‘Mijn hemel,’ zegt ze met een meewarige blik in haar ogen, ‘wat moet jij nou op zo’n evenement voor singles, je hebt het toch prima voor elkaar in je eentje?’ Er ligt allerlei venijnigs op het puntje van mijn tong. Ik slik elk stekelig antwoord in, schraap daarna mijn keel, recht mijn rug en glimlach zwijgend. Lees verder Mag ik dan bij jou?
Categorie archieven: COLUMNS
(Geen) vlees en bloed
Zoals zo velen ben ik opgevoed met de gedachte dat vlees goed voor je is. En tjonge, wat hield ik ervan. Als mijn zusje hulp nodig had bij het snijden van haar karbonaadje, bood ik me steevast als vrijwilliger aan. Het lukte me vaak om haar af te leiden, zodat ik snel een stukje in mijn mond kon stoppen. Een keer per jaar werd de garage omgebouwd tot tijdelijk vleesverwerkingsbedrijf. De beelden van mijn vader die stukken rundvlees in de gehaktmolen liet verdwijnen, waarna er roze sliertjes uit tevoorschijn kwamen, en van mijn oma, druk in de weer met het maken van bloed- en leverworst, kan ik zo weer oproepen. Zonder enige afkeer of schuldgevoel. Lees verder (Geen) vlees en bloed
Reden tot klagen
Er wordt veel gemopperd, gezeurd en gezanikt. Vaak en vooral door mensen die goedbeschouwd niets te klagen hebben. Zoals die kennis, die ik op een maandagmiddag tegenkom op de parkeerplaats bij de supermarkt. Ze heeft haar gloednieuwe cabrio naast mijn roestige, aftandse vervoermiddel geparkeerd. Nee, een vakantie in Thailand, zoals voorheen, zat er dit jaar niet in, vertelt ze. ‘We hebben voor drie weken een huisje in Toscane gehuurd. Was best leuk, hoor, maar ik vond het vreselijk dat we ons dit jaar niets beters konden veroorloven.’
Konijn met ballen
Ze stuurt me een foto van Louise. Het bijschrift luidt: ‘Meet Harry.’ Mijn zus noemt haar dochters soms voor de grap Harry. Waarom ze die naam nu ook gebruikt voor ons konijntje, ontgaat me. Lees verder Konijn met ballen
Nooit meer naar Parijs
Voor een boswandeling wil ik ze nog wel eens aantrekken, maar aan de vooravond van onze citytrip besluit ik ze thuis te laten. Stel dat ik iemand tegen het lijf loop op wie ik een verpletterende indruk wil maken? Dat gaat me met deze beslist niet charmante wandelschoenen niet lukken. Lees verder Nooit meer naar Parijs
Kleefkracht
Sinds ik beschik over een smartphone, gebruik ik het navigatiesysteem van Nokia. Een tijdje geleden heb ik daarom mijn TomTom van de hand gedaan. De afdruk van de zuignap op de voorruit is het enige dat nog aan het bestaan van Bram, zoals ik het apparaat noemde, herinnert. De eerste keer dat ik me voornam mijn telefoon als navigatiehulp te gebruiken, had ik onmiddellijk een logistiek probleem. De raamhouder – waar mijn telefoon met geen mogelijkheid in paste – had ik samen met de TomTom verkocht . Ik besloot de telefoon daarom achter het stuur, in het dashboard neer te zetten. Dat ging prima. Tot de eerste bocht. Erna zette ik Bram II weer overeind, waarbij ik per ongeluk met mijn duim over het symbooltje ‘navigatie stoppen’ bewoog. Niet echt een oplossing, dus. Lees verder Kleefkracht
Afscheidsrede
Toen zij me belde, hoorde ik aan haar stem dat er iets vreselijks was gebeurd. De wereld stopte even met draaien toen ze even later bevestigde wat ik eigenlijk al wist. Twee weken geleden hadden zij en haar man nog samen in de zaal gezeten tijdens ‘Summertime’. Na de show brachten ze me naar huis; we dronken nog wat en daarna zwaaide ik ze uit. ‘Ik vond het heerlijk dat jullie er waren,’ heb ik nog gezegd. Dat ik hem nooit meer in levenden lijve zou zien, kon ik toen nog niet vermoeden. Lees verder Afscheidsrede
Vijfentwintig jaar
Omdat mijn oudste zus vandaag voor taxichauffeur speelt, kan ik op mijn gemak om me heen kijken. De velden langs de weg zijn sneeuwwit. In de verte trekken silhouetten van schaatsers in hoog tempo voorbij. Wat zou hij genoten hebben, denk ik, hoewel… zou hij op zijn zesenzeventigste nog in staat zijn geweest tot sportieve activiteiten? Feit is dat hij hield van de winter, van schaatsen in het bijzonder. Hij heeft het mij zelf geleerd en ik denk nog wel eens met weemoed aan de tochtjes van toen. Hij is er niet meer en ik heb mijn schaatsen lang geleden aan de wilgen gehangen. Lees verder Vijfentwintig jaar
Glimlach van boven
Mijn publiek van vanavond is niet groot, maar dat vind ik wel prettig, gezien het feit dat ik voor het eerst van mijn leven een lezing geef. Er is een lage, comfortabele fauteuil voor mij neergezet, maar ik wil liever op de tafel naast het scherm zitten. Op die manier kan ik mijn PowerPoint-presentatie beter ‘bedienen’. Bovendien kan ik vanaf die positie eenvoudiger oogcontact met de aanwezigen maken. Lees verder Glimlach van boven
Zonder woorden
6 juni 1995, 09:58 uur. Zonder haast, zonder geluid komt ze ter wereld. Ze wordt op mijn borst gelegd, zodat we kennis kunnen maken. Haar ogen, groot en van het donkerste blauw dat ik ooit gezien heb, zoeken mijn blik. Een onbeschrijfelijk geluksgevoel danst door mijn lijf. Iets zeggen kan ik niet en hoeft evenmin, want mijn ogen vertellen haar alles wat ze moet weten. De hare, nieuwsgierig en doordringend, zeggen dat ze mij begrijpt. Lees verder Zonder woorden