Maandag. Inhoud wasmand: twee onderbroeken, een hemdje en een badhanddoek.
Definitief ter ziele is hij, mijn oude, stronteigenwijze wasmachine. Hem laten repareren bleek geen optie vanwege de hoge kosten en dus meld ik me al vroeg bij een filiaal van een witgoedketen die reclame maakt met de slogan ‘Every day low pricing high service’. De wasmachine van mijn keuze is er niet duur en de winkel brengt geen bezorgkosten in rekening, als ik de website mag geloven. Ik leg de piepjonge verkoper uit op welke machine ik mijn oog heb laten vallen en vraag of die inderdaad binnen de door de site beloofde vijf dagen bezorgd kan worden. ‘Geen probleem,’ zegt hij en begint op de computer mijn gegevens in te vullen. Zodra ik opmerk dat de machine naar boven moet, zegt hij: ‘O, dan komt er nog vijftien euro bij.’ Kijk, dat vermeldt de website dan weer niet.

Dinsdag. Inhoud wasmand: vier onderbroeken, een hemdje, twee shirts, een paar sokken, een vaatdoek en een badhanddoek.
De oude machine staat nog vol water, afpompen doet hij niet meer. Het verkoopmannetje heeft me gisteren gewaarschuwd: ‘Hij moet leeg zijn, anders nemen we hem niet mee.’ Nadat ik de stekker uit het stopcontact heb gehaald en de kraan heb dichtgedraaid, laat ik me op mijn knieën zakken. Door het stoffilter los te draaien, zou de wasmachine leeg moeten lopen, zeiden ze in de winkel. En dat blijkt te kloppen. Een kwartier later heb ik het washok leeg gehoosd, gedweild en mijn doorweekte sokken voor een paar droge verruild.

Donderdag. Inhoud wasmand: acht onderbroeken, twee hemdjes, vier shirts, vier paar sokken, een vaatdoek, drie badhanddoeken en een spijkerbroek.
Er komt een welkomstbericht met factuur binnen van de witgoedzaak. ‘Voortaan ontvangt u automatisch onze nieuwsbrief,’ lees ik onderaan. Ik wil een wasmachine of in elk geval het bericht wanneer ik hem mag verwachten, geen nieuwsbrief! Hoewel me was beloofd dat ik vandaag een telefoontje van de winkel zou krijgen om een bezorgafspraak te maken, zwijgt mijn telefoon de hele dag. Aan het eind van de middag besluit ik daarom zelf maar contact op te nemen met de klantenservice. ‘Uw wasmachine is nog niet binnen, mevrouw. Ik denk dat u morgen gebeld wordt,’ krijg ik te horen.‘Wordt de machine dan zaterdag alsnog bezorgd?’ wil ik weten. ‘Uiteraard, mevrouw.’

Vrijdag. Inhoud wasmand: tien onderbroeken, vier hemdjes, vier shirts, acht paar sokken, een vaatdoek, een theedoek, een handdoek, vier badhanddoeken, een dweil en twee spijkerbroeken. 
De jongeman aan de lijn klinkt verheugd, wanneer hij aankondigt dat men de wasmachine maandag bij mij komt afleveren. ‘Maandag?’ schreeuw ik bijna door de telefoon. ‘Er is me beloofd dat hij uiterlijk morgen bezorgd zou worden!’ Mijn opgewondenheid maakt geen enkele indruk. ‘Sorry,’ zegt hij, ‘het kan echt niet eerder.’ Nadat ik gevraagd heb hoe laat ik de bezorgers mag verwachten, antwoordt hij dat ik daar zondag een sms’je over krijg. ‘Waarom bel je dan?’ vraag ik gepikeerd. ‘Omdat we beloofd hebben u te bellen zodra uw bestelling binnen is,’ antwoordt hij laconiek.

Zondag. De wasmand puilt uit.
Via sms laat de winkel me weten dat ik mijn fonkelnieuwe wasmachine morgen tussen twaalf en twee kan verwachten. Eerst zien, dan geloven, denk ik. Dat van dat ‘low pricing’ mag dan inderdaad gelden voor mijn wasmachine, van die ‘high service’ heb ik deze week helemaal niets gemerkt. Zuchtend begin ik maar aan een handwasje.