De kantooragenda is boordevol. Vanwege de afwezigheid van veel collega’s komt er dus behoorlijk wat op mijn bordje. Ik schiet tegenwoordig gelukkig niet meer zo snel in de stress – dat zal de leeftijd wel zijn. En vandaag helpt Douwe Bob me kalm te blijven. Vanochtend hoorde ik het op de radio en sindsdien zing ik in gedachten – en af en toe heel even hardop – het lied waarmee hij het Songfestival hoopt te winnen.

Aan het eind van de dag wens ik mijn collega’s een goed pinksterweekend en stap ik in mijn auto. Ik zet mijn zonnebril op, draai mijn raampje open en zet de radio aan. Haast heb ik niet; een heerlijk relaxed weekeinde is begonnen. Het laatste verkeerslicht voor de snelweg springt op oranje, dus rem ik beheerst, zeer tegen de zin van de automobiliste achter mij. Ze maakt wegwerpgebaren, zie ik in mijn binnenspiegel. Ik schud zachtjes mijn hoofd. Zodra het licht op groen springt, geef ik gas. Mevrouw achter mij ook. Zo veel dat ze mijn bumper tot op enkele millimeters nadert.

Zodra ik op de oprit rijd, mevrouw nog steeds dicht op mijn bumper, zie ik dat de matrixborden boven de snelweg 50 aangeven. Op dat moment zet Douwe Bob mijn ‘mantra’ van vandaag in en zet ik de radio nog een tikkeltje harder. Mevrouw geeft met brede gebaren aan dat ik vaart moet maken. Ik vraag me af waarom ik mijn snelheid zou verhogen tot 100 terwijl ik zo moet invoegen in de file. Ik sukkel dus – oké: enigszins opzettelijk – de oprit af en voeg dan heel bedaard in. Mevrouw kleeft nog steeds aan mijn bumper, maar is geenszins van plan achter mij te blijven. Zodra ze een gaatje in de file ziet ontstaan, schiet ze naar de linkerrijstrook. Ze heeft haar beide portierramen open en ik kan het niet laten. Ik zet de radio nog iets harder, zing zo hard ik kan met Douwe mee, terwijl ik een kleine tekstuele aanpassing doe:

You gotta
Slow down, sister
Slow down, sister
Slow down if you can’t go on
Slow down, sister
Slow down, sister
Slow down if you can’t go on

Ze kijkt heel vuil opzij; net iets te lang, waardoor ze abrupt op de rem moet trappen om haar nieuwe voorgangers bumper niet te beschadigen. Wat een haast, denk ik, en hoe zinloos. Constant veranderend van rijstrook verdwijnt ze al snel uit het zicht. Ik mag hopen dat ze gezond en wel op haar bestemming arriveert.

Wanneer ik een kwartier later thuiskom, neurie ik nog altijd ‘Slow down’. Of Douwe Bob er het Songfestival nu mee gaat winnen of niet: ik blijf het een heerlijk nummer vinden, met een mooie boodschap. Haasten en stressen is zo zinloos. Slow down … dat maakt het leven wat beter te behappen.