Na de verhuizing in 2007 nam ik me voor niet meer zo veel te bewaren. Sindsdien maak ik met enige regelmaat een tochtje naar het depot van de kringloopwinkel met spullen die ik niet meer gebruik. Daarna rijd ik altijd opgeruimd naar huis.

Bij het opruimen van de kerstdecoraties kom ik dingen tegen die in geen jaren het daglicht hebben gezien: een kandelaar die ik ooit cadeau gekregen heb (maar van wie?), plastic ballen, sterren en harten, de nodige slingers en nog meer afzichtelijks dat ik om onverklaarbare redenen eens heb aangeschaft en vervolgens zelden gebruikt heb. Weg ermee, denk ik en stop alles in een doos. Omdat ik inmiddels over te veel champagneglazen beschik, doe ik er voorzichtig vier van bij. In een hoekje van de logeerkamer vind ik ook nog een krat met diepe en platte borden. Krat en doos zet ik alvast in de auto: morgen breng ik in mijn lunchpauze alles naar de kringloop.

’s Avonds ga ik naar koorrepetitie. Terwijl ik het spoor oversteek, hoor ik iets rammelen. Wat ís dat, denk ik even, maar dan herinner ik me de borden in het krat op de achterbank. Die lijken bij elke drempel meer geluid te gaan produceren. Wat dom dat ik ze niet in papier heb gewikkeld, voordat ik ze in het kratje deed. Na de repetitie rammel ik weer naar huis, blij dat ik mijn vrachtje morgen kan gaan inleveren.

Het is dinsdagmiddag, kwart over een. Ik til krat en doos uit de auto en loop naar de ingang van het kringloopdepot. Een medewerker komt me tegemoet en strekt zijn armen uit. Hij neemt de lading van me over en zegt gedag. ‘Ik loop even met je mee,’ zeg ik, ‘want dat kratje wil ik weer meenemen.’ Binnen opent hij de doos om de inhoud te bekijken. Hij mompelt er iets onverstaanbaars bij. Ik zeg dat het kerstspullen zijn, waarna hij de doos optilt en naast het kratje zet. Onthutst bekijkt hij de stapel borden. ‘Nee, nee, die moet u weer meenemen,’ zegt hij. Minstens net zo onthutst kijk ik hem aan: ‘Hoezo?’ Hij schudt meewarig zijn hoofd en antwoordt: ‘Die borden zijn gebruikt, die kunnen we niet meer verkopen! U moet ze thuis maar weggooien.’ Hij duwt het krat snel in mijn handen. Ik ben zo verbijsterd dat ik zonder iets te zeggen naar mijn auto loop. Een kenmerk van tweedehands spullen is toch dat je kunt zien dat ze gebruikt zijn? Had ik nu allemaal kapotte borden in willen leveren, dan had ik de weigering begrepen, maar ze zijn onbeschadigd op wat gebruikssporen in de vorm van krasjes na .

Na werktijd ga ik opnieuw rammelend naar huis. Had ik die borden in papier gewikkeld, dan had de kringloopman ze misschien niet geweigerd, bedenk ik opeens. En waarom moest ik per se dat kratje terug? ‘U moet ze thuis maar weggooien,’ mompel ik verontwaardigd. Nou, nee! Dat doe ik alleen met spullen die kapot zijn. Ik bewaar de borden voorlopig maar weer. Ondanks mijn voornemen uit 2007.