Eenmaal bij de grote ruit, liet ik mijn ogen langs al die wiegjes gaan, totdat ik jou zag. Je sliep. Ik legde mijn handen tegen het glas, ademloos maar met een wild bonkend hart. ‘Mijn prachtige meisje, ik zal goed voor je zorgen,’ herhaalde ik zacht en ontelbare keren, als een mantra. Hoe zwaar jouw reis naar de volwassenheid zou worden kon ik toen gelukkig nog niet vermoeden.
Lees verder Brief aan mijn dochter (6-6-2018)Alle berichten van Christien Romp
Altijd luisteren naar je onderbuikgevoel
Zijn profiel op de datingsite bevat onder meer een ‘staatsieportret’ waarop hij nors in de camera kijkt. Ik heb geen idee hoe zijn achterhoofd eruitziet, maar gok dat de grijsharige man die met zijn rug naar mij toe op het pleintje staat te wachten de man is met wie ik een date heb. Zodra zijn bruine ogen zich in de mijne boren, weet ik dat ik goed gegokt heb. En ik ben opgelucht dat hij niet alleen nors kan kijken: hij schenkt me een warme glimlach. Mijn onderbuikgevoel legt zich neer bij mijn hart dat stiekem een vreugdedansje maakt. Geen gezichtsbeharing, mooie schoenen, een prettige stem en een lekker luchtje: wat een aantrekkelijke man!
Mevrouw Fontein is terug
Ruim twee jaar geleden publiceerde ik de laatste ‘Mevrouw Fontein laat los’. Sindsdien heb ik het ver-schrik-ke-lijk druk gehad (een baan combineren met een eigen bedrijf kost nu eenmaal veel tijd). Wat blijkt? Deze rubriek wordt gemist en daarom blaas ik hem vandaag nieuw leven in. Snel van start dan maar (voordat mijn agenda wéér uitpuilt).
Een te negeren signaal van het universum
“Wellicht zoek ik er te veel achter, maar voor mij was dat een signaal van het universum. Een signaal om je een mail te sturen.”
Na zo’n honderd kilometer in mijn splinternieuwe Aygo begint het te kriebelen. Al zo lang wil ik mijn bedrijfslogo en -naam op mijn auto, maar gezien de deplorabele staat van mijn vorige vervoermiddel leek me dat nooit een goed idee. Nu wel. Dan realiseer ik me dat ik niet de eigenaar van dit autootje ben, al staat het kenteken dan op mijn naam. Mag je een leaseauto wel bestickeren? Online vind ik genoeg stickers die geen lijmlaag hebben en met behulp van water en zeep bevestigd kunnen worden. Ik bestel er snel twee, met mijn bedrijfsnaam en nieuwe logo.
Nog een afscheid
Zomer 2011. Zanggroep Prosecco is ermee opgehouden en een lange zomer zonder repetities en stemoefeningen volgt. Ik mis het samen zingen. Via Twitter kom ik in contact met Heidi, lid van Popkoor Akkoord in Driel. ‘Kom na de zomerstop eens bij ons kijken,’ oppert ze en dat doe ik. Meezingen doe ik niet, ik luister alleen. En ik krijg kippenvel van wat ik hoor en zie. Ik hoef er niet over na te denken: bij deze club wil ik horen.
Afscheid van een groen monster
Nadat ik geremd heb, werp ik een blik in de binnenspiegel. Ik zet me schrap, verwacht de klap, maar de impact ervan verrast me. Dat ik vervolgens tegen de bumper van de Toyota voor mij knal eveneens. De bestuurder van die auto zet zijn alarmlichten aan en rijdt langzaam naar de vluchtstrook. Ik weet niets beters te doen dan zijn voorbeeld te volgen. De bestuurder van de Seat die mij aanreed en doorduwde doet hetzelfde. Ze komen allebei naar me toe om te vragen hoe het met me gaat. Meneer Toyota zegt: ‘Wát een klap heb jij opgevangen!’ Ik knik, maak mijn gordel los en stap uit. Gelukkig geen gewonden, denk ik nog en dan overvalt me iets wat me wel vaker gebeurt in crisissituaties: lamgeslagenheid. Lees verder Afscheid van een groen monster
2017: een jaar boordevol gedenkwaardige momenten
Een jaar geleden besloot ik in 2017 gedenkwaardige momenten te gaan verzamelen. Mijn dochter en ik hebben trouw elke week zo’n moment op een briefje geschreven en die velletjes papier in de glazen pot gedaan. Rond september was die al tot aan de rand toe gevuld. Lees verder 2017: een jaar boordevol gedenkwaardige momenten
Sfeervolle feestdagen
‘Hoezo helden?’ door de ogen van een onhandige ‘held’
‘Die mensen hebben vast straf,’ grinnikt een vrouw die mij passeert en een zitplaats zoekt. Het is zondagmiddag, 14.00 uur. Net als gisteren, tijdens de première, zit ik met een aantal medekoorleden op de tribunetrap in het Posttheater. Om kwart over twee laat Hetty de eerste maten van ‘Mad world’ de zaal in rollen. Onmiddellijk kruipt het kippenvel over mijn rug omhoog. We gaan staan, beginnen te zingen en dan pas besef ik hoeveel mensen naar ons zijn komen kijken en luisteren. Tegen het eind van het nummer lopen we langzaam de trap af, het podium op. We zijn begonnen.
Lees verder ‘Hoezo helden?’ door de ogen van een onhandige ‘held’
Tussen seniorenbedden en incontinentiemateriaal
‘Wat heb jij daar nou te zoeken?’ vraag ik verbaasd, omdat ik niet kan geloven dat mijn 22-jarige dochter voor haar studie naar de Vijftigplusbeurs moet. Ze kijkt wat ongemakkelijk, grinnikt en antwoordt dat ze er moet observeren hoe reizen aan de vijftigplusman en -vrouw gebracht worden. ‘Ik heb twee toegangsbewijzen; ga je met me mee?’ vraagt ze en ik zeg: ‘Nou ja, kennelijk behoor ik met mijn 52 jaar tot de doelgroep. En wie weet, hebben we een leuke middag.’