‘Maar ik ben nog wel getrouwd,’ zegt de man die mij graag beter wil leren kennen. En ik weet meteen dat me nu maar één ding te doen staat.

Toevallig is het vandaag precies negen jaar geleden dat mijn toenmalige echtgenoot de deur achter zich dichttrok en een nieuw leven begon. Met iemand anders. Waarom durfde hij pas op te biechten dat hij niet verder wilde met mij, nadat hij een andere vrouw had gevonden?

Bijna negentien jaar lang was er maar één man in mijn leven geweest: hij. Andere mannen amuseerden me, fascineerden me misschien zelfs wel, maar ze brachten nooit een gevoel van verlangen bij me teweeg. Misschien naïef, maar ik ging er altijd van uit dat hij op diezelfde manier naar andere vrouwen keek. De gedachte dat hij, zeker tijdens de laatste jaren van ons huwelijk, andere vrouwen ‘gewogen’ heeft om te kijken of ze mooier, grappiger en aantrekkelijker waren dan ik, vervulde me met een gevoel van walging. Dat achteraf is gebleken dat hij anderen op de mouw speldde dat ons huwelijk geen barst meer voorstelde (of al voorbij was) heeft rafelige voren getrokken in mijn ziel. Ik was geschokt en me er niet van bewust dat hij vond dat het niet goed zat tussen ons.

Het heeft jaren gekost voor ik leerde accepteren dat liefde soms verschrompelt tot iets wat met de beste wil van de wereld niet meer tot bloeien gebracht kan worden. Dat wanneer dat laatste het geval is en er niets meer om voor te vechten overblijft, je alleen nog maar een punt achter een relatie kunt zetten. Maar ik vond en vind nog steeds dat dit in alle openheid en met respect voor elkaar zou moeten gebeuren. Ik zou willen dat het bij ons zo gegaan was. Niet dat ik dan minder verdrietig zou zijn geweest, overigens.

Het intense zwart van toen is in de loop der tijd weliswaar verbleekt tot lichtgrijs, maar werpt zijn schaduw nog steeds over mijn gevoelsleven. Verliefd worden op iemand die bij een andere vrouw hoort? Ik kan het niet. Of wacht, dat moet ik anders formuleren. Gevoel laat zich niet dwingen en hoezeer ik ook graag de baas wil zijn over mijn eigen hart, het gaat zijn eigen weg, zoals ik ook de afgelopen weken weer heb gemerkt. Maar hoe leuk, slim en aantrekkelijk hij ook moge zijn, ik WIL niet verliefd worden op een getrouwde man. Omdat ik niet medeverantwoordelijk wil zijn voor het verdriet van een andere vrouw. En daarom staat me maar een ding te doen: vluchten nu het nog kan. Met een beetje pijn in mijn hart, dat wel.

***

Naschrift d.d. 23-01-2015, n.a.v. een aantal reacties via Facebook.

Het is natuurlijk niet zo dat mijn vluchtgedrag uitsluitend wordt ingegeven door altruïsme. Ik vlucht ook uit zelfbehoud, onder meer omdat ik nooit een man – al dan niet tijdelijk – zou willen ‘delen’ met zijn vaste partner.