Foto’s van dakloze huizen, een grotendeels verwoeste kerk, puinhopen. Stil kijkt ze ernaar. Ze weet nog precies hoe het was, zeventig jaar geleden. Deze ellendige beelden brengen haar terug naar 1945. Tien was ze, en haar dorp was tot die tijd een veilige haven geweest, ook voor evacués en onderduikers. Maar op 21 maart ging het gruwelijk mis en lieten de geallieerde bommenwerpers hun vernietigende inhoud per ongeluk vallen boven het nog net aan de Nederlandse kant van de grens gelegen Zelhem. Lees verder Akelig dichtbij
Categorie archieven: COLUMNS
Service zonder hoofdletter
Sinds mijn schildklier met een flinke (over)dosis radioactief jodium naar de knoppen geholpen is, slik ik elke ochtend twee pilletjes. Een roze en een blauwe. Die zorgen er samen voor dat ik niet als een apathisch, somber en te ‘gewichtig’ mens door het leven hoef. Al jaren stuurt de apotheek mij elke drie maanden een mailtje om me te laten weten dat er een nieuwe voorraad pilletjes op me wacht.
Zo’n mail heb ik vorige week al ontvangen, maar omdat het altijd enorm druk is bij de apotheek, neem ik vandaag pas de tijd ze te gaan ophalen. Zodra ik over de drempel van de apotheek stap, weet ik niet wat ik zie: geen lange rijen wachtenden. Een mevrouw met haar linkerarm in een mitella staat bij de balie te wachten, een rimpelig mannetje zit op zijn rollator om zich heen te kijken. Nadat de geblesseerde dame de apotheek verlaten heeft en de oude man zich schuifelend richting uitgang begint te begeven, ben ik al aan de beurt. Lees verder Service zonder hoofdletter
Shaun Cassidymomentje
Zijn halflange haren, zijn ogen, zijn stralende lach: wereldschokkend knap vond ik hem en ik viel eind jaren zeventig als een blok voor de Amerikaanse zanger en acteur Shaun Cassidy. Ik droomde van Shaun, fantaseerde over ontmoetingen met hem en zijn zonder twijfel geweldige eigenschappen. Lees verder Shaun Cassidymomentje
Van elke seconde genieten
Het publiek staat op, joelt, fluit, applaudisseert en ik voel hoe mijn ogen beginnen te prikken. Pas bij de toegift kan ik mijn tranen niet meer bedwingen en laten ze hun sporen na in de schmink op mijn gezicht. Ik ben opgelucht, dankbaar en trots tegelijk. ‘Geniet van elke seconde!’ had onze dirigent Belinda ons van tevoren op het hart gedrukt. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. En ik vind het heerlijk dat we morgenmiddag nog een keer mogen laten zien en horen wat wij als koor in huis hebben. Lees verder Van elke seconde genieten
Het komt goed, mam
‘Ik bel je even naar aanleiding van het bevolkingsonderzoek,’ zegt ze en mijn mond wordt droog. ‘Ze willen aanvullend onderzoek doen, je hebt classificatie 0 gekregen.’ Omstandig legt ze uit wat dat betekent. ‘Dus,’ onderbreek ik haar, ‘er zou ook niets aan de hand kunnen zijn?’ ‘Dat klopt,’ bevestigt ze. ‘Maandagochtend om half tien heb je een afspraak op de mammapoli in het Rijnstate ziekenhuis.’ Lees verder Het komt goed, mam
Verbleekt tot lichtgrijs
‘Maar ik ben nog wel getrouwd,’ zegt de man die mij graag beter wil leren kennen. En ik weet meteen dat me nu maar één ding te doen staat. Lees verder Verbleekt tot lichtgrijs
Casual netjes met een knoop in de maag
Op woensdagochtend stap ik met een knoop in mijn maag in de auto. Ik heb geen goed gevoel bij het komende sollicitatiegesprek. Dat heeft voor een deel te maken met die rare uitnodiging, waarin stond dat ik me casual netjes moest kleden en dat in de eerste helft van het zestig minuten durende gesprek mijn levensloop besproken zou worden. Veertig kilometer lang vraag ik me af waarom wat er in mijn leven is voorgevallen zo belangrijk is dat er dertig minuten aan besteed moet worden. Lees verder Casual netjes met een knoop in de maag
De mevrouwen van de prins
‘Goedenavond, ik kom collecteren voor de Anjeractie van het Prins Bernhard Cultuurfonds,’ zeg ik zodra de man heeft opengedaan. ‘Cultuur,’ mompelt hij hoofdschuddend en vervolgens kijkt hij me vragend aan. Ik krijg het een beetje warm van zijn doordringende, blauwe blik. ‘Leg jij mij eens even uit wat cultuur is,’ zegt hij dan. Lees verder De mevrouwen van de prins
Nou ja, zo goed als
Mopperend probeer ik grip te krijgen op het moertje dat het defecte achterlicht van mijn dochters ‘nieuwe’ fiets op zijn plaats houdt. Op dagen als deze zou ik willen dat ik een handige kerel bij de hand had die een dergelijk klusje fluitend en in enkele minuten zou klaren. Lees verder Nou ja, zo goed als
Tears in heaven
Bewegingloos ligt ze in de armen van haar vader. Haar lippen blauw, schuim in haar mondhoeken, haar ogen gesloten. We haasten ons van de vliegtuigtrap waar onderaan een ambulance staat te wachten. Met gillende sirenes vertrekken we naar het kinderziekenhuis in Izmir. Zij ligt op een gammele brancard, wij zitten op een bankje ernaast. ‘Het komt wel goed,’ probeert een medewerkster van de luchthaven, die als tolk fungeert en met ons meegaat, ons gerust te stellen. Maar ik kijk naar onze dochter, zo fragiel, zo klein – ze is net een jaar geworden – en zo … het woord ‘levenloos’ komt heel even bij me op en maakt dat mijn hart als een razende tekeergaat. Lees verder Tears in heaven