De vlag bij het monument voor Francis Ledwidge steekt groen-wit-oranje af tegen de felblauwe voorjaarslucht. Samen lopen we in de richting van de begraafplaats, waar de Ierse dichter ligt. Hij sneuvelde hier tijdens de derde slag om Ieper. Ik moet slikken, zodra we het Artillery Wood Cemetery betreden. Eindeloze rijen witte zerken markeren de laatste rustplaatsen van 1.307 jonge mannen en jongens. Alsof ze hier vaker geweest is, loopt ze zonder aarzelen af op het graf van de dichter die zo’n belangrijke rol speelt in de scriptie die ze voor haar studie Engels aan het schrijven is. Voorzichtig laat ze zich op haar knieën zakken en legt ze de onderweg gekochte bos bloedrode tulpen bij Francis’ grafsteen. Er vormt zich een brok in mijn keel en ik laat haar even alleen met haar eigen gedachten, ook omdat ik de mijne moet ordenen. Ik kijk om me heen: zo veel doden, zo veel verspilde mensenlevens, zo veel … zinloosheid.
