Een aantal jaren geleden vulde ik mijn weekends veelal met schrijven en publiceerde ik regelmatig een nieuwe column. Tegenwoordig ben ik vaak op pad met mijn lief. Zo maken we lange wandelingen, stappen we op de fiets, gaan we uit eten of naar het theater. Van schrijven komt het in de weekends daardoor niet meer. Ik beperk me meestal tot het noteren van een paar steekwoorden, als er weer iets grappigs of opmerkelijks is voorgevallen. En een keer in de zoveel tijd heb ik genoeg aantekeningen voor een column. Over eten buiten de deur, deze keer.

Op een zaterdagavond gaan we, voorafgaand aan een theaterbezoek, de stad in en strijken we neer bij een Italiaans restaurant. Er zijn slechts enkele tafels bezet. Wij kiezen er een bij het raam en bestuderen de menukaart. Een hele poos later schuifelt een ober schuchter in onze richting. In gebrekkig Engels vraagt hij of we wat willen drinken. Gert wijst het tapbiertje van zijn keuze aan op de kaart. Ik bestel een glas wijn. De ober wil alweer weglopen, maar wij zeggen dat we ook iets te eten willen bestellen. Het duurt even voor hij onze gerechten in zijn palmtop gevonden heeft en vraagt dan aarzelend of we onze drankjes nu alvast willen of straks, bij het eten. ‘Nu graag,’ antwoorden wij in koor.

Opnieuw gaat er enige tijd overheen, voor de ober weer onze kant op komt. Hij loopt nog aarzelender dan eerst: hij draagt nu een dienblad met daarop een glas wijn, een leeg bierglas en een flesje bier. ‘Haha,’ giechel ik zachtjes, ‘dat tapbiertje kun je vergeten, schat.’ Zodra de ober ons weer verlaten heeft, lacht Gert: ‘Wel het juiste bier, niet van de tap.’ Het is maar goed dat we onze drankjes alvast gekregen hebben, want de gerechten laten eindeloos op zich wachten. Uiteindelijk moeten we ons haasten om op tijd in het theater te zijn.

Op Valentijnsdag dineren we in een Brussels restaurant. Een Amerikaans stel gaat aan het tafeltje naast het onze zitten. Wij zitten nog wat te dubben, maar zij bestellen onmiddellijk en in een oogwenk zet een ober een visgerecht en twee schaaltjes met friet op hun tafel. Ze lijken te genieten van hun visjes, maar de Vlaamse frieten blijven onaangeroerd. Al snel vraagt het stel om de rekening en om nog iets anders. Even later haast dezelfde ober zich naar hun tafel met een plastic bakje. De vrouw maakt het open, kiept de inhoud van de twee schaaltjes erin en doet de deksel weer op het bakje. Wij zijn met stomheid geslagen. De restanten van een duur gerecht meenemen, oké, maar wat moet je met koude patatjes?

Een paar weken later trakteren de oudste broer en schoonzus van Gert ons op een etentje. Ze willen goedmaken dat ze niet naar onze borrel konden komen. Het sushi-restaurant hanteert een formule waarin je per ronde en per persoon maximaal vier gerechtjes mag bestellen. We buigen ons over de kaart, waarop minuscule afbeeldingen staan, met daaronder om welke gerechten het gaat. We bestellen ieder wat ons lekker lijkt en genieten tijdens het wachten van onze drankjes en elkaars gezelschap.

Zodra de eerste ronde gebracht wordt, zijn we vergeten wat we precies besteld hadden. We pakken de kaart er nog eens bij, maar worden daar niet veel wijzer van. Gert vraagt aan een passerende serveerster of zij wellicht kan aanwijzen wat precies wat is. Ze kijkt hem aan, lacht dan een beetje ongemakkelijk en antwoordt: ‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Dit is mijn eerste dag hier.’ We verdelen de boel dan maar een beetje op de gok en dat pakt verrassend goed uit. We lijken ieder te hebben gekregen wat we hebben besteld.

Halverwege de avond zegt Jan: ‘Wanneer schrijf je weer eens een stukje?’ Ik antwoord dat het me de laatste maanden aan tijd ontbreekt. ‘Druk op het werk, veel opdrachten voor mijn eigen bedrijf en in de weekends wil ik tijd besteden aan en met jouw broer,’ voeg ik eraan toe. ‘Maar,’ beloof ik, ‘binnenkort komt er weer een column!’ Ik geloof dat ik genoeg steekwoorden verzameld heb, denk ik erachteraan.