Ik vlieg het gezondheidscentrum in: snel even een formuliertje bij de huisartsassistente halen en daarna door naar het priklab. Dat ik dat ‘snel’ vlot uit mijn hoofd moet zetten, blijkt al vlug. De jonge assistente heb ik nog niet eerder gezien. Misschien is ze hier nog maar net begonnen. Ze kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar een vrouw die zich over de balie gebogen heeft. Het mens gaat nogal tekeer. ‘Ik vind het absurd dat er geen informatie over de artsen op de website staat,’ zegt ze. ‘Heb je dan op zijn minst een folder, met foto’s van alle huisartsen?’

De assistente schudt haar hoofd. ‘We hebben wel een foldertje, maar daarin staat vooral wat algemene informatie over de praktijk. Aan de website wordt nog gewerkt. Daar komen nog wel foto’s van de huisartsen op.’ De vrouw zucht theatraal. ‘Maar ik wil geen afspraak met een huisarts die ik niet eens van gezicht ken!’ ‘Eh …’ begint de assistente, ‘misschien kan ik dan eerst een kennismakingsafspraak voor u maken.’ Die suggestie lijkt een kalmerende uitwerking te hebben. ‘Graag,’ zegt de vrouw, ‘maar dan wil ik wel een afspraak met alle artsen tegelijk, zodat ik ze met elkaar kan vergelijken.’ De mond van de assistente zakt open. ‘Nou, nee,’ zegt ze dan, ‘ik kan alleen met een van de huisartsen een afspraak voor u maken. Blijkt dat het niet klikt, dan zou u nog met een andere arts kunnen afspreken.’

Opnieuw zucht mevrouw, dit keer zo mogelijk nog dramatischer. ‘Nou, ik heb weinig keus blijkbaar. Belachelijk! Bij mijn vorige huisartsenpraktijk was dat veel beter geregeld. Op de website stonden foto’s van alle huisartsen! Ik ga thuis eerst met mijn man overleggen. Hij wil in elk geval géén vrouwelijke arts! Ik ben degene die de huisarts vaak gebruikt; hij niet, mijn man mankeert nooit wat. Maar hij zal hier ook niet blij mee zijn.’ Stiekem denk ik: het is ook niet de bedoeling dat je de huisarts gebruikt, maar ik zeg niets, giechel onhoorbaar en zonder een spier te vertrekken. Er lijkt sprake van een patstelling. Mevrouw heeft haar hakken in het gezondheidscentrumzeil gezet en lijkt voorlopig niet van plan te vertrekken. De assistente kijkt haar met nog steeds opgetrokken wenkbrauwen aan. En mevrouw herhaalt nog maar eens hoe belachelijk ze de hele gang van zaken vindt.

Net wanneer ik besloten heb dan maar eerst boodschappen te gaan doen, steekt mevrouw haar neus in de lucht en loopt zonder te groeten het gezondheidscentrum uit. Ik kijk haar na, terwijl ik naar de balie loop. Je kunt die wenkbrauwen nu wel laten zakken, denk ik. Maar ze doet het niet, kijkt me met grote ogen aan, klaar voor de volgende lastige patiënt. ‘Ik kom alleen een prikformulier halen,’ zeg ik rustig. Er ontsnapt haar een sidderende zucht en ik heb met haar te doen. Na even zoeken tovert ze het voor mij bestemde formulier tevoorschijn. Stroef glimlachend geeft ze het me aan. Nadat ik haar bedankt heb, knipoog ik: ‘Niet elke patiënt is een lastige, hoor.’ ‘Pfff, gelukkig niet,’ lacht ze stralend.