Exact een jaar geleden keken we elkaar voor de eerste keer in de ogen. De hele wereld (nou ja: het station in Arnhem) verdween en ik zag alleen maar jouw blik. Op de een of andere manier wist ik meteen: bij jou wil ik horen. Na die eerste fantastische date hadden we veelvuldig contact en spraken we af elkaar drie dagen later opnieuw te ontmoeten. Jij stuurde me meteen nadat we die afspraak gemaakt hadden het liedje All I Want For Christmas. Ja, dacht ik toen, jij bent alles wat ik wil voor Kerst.
Het is nog maar net zeven uur geweest, wanneer ik de oprit naar de snelweg neem. Omdat ik net een hap van mijn thuis gesmeerde boterham heb genomen, kan ik helaas niet luidkeels meezingen met het kerstliedje dat uit de speakers van de autoradio schalt. Ik denk terug aan december 2014, aan hoe wanhopig ik toen was en aan hoe krampachtig ik dat probeerde te verbergen voor de buitenwereld. TekstFontein draaide best aardig, maar niet goed genoeg. Suf had ik me gesolliciteerd; zonder resultaat. Met ingang van 1 januari had ik bovendien geen recht meer op een uitkering. Mijn (financiële) toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit en dat stemde me somber. Zin in Kerstmis had ik niet en in luidkeels kerstliedjes meezingen nog minder. En moet je me nu naar kantoor zien rijden!
