontmoetingen met hem en zijn zonder twijfel geweldige eigenschappen. Lees verder Shaun Cassidymomentje
Van elke seconde genieten
Het publiek staat op, joelt, fluit, applaudisseert en ik voel hoe mijn ogen beginnen te prikken. Pas bij de toegift kan ik mijn tranen niet meer bedwingen en laten ze hun sporen na in de schmink op mijn gezicht. Ik ben opgelucht, dankbaar en trots tegelijk. ‘Geniet van elke seconde!’ had onze dirigent Belinda ons van tevoren op het hart gedrukt. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. En ik vind het heerlijk dat we morgenmiddag nog een keer mogen laten zien en horen wat wij als koor in huis hebben. Lees verder Van elke seconde genieten
Het komt goed, mam
‘Ik bel je even naar aanleiding van het bevolkingsonderzoek,’ zegt ze en mijn mond wordt droog. ‘Ze willen aanvullend onderzoek doen, je hebt classificatie 0 gekregen.’ Omstandig legt ze uit wat dat betekent. ‘Dus,’ onderbreek ik haar, ‘er zou ook niets aan de hand kunnen zijn?’ ‘Dat klopt,’ bevestigt ze. ‘Maandagochtend om half tien heb je een afspraak op de mammapoli in het Rijnstate ziekenhuis.’ Lees verder Het komt goed, mam