In de hal hangt een windgong waarop ‘please ring’ staat. Aarzelend laat Charlotte haar hand langs de metalen staafjes gaan. Een vriendelijk geklingel weerklinkt, waarop iemand de keukendeur openrukt. Geïrriteerd stapt de gastvrouw de hal in en legt de gong het zwijgen op. Bill volgt haar op de voet, geeft ons een hand en wenst ons een goede reis. Waar hij bij aankomst onze koffer vanaf de straat naar binnen bracht, laat hij ons nu zelf worstelen met de bagage. Beurtelings sleuren we de koffer naar de vijftien minuten verderop geparkeerde Corsa.
Al weken heb ik me lopen verheugen op onze rondreis door Schotland. Het enige waar ik een beetje tegenop zie, is het autorijden. ‘Dat went snel, hoor,’ verzekerden verschillende mensen mij, dus sta ik nu redelijk gerustgesteld bij de Hertz-balie. De medewerker erachter probeert mij allerlei extra’s te verkopen. Voor een kleine 140 euro kan ik bijvoorbeeld het eigen risico van 1.000 pond afkopen. ‘Nee, hoor,’ zeg ik vriendelijk, ‘ik huur al jaren auto’s in het buitenland en heb nog nooit schade gereden.’ Hij kijkt me wat meewarig aan, maar overhandigt me uiteindelijk toch de sleutels. We gaan op weg naar de parkeerplaats waar we de ons toegewezen auto moeten kunnen vinden. Een vriendelijke, roodharige Schot wijst aan welke we moeten hebben: de witte Opel Corsa.
