Even na half zes draaien we de parkeerplaats op van het koetshuis van Kasteel de Hoogenweerth. De vriendelijke receptioniste heet ons van harte welkom en loopt met de sleutel voor ons uit naar ons appartement. We moeten bukken om het hoofd niet te stoten bij het naar binnen gaan. Achter de voordeur is een verraderlijk opstapje. Ik struikel er niet over, maar dat scheelt weinig. We staan in een ruime zitkamer met open keuken. Een trap leidt naar de slaapverdieping. ‘Als jullie willen ontbijten, moeten jullie voor acht uur even mailen,’ zegt de receptioniste, ‘dan wordt er morgenochtend een picknickmand bij jullie bezorgd.’

Nadat ze ons alleen gelaten heeft, overleggen we of we dat willen. Ja, besluiten we, want we zitten ver van de bewoonde wereld. ‘Vierentwintigvijftig vind ik wel prijzig,’ merk ik op. ‘Per persoon, hè?’ zegt Gert droogjes. Ik verschiet van kleur. ‘O, moeten we dat dan wel doen?’ aarzel ik. Dan kijken we elkaar aan en zeggen we bijna tegelijkertijd: ‘Ja.’ Ik mail ons besluit naar de receptie en daarna gaan we ons opfrissen voor het diner in het naastgelegen restaurant SOFA, waar ik het allerlekkerste voorgerecht krijg voorgezet dat ik ooit gegeten heb.

We worden de volgende ochtend pas ruim na negenen wakker. Ik ga naar beneden om een kopje koffie voor ons beiden te halen. ‘Ik ga even kijken of die picknickmand er staat,’ roep ik naar boven, waarna ik naar de voordeur loop. Ik ben nog niet heel erg wakker en stuiter van het opstapje. Natuurlijk vergeet ik te bukken zodra ik de deur opengedaan heb, dus stoot ik ook nog eens mijn hoofd. Buiten blijkt er geen spoor van een picknickmand. ‘Nee, hoor,’ roep ik naar boven, ‘dat wordt koffie zonder ontbijt.’

Terwijl de koffiemachine het tweede kopje vult, wordt er aangeklopt. Nu let ik beter op en doe ik de deur open zonder te struikelen of mijn hoofd te stoten. De mand die de jonge vrouw mij overhandigt is zwaar. Ik bedank haar en zodra ik de deur weer dichtgedaan heb, komt mijn lief naar beneden. ‘Moet je kijken wat een voorraad!’ breng ik uit. ‘Ik denk niet dat we dat allemaal in een keer op gaan krijgen,’ grinnikt hij. En hoewel we écht ons best doen, is meer dan de helft van de inhoud van de mand over als we uitgegeten zijn. Dus stoppen we broodjes met beleg, croissants, een puntje brie en sapjes in een tasje.

Nadat we de deur van ons appartement in het koetshuis hebben dichtgetrokken, gaan we het kasteel van dichtbij bekijken. We nemen ook een kijkje aan de oever van de Maas. Aan de overkant verstoort de ENCI-cementfabriek het uitzicht, daarachter zien we de flanken van de Sint Pietersberg. Omdat we gisteren al uitgebreid hebben rondgekeken in Maastricht, besluiten we vandaag naar Fort Sint Pieter te rijden. We krijgen er een interessante rondleiding en wandelen daarna de berg op, op zoek naar Hoeve Lichtenberg, vanwaar we kunnen uitkijken op het kasteel aan de tegenoverliggende Maasoever.

Voordat we naar huis gaan, strijken we neer op een bankje op de Sint Pietersberg en stallen de resterende helft van de picknickmand uit. De zon schijnt nog steeds uitbundig. En zo genieten we van een uitgebreide en smakelijke lunch op een prachtplek. Die picknickmand had wat ons betreft best (veel) minder duur mogen zijn, maar ach, uitgebreid ontbijten in een koetshuis en lunchen in de zon op een berg: ons hoor je niet klagen!