De tijd gaat sneller dan mevrouw Fontein bij kan houden. Opnieuw zijn er zes weken verstreken sinds de laatste editie. Snel van start dan maar, voor er weer weken voorbij zijn.
Lees verder mevrouw Fontein laat los #17 – over mister Right, een supercollega en tien keer wandelen
oktober 2014
Tom wil een koffiemok van het aanrecht pakken en daarbij raakt zijn linkerarm per ongeluk mijn rechter. Een zoet, tintelend gevoel schiet van mijn vingertoppen naar mijn schouder. Pure elektriciteit, veroorzaakt door een simpele, onbedoelde aanraking. Natuurlijk ben ik expres zo dicht bij hem gaan staan, maar dat kan hij niet weten. Hij heeft geen idee van mijn gevoelens voor hem en ik durf ze niet op te biechten. Ik kan het hem niet zeggen, durf het niet, door omstandigheden die meer dan vriendschap tussen hem en mij in de weg staan.
Stipt op tijd ben ik, maar ik zie nergens een man die lijkt op degene met wie ik een afspraak heb. ‘Ik heb geen zin om uitgebreid te mailen,’ schreef hij, ‘en wil meteen een afspraak maken.’ Omdat ik geen zin had in moeilijk doen, heb ik ingestemd met dat voorstel. Maar nu sta ik hier. Een blauwtje te lopen (of liever: te staan). Er is al een kwartier voorbij! Nog vijf minuten, denk ik, en dan ga ik naar huis. Aarzelend draai ik me alvast half om, in de richting van mijn auto, maar dan staat hij opeens voor mijn neus. ‘Sorry dat ik zo laat ben,’ verontschuldigt hij zich, ‘zullen we eerst een stukje gaan lopen? Vindt Trix ook leuk.’ Dan pas valt me het wollige, witte hondje aan mijn voeten op. En de opmerkelijke schoenkeuze van haar baasje. Ik haal mijn wenkbrauwen op. Wie neemt onaangekondigd zijn hond mee (en draagt foeilelijke Crocs) op een eerste date? Lees verder Wat mij betreft
We rijden op de A15 en dan vraag ik in een opwelling: ‘Zal ik je laten zien waar papa en ik getrouwd zijn?’ Ze knikt, zie ik vanuit mijn ooghoek, dus neem ik de eerstvolgende afslag. In Rhoon is het even zoeken, maar al snel vind ik de weg naar het kasteel. Terwijl ik de parkeerplaats op rijd, probeer ik te bedenken of ik hier na onze bruiloft nog eens geweest ben. Ik geloof van niet. Ik parkeer de auto en loop even later samen met mijn dochter over het bruggetje waarover ik zo lang geleden als bruid liep. Het kasteel is in die bijna vijfentwintig jaar vrijwel niet veranderd. Zelfs het weer lijkt wel wat op dat van 6 september 1990: druilerig en fris. Lees verder Een zilveren traan
‘Het regent,’ constateer ik op dinsdagmorgen nuchter. ‘Maar even wachten tot het wat droger wordt.’ Mijn dochter vindt dat we best kunnen vertrekken; voorlopig lijkt het nog niet droog te worden.
Lees verder In het water
‘Issun leuke kleurtje!’ zegt de jongen vriendelijk. Ik knik. Na tien jaar ben ik nog steeds blij met dat wonderlijke geelgroen van mijn Ka. Dan kijkt de knul me streng aan: ‘De sterretjes heb ik gerepareerd, maar er is wel een ernstige probleem met uw voorruit.’ Ik kijk, maar zie niets bijzonders. Wat niet zo gek is, want ik heb natuurlijk de ballen verstand van autoruiten. Lees verder Een leuke kleurtje en een (toch niet zo) ernstige probleem
De laatste mevrouw Fontein verscheen op 28 juni. Dat is exact zes weken geleden. Zes weken! Hoog tijd dus, voor een nieuwe editie, waarin ik alleen de echte hoogtepunten (en een enkel dieptepunt) van de afgelopen weken belicht.
De laatste ‘mevrouw Fontein’ publiceerde ik al bijna een maand geleden. De hoogste tijd dus, voor een nieuwe editie. Deze keer een extra lange, want er is veel gebeurd in die vier weken!
Ze kijkt niet in de camera, maar houdt haar ogen op haar handen gericht. Alsof ze zich schaamt. Terwijl zij wel de laatste is die zich zou moeten schamen. ‘Ik ben nu achttien en ik was zes, toen ik ontvoerd en naar een bordeel gebracht werd,’ zegt Cita zacht. Mijn maag komt in opstand, omdat ik weet hoe haar leven er sindsdien uitgezien moet hebben. Ik wil niet verder kijken, luisteren, maar haar stem – bedeesd en krachtig tegelijk – dwingt me deelgenoot te worden van de verkrachtingen, de machteloosheid, al het onrecht dat haar is aangedaan. Dus kijk ik, luister ik naar wat ze vertelt. Nadat het filmpje is afgelopen, blijven het verdriet van het Indiase meisje, haar pijn, maar ook haar enorme opluchting om haar bevrijding uit de prostitutie aan mijn huid kleven.
vrijdag – privévoorstelling (nou ja, bijna)
Ik heb ongelofelijk veel zin in een fijne film en aangezien La Famille Bélier me al van diverse kanten is aangeraden, kiezen we die.
