Sinds het uitbreken van de coronacrisis erger ik me mateloos aan al die amateur-virologen, virusontkenners en demonstranten die om het hardst staan te schreeuwen dat we worden beperkt in onze vrijheid, dat we in een politiestaat beland zijn, dat 5G iets met de verspreiding van het virus te maken heeft en Bill Gates de duivel in eigen persoon is. Op Facebook werd ik uitgemaakt voor ‘hersenloos schaap’ omdat ik me aan de coronamaatregelen houd. ‘Ach,’ beweerde zo’n virusgekkie, ‘corona is niet meer dan een griepje.’ Maar het is meer dan dat. Veel meer.

Sinds afgelopen zomer woont mijn dochter op zichzelf. Het begint net een beetje te wennen, als we drie dagen nadat we samen aan het sterfbed van een oude mevrouw gezeten hebben een vreselijk bericht ontvangen. Pas na haar dood is vastgesteld dat mevrouw ook een coronabesmetting had opgelopen. Dat betekent voor ons maar een ding: we gaan die vrijdagavond onmiddellijk samen in quarantaine bij mij thuis. We vinden het spannend en gek (en enorm onhandig) maar schikken ons in ons lot en hopen alleen maar dat het virus aan onze deur voorbij zal gaan.

Dat doet het niet. Op zaterdagavond heeft Charlotte plotseling verhoging, zondagmorgen koorts en een akelig kuchje. Ze maakt een testafspraak en gaat in isolatie op haar slaapkamer. Ze wil koste wat het kost voorkomen dat ze mij besmet, mocht ze covid hebben. Alsof ik haar cipier ben, zet ik eten en drinken voor haar slaapkamerdeur neer. Even naar binnen om haar gezelschap te houden zit er niet in, laat staan haar een knuffel geven.

Op woensdag krijgt ze de uitslag van haar test. Positief. Ik schrik ervan, maar zij had al rekening gehouden met dit testresultaat. ‘Ach,’ zegt ze laconiek, ‘ik heb geen koorts meer en verder voel ik me redelijk oké. Ik ben alleen wat moe en proef en ruik niets.’ De dag erna verslechtert haar situatie met het uur. Ze is extreem vermoeid en klaagt over hoofdpijn. Ze is weliswaar koortsvrij, maar voelt zich hondsberoerd. In eten en drinken heeft ze geen zin, mede doordat misselijkheid haar parten speelt. Om even na zessen ga ik weer kijken hoe het met haar gaat. Ze zit half overeind, een hoopje ellende. Mijn hart breekt. Ik zou haar zo graag in mijn armen nemen, haar troosten. Maar in plaats daarvan kijk ik vanuit de deuropening toe hoe mijn kind lijdt. ‘Ik ga denk ik even slapen,’ mompelt ze, ‘misschien zakt de misselijkheid dan.’

Ik zit nog maar net op de bank of ik hoor iets wat lijkt op het leeggooien van een emmer in het toilet op de badkamer. Twee tellen later herhaalt dat geluid zich. Ik loop naar de trap, vraag of het gaat. Ze komt de badkamer uit, blijft even boven aan de trap staan en zegt zwakjes: ‘Ik ben nu in elk geval van de misselijkheid af.’ Daarna wankelt ze terug naar haar kamer.  Ik ben er totaal niet meer gerust op en bel het spoednummer van de huisarts. Ik hoor: ‘Voor levensbedreigende situaties, kies 1.’ Even aarzel ik, maar dan toets ik toch 1 in. De vriendelijke vrouw aan de telefoon stelt mij eerst gerust en praat dan een poosje met Charlotte. Van een afstand hoor ik hoe ze rustig uitlegt hoe ze zich voelt. ‘Ja,’ zegt ze, ‘ik kan nog gewoon de trap op en af zonder buiten adem te raken.’ Jokkebrok, denk ik, je bent sinds zondag niet meer beneden geweest. Ze krijgt de instructie mij opnieuw de huisartsenspoedpost te laten bellen op het moment dat ze niet meer op haar benen kan staan. Ik kan alleen maar hopen dat dat moment niet zal aanbreken.

Voordat ik ga slapen, kijk ik vanuit de deuropening naar mijn dochter. Mijn hart bonkt zo luid dat ik bang ben dat het haar zal wekken. Beelden van een kind, mijn kind, in een Turks ziekenhuisbed trekken aan me voorbij. De wanhoop die me daar 24 jaar geleden overviel, dreigt dat opnieuw te doen. Ik klamp me vast aan de hoop dat ze zich morgen wat beter zal voelen, draai me om, sluit zachtjes de deur en ga naar mijn eigen slaapkamer. Ik ben zo uitgeput dat ik vrijwel onmiddellijk in slaap val.

Op vrijdagochtend is ze er nog slechter aan toe en klaagt ze over druk op de borst. Was ik gisteravond enigszins in paniek, nu weet ik me écht geen raad. Ik besluit nogmaals de huisarts te bellen en krijg vrijwel meteen een assistente aan de lijn. Ik probeer zo kalm mogelijk uit te leggen wat er aan de hand is. Zij belooft met de huisarts te overleggen en die belt nog geen twintig minuten later zelf. ‘Je maakt je zorgen, hè?’ zegt ze op een toon die me een brok in de keel bezorgt. ‘Enorm,’ zeg ik, nog maar net in staat om letterlijk en figuurlijk overeind te blijven. ‘Kan ik zelf met haar praten?’ vraagt ze en opnieuw ga ik Charlotte de telefoon brengen. Ook dit gesprek volg ik op afstand. Geduldig legt de huisarts uit dat het een kwestie van uitzieken en -zitten is en belooft maandag nogmaals te bellen om te horen hoe het met haar gaat. De rest van de vrijdag verslechtert Charlottes gezondheid gelukkig niet verder, maar veel verbetering zit er ook niet in. Ze eet voorzichtig wat, neemt af en toe een slokje water en verkeert de rest van de dag en avond in het  niemandsland tussen slapen en half-wakker zijn. Pas op zondag voelt ze zich wat minder ziek en kan er af en toe een lachje af. Maar de extreme vermoeidheid blijft haar als een ongenode gast gezelschap houden.

We zijn inmiddels een week verder. Charlotte is misschien niet meer ziek, maar ook nog lang niet hersteld. Covid heeft een verwoestende uitwerking op haar conditie gehad. De 25-jarige, kerngezonde dochter die uren door steden, bossen en heidevelden kon struinen zonder ook maar het geringste spoor van vermoeidheid te vertonen, is nu bekaf na een wandelingetje van tien minuten. Covid niet meer dan een griepje? Nee! Covid is een doodeng monster dat zich zomaar kan aandienen, niet kijkt naar leeftijd of gezondheid en je wereld op de op kan zetten. Iedereen die iets anders beweert, die weigert een mondkapje te dragen, afstand te houden en alle overige coronamaatregelen in acht te nemen, heeft het ware gezicht van het monster nog niet gezien. Wees gewaarschuwd!