Ben je klaar voor een nieuwe posidruppel, een mooi, grappig, ontroerend of hoopgevend bericht dat een klein beetje tegenwicht biedt aan al het akelige nieuws?

Vandaag geen videofragment, maar een gedeelte van een verhaal van een zekere Elizabeth Gilbert dat ik op Facebook tegenkwam en dat ik zo mooi vind, dat ik het met jou wil delen.

“Een paar jaar geleden zat ik in New York in de bus tijdens de spits. Het verkeer reed tergend langzaam. De bus zat vol met vermoeide, koukleumende mensen die zich aan elkaar stoorden, aan het weer en aan de wereld. Twee mannen gingen bijna met elkaar op de vuist omdat de ene de andere ervan beschuldigde hem geduwd te hebben. Bij een halte stapte een hoogzwangere vrouw in; niemand stond zijn plaats aan haar af. De sfeer in de bus was grimmig.

Toen we in de buurt van Seventh Avenue kwamen, sprak de buschauffeur ons toe via de intercom. “Beste mensen,” zei hij, “ik weet dat jullie een zware dag achter de rug hebben en dat jullie gefrustreerd zijn. Ik kan niks veranderen aan het weer of het verkeer, maar ik kan wel het volgende doen. Wanneer jullie uit de bus stappen, houd ik mijn hand op. Terwijl je voorbijloopt, laat je jouw problemen in mijn hand vallen. Neem ze niet mee naar jullie huis, vanavond – laat ze bij mij achter. Als ik straks langs de Hudson rivier rijd, doe ik het raam open en zal ik al jullie ellende in het water gooien. Klinkt dat goed?” Het was alsof hij een toverspreuk had uitgesproken: iedereen begon te lachen. Mensen die hadden geprobeerd elkaar volkomen te negeren in het afgelopen uur, grijnsden nu naar elkaar. Zou de chauffeur een grapje gemaakt hebben?

Bij de volgende halte hield de chauffeur, zoals beloofd, zijn hand op. Een voor een deden de passagiers in het voorbijgaan alsof ze iets in zijn geopende hand gooiden. Sommige mensen lachten erbij, andere moesten ervan huilen, maar ze deden het allemaal. De chauffeur herhaalde het ritueel bij de volgende halte. En bij de daaropvolgende. Helemaal tot aan de rivier.

We leven in een harde wereld waarin het donker vaak lijkt te overheersen. We verlangen allemaal naar het licht, maar weten soms niet waar we dat kunnen vinden. De buschauffeur heeft me geleerd dat iedereen ‘het licht’ kan zijn, ook ik. Natuurlijk ben ik in mijn eentje niet in staat oorlogen te stoppen of klimaatproblemen op te lossen. Maar ik kan wel goed zijn voor de mensen die ik al dan niet toevallig tegenkom. Boosheid mag dan besmettelijk zijn, goedheid is dat ook.”

Met de vertelster van dit verhaal ben ik van mening dat we samen de wereld kunnen ‘verlichten’ door regelmatig een mooi gebaar te maken naar de mensen om ons heen.

* * *

Binnenkort verschijnt hier een nieuw positief bericht. Deze ‘druppel’ laat ik hier (anders dan normaal gesproken) voorlopig staan.