Ik knipper nog maar eens met mijn ogen. Dit bestaat niet. Ik word enorm door deze Italiaanse meneer in de maling genomen. Toch? Of toch niet? Het staat er echt:

Hi Christien, yes I am. Are you ok?

Om te zeggen dat ik over mijn toeren ben, is wat overdreven. Maar niet eerder was ik zo in de war van twee zulke simpele zinnetjes, van deze reactie die ik al lang niet meer verwachtte.

Nadat ik eind juni 2020 ‘Brieven van Pietro’ herschreven en opnieuw gepubliceerd heb, besluit ik nog maar eens op zoek te gaan naar mijn penvriend van lang, lang geleden. Van een eerdere zoektocht herinner ik me dat er talloze Italianen naar exact dezelfde naam luisteren als hij. Maar ik meen dat ‘mijn’ Pietro arts geworden is, wat de lijst aanzienlijk korter maakt. Op Linkedin vind ik enkele dokters, onder wie een in de VS. Die blijkt pas begin dertig. En zo blijf ik kandidaten afstrepen.

De speurtocht op LinkedIn eindigt zonder succes, waarna ik een oproep doe op Twitter, in de hoop dat een van Pietro’s bekenden mijn tweet opmerkt en hem erop attent maakt. Mijn berichtje wordt volop gedeeld, maar er reageren slechts mensen op die me veel succes wensen met mijn zoektocht. Lief, maar ook nu blijft het gewenste resultaat uit. Facebook dan maar.

Was de lijst op LinkedIn al behoorlijk lang, op Facebook wemelt het van de Pietro’s. Ik vind een Pietro van mijn leeftijd die verlekkerd in het decolleté van de met hem poserende mevrouw staart. Hij is geboren in Duitsland en kan alleen al om die reden ‘mijn’ Pietro niet zijn. En zo ga ik het rijtje eensluidende namen af. Naarmate meer kleine, dikke, dunne, te oude of juist te jonge Pietro’s elkaar afwisselen zakt mij de moed steeds verder in de schoenen.  

Net als ik denk hem ook hier niet te gaan vinden, valt mijn oog op een vrijwel leeg Facebookprofiel. Op de enkele, wat vage en gedateerde foto van de eigenaar zie ik weliswaar weinig gelijkenis met de jongen van toen, maar hij vermeldt dat hij in Milazzo geboren is en daar nog steeds woont. Bij beroep heeft hij ‘zelfstandige’ genoteerd – wat niets zegt – maar bij opleiding staat dat hij medicijnen gestudeerd heeft. Weinig aanknopingspunten dus, maar er is ook geen enkel feit dat twijfel oproept. Ik besluit het erop te wagen en stuur hem een kort berichtje waarin ik hem alleen maar vraag of hij wellicht de Pietro is die ik zoek. Een reactie blijft echter uit. En net zoals in de jaren ervoor verdwijnt mijn Siciliaanse penvriend van weleer opnieuw naar de rand van mijn herinneringen.

De zomer van 2020 gaat voorbij. De coronateugels worden weer strakker aangetrokken, mijn dochter wordt ziek en herstelt tergend langzaam, een heftige verliefdheid steekt de kop op en dooft weer net zo plotseling uit. Kerst gaat in alle soberheid over in een al even eenvoudig Oud en Nieuw. Zo nu en dan heb ik een date. En ik heb het zo druk dat de dagen voorbijschieten in een bijna niet bij te houden tempo.

Dan wordt het 9 april 2021. Pas bij thuiskomst zie ik dat ik eerder die middag een berichtje op Messenger heb ontvangen. Nieuwsgierig naar wie me dat gestuurd heeft, open ik de app en ogenblikkelijk slaat mijn hart over. Pietro! Hij antwoordt op mijn bericht van 263 dagen geleden: Hi Christien, yes I am. Are you ok?

Het daten (nou ja, het leven in het algemeen) heeft me argwanend gemaakt. Ik wil 100% zeker weten dat hij het écht is. Ik hoef het hem niet te vragen, want hij komt opeens online en vraagt of ik nog steeds in Gendringen woon. Ik barst spontaan in lachen uit, heb geen bevestiging nodig, omdat ik aanneem dat de gemiddelde Siciliaan niet eens weet dat die plaats bestaat. Ik stuur hem het enige fotootje van hem dat ik digitaal beschikbaar heb en grijns: ‘You?’ ‘Yes, very long time ago,’ grijnst hij terug. We wisselen nog een paar berichtjes uit en dan stuurt hij me een vriendschapsverzoek op Facebook. Ik accepteer het. Uiteraard.

In de week erna wisselen zo nu en dan een berichtje uit. Hij werkt als spoedarts in het lokale ziekenhuis en komt tijd tekort. En hoewel ik niet in de zorg werk, geldt voor mij hetzelfde. Maar ik ben desondanks in de wolken omdat ik na bijna een kwart eeuw ‘mijn’ Pietro weer gevonden heb. Wat de toekomst ook brengt: ik ben niet van plan hem ooit weer naar de rand van mijn herinneringen te laten verdwijnen.