Nerveus loop ik achter hem aan de trap op. In zijn kamer ga ik snel zitten, omdat mijn benen me niet meer willen dragen. ‘Heb je een andere baan?’ begint hij het gesprek en ik vraag me af of dat op mijn voorhoofd geschreven staat. Sprakeloos staar ik hem aan. Ik krijg het warm, weet even niet hoe ik moet reageren, maar besluit na enkele seconden dat er maar één antwoord past: ‘Ja.’

Nog niet zo heel lang geleden snákte ik naar een baan. Het hoefde niet eens een fijne te zijn: alles wat meer regelmaat en een stabiele financiële situatie kon bieden was welkom. Net zo welkom als … onvindbaar. En uitgerekend op het moment dat ik weinig hoop meer koesterde, niets verwachtte, viel er een baan in mijn schoot. Een fijne ook nog! Maar hoezeer ik het ook naar mijn zin heb, het feit dat het kantoor in Brabant staat, breekt me steeds meer op. Nee, ik heb niets tegen Mill of tegen de provincie waarin dat charmante dorp ligt, integendeel. Maar ik ben op een gemiddelde werkdag twee uur kwijt aan het reizen tussen huis en kantoor. Uren die ik vul met opletten, gas geven, remmen en regelmatig (lang) wachten. Uren die ik ook zou kunnen vullen met leuke, mooie, fijne en nuttiger dingen.

Nu was ik een jaar voordat ik deze baan kreeg al eens op sollicitatiegesprek geweest bij een kantoor dat op krap twintig autominuten van mijn huis staat. Om verschillende redenen konden we het toen niet eens worden over een contract, maar onlangs werd ik opnieuw uitgenodigd voor een gesprek. En waar we elkaar anderhalf jaar geleden niet konden vinden, lukte dat nu wel. Er werd me een aanbod gedaan, waar ik niet lang over na hoefde denken. Toch deed ik dat. Had ik het niet ontzettend naar mijn zin in Mill? Had ik niet de fijnste collega’s die er bestaan? Hoe zat het met mijn loyaliteit, kon ik het wel maken om mijn baas en collega’s in de steek te laten? ‘Ja, maar,’ pruttelde het zo lang genegeerde stemmetje in mijn hoofd, ‘je mag ondertussen best eens aan jezelf denken!’ Ik fluisterde terug: ‘Dat ben ik niet gewend.’ ‘Dan wordt dat nu wel tijd,’ was het besliste antwoord.

En nu zit ik met bonkend hart tegenover mijn huidige werkgever. Na mijn ‘ja’, is het even stil gebleven, maar nu kijkt hij mij aan en lijkt hij enigszins van de schrik bekomen. ‘Sorry,’ zeg ik zacht, ik had dit net zo min voorzien als jij. Deze kans werd me opeens geboden en ik heb er lang over nagedacht.’ Hij knikt, glimlacht aarzelend en zegt dan: ‘Leuk vind ik het allerminst, maar ik begrijp je wel. Ze kunnen jou daar iets bieden wat wij onmogelijk kunnen: heel veel minder kilometers.’ Ik knik, ben dankbaar voor zijn begrip en kom tot bedaren. Ik wil al opstaan, als hij zegt: ‘Bizar eigenlijk, hoe jouw leven opeens een andere wending heeft genomen. Na jarenlang zonder succes solliciteren, krijg je in één jaar tijd twee banen aangeboden!

Breed lachend loop ik de trap weer af. Er wordt wel gezegd dat de beste dingen pas gebeuren, zodra je ze niet meer verwacht. Nou, in mijn geval gaat dat beslist op. Misschien houd ik het nog wel een poosje vol, dat niets verwachten.