Hoeveel zaagsel?

Onderweg naar ons laatste overnachtingsadres rijden we over de besneeuwde Splügenpas. We halen herinneringen op aan de tocht langs de door Carlotta aangeraden route: via Greve in Chianti naar Panzano en Volpaia, over de onverharde weg vol kiezels van Volpaia naar Lamole. Zowel Cinque Terre als Toscane heeft ons hart veroverd, maar we hebben ook genoten in Salò aan het Gardameer, waar we de afgelopen twee nachten verbleven.

Onze gastheer, laten we hem Walter noemen, verwelkomt ons vanuit een raam op de bovenverdieping van zijn boerderij in de Zuid-Duitse deelstaat Baden-Württemberg. Even later volgen we hem, de tuin naast het huis door, tot we arriveren bij een houten bouwsel. Vol trots doet hij de deur open en heet hij ons welkom in ‘unser Hühnerhaus!’ Het voormalige kippenhok is eenvoudig ingericht. Er is een zitje met twee fauteuils, daarachter een enorm tweepersoonsbed. De ‘keuken’ in de hoek bestaat uit niet meer dan wat tegen de muur gemonteerde planken met daarop pannen en borden, een door Walter eigenhandig gefabriceerde houtkachel en een kleine kookplaat.

Tijd om de eerste indrukken op ons in te laten werken, krijgen we niet. Walter steekt van wal: ‘Ik heb hier mijn droom kunnen verwezenlijken. Het grote huis hebben we met duurzame materialen zoals leem helemaal gerenoveerd. En de tuin levert ons genoeg groente en fruit op om van te leven. We hopen binnenkort helemaal zelfvoorzienend te zijn.’ Wij knikken alleen maar. Veel spelden vallen er niet tussen zijn monoloog te krijgen. ‘Even opletten,’ zegt hij vervolgens, wijzend op een mand naast de voordeur, ‘jullie mogen de afwas daarin zetten. Wij wassen alles in onze keuken af. In de badkamer is een wasbak. Maar het water komt in een opvangbak en gebruiken we om de tuin te besproeien. Komen er etensresten in dat water terecht, dan hebben we in no time last van ratten.’ Wij knikken. Snappen we.

Maar Walter is nog (lang) niet uitverteld. ‘Ik wil niet doordrammen of anderen mijn zienswijze opdringen,’ zegt hij om vervolgens naadloos verder te gaan over waterverspilling en over hoe zonde dat is. ‘En daarom hebben we ook een eco-toilet.’ Hij duwt een van de louvredeurtjes open die toegang geven tot de kleine badkamer. Links een douchegordijn, rechts een vierkant blok met een toiletzitting erop. Hij legt uit dat ‘pipi’ gewoon doorsijpelt naar de composthoop onder het toilet. ‘Na de grote boodschap gebruiken jullie een schep van dit,’ wijst hij naar de emmer zaagsel ernaast. ‘En later bemest ik mijn tuin weer met wat mijn gasten hier deponeren,’ voegt hij eraan toe. Ik onderdruk een lachkriebel.

Na Walters lange betoog dineren we in het verderop gelegen dorp en gaan daarna met een drankje op het terras voor het kippenhok zitten. Heel even maar, want het is er behalve koud erg donker: de ecologisch verantwoorde lampjes op zonne-energie zijn minder duurzaam dan Walter wellicht gehoopt had: ze geven geen sjoege. ‘Naar binnen en warm douchen dan maar?’ stelt Gert na tien minuten voor en zodra hij rillend door de louvredeurtjes richting het bed holt, duik ik de badkamer in. Eerst leeg ik mijn blaas in het eco-toilet. Het voelt vreemd om daarna niet te hoeven/mogen/kunnen doorspoelen. Ik negeer de spinnenwebben in de hoeken en maak ruzie met het douchegordijn, dat me blijft lastigvallen. Was ik net een beetje opgewarmd, sta ik tijdens het afdrogen alweer te bibberen. Snel kruip ik daarom naast Gert.

Als twee pubers liggen we te schateren onder de twee eenpersoonsdekbedden met vale overtrekken die niet bij elkaar passen. ‘En toch vind ik dit wel romantisch,’ zegt Gert en dat ben ik met hem eens. ‘Maar deze overdosis aan duurzaamheid is me wel wat te gortig,’ merk ik op. Heel even luisteren we naar de stilte die het kippenhok omringt. Plotseling zegt mijn lief: ‘Misschien moet ik morgen voor we gaan toch nog even Walters composthoop aanvullen. Hoeveel zaagsel denk je dat erop moet?’ De lachbui die volgt voorkomt dat ik snel in slaap val.  Wat heerlijk dat deze fantastische vakantie met zoveel plezier eindigt.