Tijdens de autorit naar het noorden is het grijs en miezert het zo nu en dan. Niet echt het perfecte weer voor een citytrip, maar mijn dochter en ik laten ons humeur er niet door bederven. Eenmaal in Groningen maakt het grijs plaats voor witte wolken tegen een felblauwe hemel. We passeren een schoenenwinkel en gaan er naar binnen, omdat ik goede schoenen nodig heb voor de citytrip die ik binnenkort met mijn vriend ga maken. Comfortabele schoenen vinden is voor mij geen eenvoudige opgave, omdat ik aan beide voeten een bunion (of hallux valgus) heb, een lelijke maar vooral pijnlijke vergroeiing. Ik pas een paar Skechers en die zitten meteen goed. De bovenkant is van rekbare stof: ideaal vanwege de knobbels aan de binnenkanten van mijn voeten.

We blijven een nachtje in Groningen en voor we gaan eten, gaan we ons nog even opfrissen in het hotel. Ik verruil mijn oude schoenen voor de net gekochte en heb daar buiten het hotel al spijt van. De stof mag dan rekbaar zijn, uitgerekt is die nog geenszins. De knobbel aan mijn rechtervoet schreeuwt het uit: ‘Ik heb niet genoeg ruimte, mens!’ Ik mopper op mezelf: wie gaat er met zulke voeten nu meteen op nieuwe schoenen de deur uit? Gelukkig is het restaurant waar we een tafel gereserveerd hebben niet ver weg. Het heerlijke eten (en het glaasje wijn) doen de pijn voor even vergeten.

Na het diner heb ik zin in een wandelingetje, maar zodra ik ga staan, laten mijn voeten weten dat dát geen goed idee is. Dan maar terug naar het hotel! Ik stel voor om bij de supermarkt aan de overkant van de straat nog even wat snacks te kopen voor later op de avond. Net nadat mijn dochter dat voorstel heeft geaccepteerd, word ik overvallen door een opvlieger. Zwetend strompel ik even later door de Groningse buurtsuper. Een vakkenvuller botst tegen me aan met een kar vol voorraad. Hij zegt keurig: ‘Sorry,’ en ik zeg alleen maar: ‘Ja.’ Ik hoor mijn dochter giechelen om die belachelijke reactie.

We lopen wat doelloos verder en ik héb het niet meer. Mijn winterjas voert de zweetproductie op en mijn rechtervoet gilt het uit van de pijn. ‘Borrelnootjes,’ zeg ik wanhopig, ‘waar zijn de borrelnootjes?’ En dan begint Charlotte hard te lachen. ‘Mam, je lijkt wel drónken,’ zegt ze, ‘zo zwalkend en met je jas op half zeven.’ Plotseling realiseer ik me hoe belachelijk ik eruit moet zien en moet ik zo vreselijk om mezelf lachen dat de tranen over mijn wangen lopen. Zij doet gezellig mee en terwijl we terug naar het hotel lopen (in mijn geval: hobbelen) moeten we nog steeds lachen.

In de dagen erna loop ik thuis mijn nieuwe schoenen in, nadat mijn vriend de stof iets heeft opgerekt om ruimte te maken voor de bunions. Een week later kan ik er zonder een centje pijn op wandelen. Dat ze er met die gekke uitstulpingen niet zo fraai meer uitzien, neem ik maar op de koop toe. Ik hoef straks niet strompelend door Lissabon.