‘Ga je wel op tijd naar huis, schat?’ appt mijn lief woensdagmiddag om 17.05 uur. ‘Het wordt wel na zessen,’ antwoord ik. Een uur later stuurt hij me een foto van een pan. Mijn pan, zie ik bij nadere bestudering. En dan constateer ik dat waar het ding op staat míjn aanrecht is. ‘App je me als je wegrijdt?’ staat eronder. Ik ben zo moe dat het even duurt voor ik begrijp wat hij bedoelt. Ettelijke seconden later dringt het tot me door en krijg ik een brok in mijn keel.

Vorig jaar zei ik tegen mijn werkgever: ‘Laat mij dat nieuwbouwproject maar doen, vind ik leuk.’ In de toch al drukke agenda is er voor deze week ruimte gemaakt voor 35 van de 53 overdrachten. Ik ben al weken bezig geweest met de voorbereidingen, maar de echte drukte komt nu pas. En vanwege het ontbreken van voldoende secretariële ondersteuning komt het leeuwendeel van het werk op mij neer. Dat eist zijn tol: ik loop nu al op mijn tandvlees en morgen nóg zo’n extreem drukke dag.

Om even voor half zeven bel ik mijn lief om te zeggen dat ik onderweg ben. ‘Rijd veilig,’ zegt hij, ‘als je thuiskomt is het eten klaar.’ Waar hij normaal gesproken op woensdagavond pas rond achten bij me is, tref ik hem nu al bij mij thuis. Ik geef hem de dikste knuffel die ik in huis heb. ‘Wat ontzettend lief van je,’ fluister ik. Hij vindt het niet meer dan normaal om goed voor me te zorgen. Voor mij is het volkomen nieuw. In mijn huwelijk was ik het niet gewend dat er voor mij gezorgd werd. Alles moest om mijn ex en zijn welbevinden draaien. Ik deed er niet toe; mijn welbevinden evenmin. Dat ik dat zo lang heb volgehouden, verbaast me nog weleens. Anderzijds was ik jong, onervaren en dacht ik dat het zo werkte in een relatie. Vergelijkingsmateriaal had ik immers niet.

Het heeft ruim vijf decennia geduurd om te ervaren hoe heerlijk het is om een partner te hebben op wie je kunt bouwen en die je liefheeft zoals geen andere man dat ooit heeft gedaan, die spontaan eerder naar je toe komt om voor je te koken omdat jij het zo druk hebt, die naar je luistert als je klaagt over de drukte (in plaats van te zeggen dat je dat op kantoor maar moet bespreken). Ik prijs me gelukkig dat ik dit mag meemaken en geniet er intens van. En dat, dat noem ik pure rijkdom.