‘Ik heb je broer aan de telefoon,’ zei de receptioniste, zodra ik het kantoorpand binnenkwam. Mijn broer aan de telefoon? Op mijn werk? Om kwart over acht? Snel liep ik de trap op. De blauwe, metalen trapleuning had dezelfde gevoelstemperatuur als mijn hart: twee graden onder nul. Dit kon niet goed zijn! Op mijn kamer greep ik de hoorn van het toestel op mijn bureau. Nadat de receptioniste hem doorverbonden had, zei mijn broer zonder omhaal: ‘Papa is vannacht aan de gevolgen van een hersenbloeding overleden.’ Ik vergat adem te halen en wist niets anders uit te brengen dan: ‘Ik kom eraan.’ Totaal verbijsterd hing ik op. Mijn vader mankeerde nooit wat. Nog maar even geleden hadden we zijn verjaardag gevierd. Zijn eenenvijftigste. En nu, dertien dagen later, had hij het leven verlaten? Dat kon niet waar zijn.
Categorie archieven: BLOG
Wat zeg je dan?
In de supermarkt staat een ventje van een jaar of drie verlangend naar de stapel boodschappenmandjes te kijken. ‘Wil jij er een?’ vraag ik hem en hij knikt zoals alleen kleine kinderen dat kunnen: met heel zijn peuterlijfje. Ik pak het bovenste mandje, maar dat heeft geen wieltjes. Ik kijk even naar het jochie. Een leeg mandje tillen zal niet zo’n probleem zijn, maar ik neem aan dat hij het ook zal willen vullen. Eentje dat hij achter zich aan kan trekken of voor zich uit kan duwen lijkt me geschikter. Het volgende mandje is wel van een set wielen voorzien. Ik zet het voor hem neer en geef hem het handvat aan. Dankbaar kijkt hij me aan. Dan zegt zijn moeder: ‘Wat zeg je dan?’ Hij blijft me aankijken en zwijgt even, alsof hij na moet denken over het antwoord op deze vraag. En dan volgt er iets waar ik niet op gerekend had. ‘Ja,’ zegt hij stralend.
Twintig plus een
Vandaag is het eenentwintig jaar geleden dat ze geboren werd: mijn dappere, prachtige, slimme en sterke dochter.
Schuimbekken van koriander
Het gesprek komt op eten, wat we wel en niet lusten. De beide dochters van mijn vriendin zijn nogal kieskeurig, mijn vriendin en ik allesbehalve. ‘Maar,’ zeg ik, ‘er is wel iets wat ik echt niet weg kan krijgen. Koriander!’ De oudste begint te lachen en zegt: ‘Jij vindt zeker dat het naar zeep smaakt.’ Ik knik. Hartgrondig en enigszins verbaasd.
Slow down sister
De kantooragenda is boordevol. Vanwege de afwezigheid van veel collega’s komt er dus behoorlijk wat op mijn bordje. Ik schiet tegenwoordig gelukkig niet meer zo snel in de stress – dat zal de leeftijd wel zijn. En vandaag helpt Douwe Bob me kalm te blijven. Vanochtend hoorde ik het op de radio en sindsdien zing ik in gedachten – en af en toe heel even hardop – het lied waarmee hij het Songfestival hoopt te winnen. Lees verder Slow down sister
Allesbehalve happy burger
De voeten zijn moe, de magen rammelen: wij zijn toe aan een lekkere lunch. Mijn dochter, die vlees noch vis eet, kent een goed veganistisch adresje. Ze is een belangrijk detail vergeten: het betreffende restaurant serveert uitsluitend onbewerkt (lees: rauw) voedsel. Dat dringt pas bij het doornemen van de menukaart tot me door. Hoewel ik tegenwoordig nog maar zelden vlees of vis eet, is onbewerkt veganistisch voedsel wel wat ver van mijn bed. Maar ik houd wel van een bescheiden avontuur. Bovendien klinken veel gerechten op de kaart smakelijk. ‘Ik denk dat ik ga voor de happy burger,’ zeg ik. Zij besluit hetzelfde te bestellen. En we nemen er allebei muntthee bij.
Flurpen in de supermarkt
‘Lieverd, waarom zoek je niet eens een leuke vent,’ zegt een van mijn nieuwe collega’s zuchtend tegen me. Ik lach en zeg dat ik het zoeken heb opgegeven. ‘Waarom?’ wil ze weten en ik moet even nadenken over het antwoord op die vraag. Zo zachtjesaan heb ik meer dan genoeg van datingsites; ik kan er een boek over schrijven – of wacht, dat heb ik al gedaan. Het lot lijkt me op liefdesgebied nu eenmaal niet gunstig gezind. Die ene man die ik oprecht ver-schrik-ke-lijk leuk vond, bleek mij best lief te vinden, maar ook niet meer dan dat. Sindsdien ben ik nooit meer een man tegenkomen die ik echt de moeite waard vond. ‘Ach, wie weet bots je vandaag of morgen tegen de man van je dromen aan in de supermarkt,’ lacht mijn collega. Lees verder Flurpen in de supermarkt
Een prachtig einde en een veelbelovend begin
Ruim drie maanden heb ik de tijd gehad om me voor te bereiden op ‘de dag die ik wist dat zou komen’: mijn laatste werkdag in Mill. Vanmorgen ben ik van huis gegaan met een kofferbak vol zelfgemaakte afscheidscadeautjes en zelfgebakken taart. De ochtend is voorbijgevlogen. Er is nog zoveel af te ronden voordat ik vanmiddag de deur definitief achter me kan dichttrekken. Maar zoals gebruikelijk binnen deze muren zorgen onverwachte telefoontjes en gebeurtenissen ervoor dat mijn voornemen ‘afgerond’ te vertrekken in het water dreigt te vallen.
Rudolf – Otto – Marie – Pieter
‘Komt u maar, mevrouw Klomp!’ zegt de plaatsvervangster van mijn huisarts vriendelijk. Ik zucht even, sta op en loop naar haar toe. Terwijl ik haar een hand geef, mompel ik dat ik Romp heet; niet Klomp. ‘O, neemt u me niet kwalijk,’ verontschuldigt ze zich blozend. ‘Ach,’ zeg ik, ‘het maakt niet uit. Ik ben er al zo aan gewend dat ik blijkbaar een moeilijke naam heb. Ik reageer gewoon op alles wat lijkt op Romp of eindigt op omp.’
Genieten van reservetijd
‘Binnenkort wil ik toch wel het huis uit, mam,’ zegt ze voorzichtig en ik zoek even naar woorden. Het is niet meer dan logisch dat ze dat wil. En natuurlijk had ik het al zien aankomen. Stukje bij beetje heeft ze zich de afgelopen jaren losgemaakt van mij. Zoals het hoort. Zoals het moet. Zoals ook ik me losmaakte van mijn ouderlijk huis, mijn eigen weg kiezend. Waar ik dat op mijn achttiende deed, is zij al bijna eenentwintig. Strikt genomen is mij dus al veel extra reservetijd met haar gegund.
Lees verder Genieten van reservetijd