Over Madonna en de ijzertijd
Stipt om acht uur doen we de deur naar de eetkamer open. We schrikken ons een ongeluk, want Bill staat achter de deur op ons te wachten. ‘Right,’ zegt hij, ‘good morning,’ waarna hij wil weten of ik koffie of thee bij het ontbijt wil. ‘Coffee, please,’ zeg ik, nog steeds een beetje buiten adem van de schrik. Voor mij valt er van alles te kiezen, op Charlottes bord ligt haar ontbijt al klaar: een appel en een mandarijn. ‘Veganistisch is het wel,’ grapt zij, zodra Bill de deur uit geslopen is. Binnen twee minuten is hij terug. Met een eitje voor mij en een potje koffie. Wat wij vandaag gaan doen, wil hij weten. Ik vertel dat we Inverness gaan verkennen. ‘Daar heb je niet meer dan twee uur voor nodig,’ schampert hij, om te vervolgen: ‘Gaan jullie nog cereal eten?’ Wij schudden onze hoofden, waarna hij de bussen met cornflakes en muesli meeneemt. Stomverbaasd kijken wij hem na. Hebben zijn zoontjes wellicht trek in ontbijtgranen? Gaat hij er zelf van eten?
Wat het verkennen van Inverness betreft, had Bill wel gelijk. We hebben het charmante stadje helemaal doorkruist, de kathedraal bezocht en langs de Ness gewandeld, als we rond half elf besluiten naar de auto te lopen. Bij Blend halen we eerst een bagel en een wrap ‘to go’, zodat we straks ergens kunnen picknicken en dan vertrekken we richting noorden. We volgen de borden die de ‘tourist route north’ aangeven, maar belanden via de doodlopende Kessock Road aan een baai, waar we een tijdlang ademloos van het uitzicht genieten. Enig zoeken leidt ons daarna toch naar de toeristische route en zo rijden we via Kirkhill naar Dingwall. Ook nu zijn de uitzichten ronduit spectaculair.
Op een mooie plek genieten we van de in Inverness ingekochte lunch en daarna gaan we verder. We belanden uiteindelijk in Dornoch, een aardig stadje aan zee. Er is een klein museum gevestigd dat belangrijke gebeurtenissen toont uit de geschiedenis van de plaats. Plotseling staan we oog in oog met Madonna. In 2000 is zij in de kathedraal in Dornoch in het huwelijk getreden met Guy Ritchie (de man van wie ze acht jaar later zou scheiden) en daar zijn ze in dit museum maar wat trots op. Er hangen niet alleen foto’s, haar bezoek staat ook op de lijst van historische gebeurtenissen. We gaan weer naar buiten en lopen een rondje om de kathedraal, om daarna weer in de auto te stappen.
We besluiten nog een klein eindje verder noordwaarts over de A9 te rijden; daar zouden we de broch Cairn Liath moeten vinden. Een broch is een toren uit de ijzertijd, waarvan de functie niet bekend is. Na ruim vijftien minuten zien we een bord: de parkeerplaats van Cairn Liath is aan de linkerkant van de weg. Wij zijn enigszins in verwarring, want de restanten van de toren zouden aan de rechterkant van de weg moeten liggen. Vanaf de parkeerplaats loopt een smal en weinig belopen pad naar de provinciale weg. Aan de overkant ervan gaat het pad verder. Na een minuut of vijf lopen zien we de ruïne liggen. Van een toren is beslist geen sprake meer. We lopen eromheen en vinden aan de achterkant een ingang. Binnenin staat op een bord wat informatie over het gebouw. Dan zie ik staan: Victorian era. ‘In de 19e eeuw bouwden ze toch niet meer zulke dingen?’ merk ik op. Charlotte schatert: ‘In die tijd zijn ze begonnen met de opgravingen. En dat hebben ze zo onzorgvuldig gedaan, dat niemand precies meer wist hoe het gerestaureerd moest worden.’
Het is mooi geweest voor vandaag. Onder een strakblauwe hemel rijden we via opnieuw een prachtige route terug naar Inverness. Nadat we de auto geparkeerd hebben bij de Inverness Cathedral (de enige plek waar je volgens ons de hele nacht én gratis mag parkeren) lopen we de stad weer in. Bij Zizzi herkennen ze ons al. Charlotte bestelt een vegan pizza. ‘Krijg je die wel op?’ vraag ik belangstellend, zodra het gigantische ding voor haar wordt neergezet. ‘Jazeker,’ glundert ze, ‘en ik moet ook maar een bodempje leggen voor morgenvroeg. Wie weet, krijg ik weer een appel en een mandarijn.’
Leuk geschreven Christien, benieuwd naar de rest van de vakantie verhalen.
Xxx