Een reisverslag in columns

Cobh

‘Gaan jullie ook naar Koov?’ vroeg Cathy, de schoonzus van Charlotte ons, voordat we verder Ierland in trokken. Ik haalde mijn schouders op, vroeg wat ze bedoelde. ‘Koov,’ herhaalde ze. Pas toen ze spelde: ‘C O B H,’ begreep ik haar. ‘Ja,’ bevestigde ik, ‘we gaan zeker ook naar Cobh!’ ‘Dat is zo’n mooie plaats,’ reageerde ze enthousiast.

Via Ballycotton en Roches Point rijden we vandaag naar Cobh waar de boot naar Spike Island, een voormalig gevangeniseiland, ons wacht. Het is ondertussen lunchtijd, maar tijd om ergens te gaan zitten, hebben we niet, willen we de boot niet missen. Langs de kade ontdekken we een supermarkt waar je ter plaatse belegde broodjes kunt halen. Mijn lief gaat naar binnen, ik wacht buiten op hem. Het duurt behoorlijk lang voor hij terug is, maar de rijkelijk belegde broodjes smaken voortreffelijk. Al etend haasten we ons naar de aanlegsteiger en installeren ons aan boord.

Het tochtje naar het eiland duurt langer dan verwacht; we varen in een grote bocht om een ander eiland voor de kust heen, voordat we aanleggen op Spike Island. Die omweg heeft te maken met de vaargeul, laten we ons vertellen. De rondleiding op het eiland duurt niet lang, zodat we meer dan ruimschoots de tijd hebben om het hele eiland te verkennen. We lopen door cellenblokken waar in lang vervlogen tijden mensen hun straf uitzaten. Ik kan me er maar met moeite een voorstelling van maken hoe hard het leven hier geweest moet zijn.

In een van de gebouwen is een tentoonstelling ingericht over de opstand die hier in 1985 plaatsvond. De moeder van de aanvoerder van die opstand hoorde ervan en reisde onmiddellijk af naar het eiland, bemachtigde een megafoon en schreeuwde naar haar zoon die met andere opstandelingen op het dak van het hoofdgebouw stond: ‘Kom verdomme van dat dak af!’ Ze moest haar boodschap herhalen, maar na enige tijd gaven hij en de anderen zich gewonnen en kwam de opstand tot een eind. Niet lang daarna werden de gevangenen naar elders in Ierland overgebracht.

Nadat we het gevangenisterrein achter ons gelaten hebben, wandelen we verder over het eiland. We hebben een prachtig uitzicht op het groenblauwe water in de baai en de kleurrijke huizen in Cobh. Via een met gras begroeide helling dalen we af naar de restanten van huisjes waarin lang geleden personeel van de gevangenis woonde. Met het vertrek van de gevangenen was er voor de inwoners niets meer te doen en verlieten ook zij het eiland. We zijn nog te vroeg voor de terugreis en zoeken op een klein strand naar mooie schelpen. Het is prachtig weer, maar het waait erg hard dus wachten we in de luwte van een gebouw op de boot die ons weer naar de haven aan de overkant zal brengen.

Terug op het vasteland verkennen we de leuke straatjes die het stadje rijk is. De haven hier wordt Cork Harbour genoemd en is de laatste aanlegplaats geweest van de Titanic, voordat die de oceaan op voer. Aan de tragedie die daarop volgde wordt hier veel aandacht besteed. Tijd voor de Titanic Experience hebben we echter niet meer. In plaats daarvan bezoeken we de beroemde Deck of Cards, een rijtje huizen in snoepkleuren die trapsgewijs langs een steile weg zijn gebouwd. Daarna wandelen we naar de hooggelegen kathedraal vanwaar we een fantastisch uitzicht hebben op de kustlijn en het verderop in de baai gelegen Spike Island.

We sluiten ons bezoek af in een restaurant aan de kade en rijden daarna terug voor een laatste nacht in de buurt van Cork. Cathy had gelijk: Cobh is een bezoek meer dan waard.