Hoewel ik me had voorgenomen in december een ‘Mevrouw Fontein laat los-jaaroverzicht’ te schrijven, kwam het er simpelweg niet van. Ik had het te druk, zoals ik al in mijn laatste column van 2015 schreef. Nu het nieuwe jaar alweer tien dagen oud is, komt een jaaroverzicht rijkelijk laat. Toch kan ik het niet laten om alsnog – en in dankbaarheid – nog even terug te kijken op al het moois dat 2015 me gebracht heeft. Op 31 december 2014 schreef ik:
Het is nog maar net zeven uur geweest, wanneer ik de oprit naar de snelweg neem. Omdat ik net een hap van mijn thuis gesmeerde boterham heb genomen, kan ik helaas niet luidkeels meezingen met het kerstliedje dat uit de speakers van de autoradio schalt. Ik denk terug aan december 2014, aan hoe wanhopig ik toen was en aan hoe krampachtig ik dat probeerde te verbergen voor de buitenwereld. TekstFontein draaide best aardig, maar niet goed genoeg. Suf had ik me gesolliciteerd; zonder resultaat. Met ingang van 1 januari had ik bovendien geen recht meer op een uitkering. Mijn (financiële) toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit en dat stemde me somber. Zin in Kerstmis had ik niet en in luidkeels kerstliedjes meezingen nog minder. En moet je me nu naar kantoor zien rijden!
