Een reisverslag in columns

Ring of Kerry

Na een prachtige rit bereiken we het park waarin onze volgende cottage ligt. Een wat afstandelijke beheerder overhandigt ons de sleutel van het huisje waarvan het interieur ons bij binnenkomst verbaast. De donkere plavuizenvloer, de tafel waarvan het blad verstopt is onder een plastic zeil, de stoelen met biezen matten en het bankstel dat lang geleden modieus moet zijn geweest, vormen een schril contrast met het smaakvolle interieur van de cottage in de plaats met de onuitsprekelijke naam. In de slaapkamer hangen twee spots boven het bed die als een soort schijnwerpers elke vorm van sfeer tenietdoen. De badkamer is brandschoon, maar net zo gedateerd als de rest van de binnenkant van het huisje. Ik moet echt even schakelen; zo veel soberheid had ik niet verwacht. Gert is niet zo’n zeurpiet: ‘Joh, alles is netjes en wat we nodig hebben, is er,’ concludeert hij nuchter.  

De volgende ochtend bezoeken we het schiereiland Dingle met zijn prachtige vergezichten en een dag later verkennen we de beroemde Ring of Kerry. Onze eerste stop: Staigue Stone Fort, een bouwsel uit de prehistorie, bestaand uit een vijf meter hoge, cirkelvormige muur. Met enigszins knikkende knieën klim ik achter mijn lief aan, via de aan de binnenkant aangebrachte treden – die niet veel meer zijn dan enigszins afgeplatte, uit de muur stekende stenen. Gert helpt me het laatste stukje omhoog en eenmaal daar, sta ik te trillen op mijn benen en denk ik alleen maar: ik wil hier weg. Nu! ‘Ga even zitten,’ probeert Gert me te kalmeren. Bibberend laat ik me op mijn billen op de brede muur zakken. Links van mij peilloze diepte, rechts eveneens. ‘Ik help je naar beneden,’ zegt hij als hij mijn paniek bespeurt. Tergend langzaam dalen we af via de uitstekende stenen. Ik zou de grond willen kussen, zo blij ben ik weer beneden te zijn.

We zijn verder gereden en aanbeland bij Derrynane Beach, een strand zoals je dat niet in Ierland zou verwachten. Het water is azuurblauw, het strand wit en de omringende hellingen smaragdgroen. Hoewel het prachtig weer is, is het wat te koud om te zwemmen. Na wat pootjebaden stappen we weer in de auto voor de volgende stop: de Kerry Cliffs. Er is opeens een frisse wind opgestoken. Met een jas en sjaal wagen we ons aan de eerste klim, die steiler en langer is dan ik had gedacht. Enigszins buiten adem sta ik van het uitzicht te genieten. Nadat we weer zijn afgedaald, wil Gert ook aan de tweede klim beginnen, maar ik besluit slechts te kijken hoe hij de nog steilere helling op loopt.

Tot besluit van onze rondrit over de Ring of Kerry gaan we naar Valentia Island. Ik parkeer de auto onder aan Geokaun Mountain en Gert loopt naar een houten gebouwtje verderop. Even later gebaart hij dat ik hem kan oppikken: tegen betaling mogen we de steile bergweg op rijden. Het kost me veel moeite om de auto van zijn plaats te krijgen. Ik geef steeds te weinig gas, waardoor ons vervoermiddel langzaam naar beneden glijdt. Met loeiende motor bereik ik uiteindelijk toch de plek waar mijn lief op me staat te wachten. Hij geeft geen commentaar, maar grinnikt slechts.

De volgende ochtend gebruiken we onze laatste dag in Kerry verschillende bezienswaardigheden in de buurt te bekijken. We gaan naar Torc Waterfall, Ross Castle en Muchkross House en Abbey en aan het eind van de middag rijden we naar de ingang van de Gap of Dunloe. De smalle weg door de kloof is overdag vol met toeristen op de fiets, in jaunting cars (door paarden getrokken koetsjes) of te voet. We parkeren bij Kate Kearney’s Cottage en reserveren er een tafel voor over een uurtje. Net nadat we begonnen zijn aan de wandeling naar de 1,5 kilometer verderop gelegen Wishing Bridge begint het te regenen. De bergen aan weerszijden van de smalle weg zijn indrukwekkend en de miezer geeft ze een mysterieuze uitstraling. Halverwege staat een groepje mannen langs de kant van de weg, fotocamera’s in de aanslag. En dan zien ook wij wat zij zien: twee grote bruine ogen staren ons vanuit het lange gras aan. We blijven gefascineerd staan kijken, terwijl het jonge hert de weg op springt en aan de overkant gaat rondscharrelen.

Het miezert nog steeds als we bij de brug aankomen, maar we maken desondanks een paar foto’s en genieten van de rust op deze plek die zonder andere mensen zo vredig en mysterieus aanvoelt. Daarna keren we terug naar de gezellige cottage van Kate. Wat hebben we ons verblijf in Kerry op een prachtige manier afgesloten.