‘Ah,’ roept mijn oudste zus verrast, ‘jullie gaan naar Denemarken! Wat leuk, het is er net de Achterhoek.’ Charlotte en ik kijken elkaar aan. Lang geleden verliet ik mijn geboortegrond, maar we komen nog zeer regelmatig in de Achterhoek, omdat mijn moeder er woont. Het is er mooi, hoor, maar bij vakantie denk ik aan mij onbekende streken, verrassende landschappen en te ontdekken plaatsen. En om nu een heel eind te gaan rijden om zo ongeveer hetzelfde te zien als in de streek die ik ken als mijn broekzak … nee.

In de zomer van 2019 zijn mijn dochter en ik voor het laatst samen op vakantie geweest. Eigenlijk was het plan om in de komende vakantie een rondreis door Ierland te maken, aan het einde waarvan ik zou kennismaken met haar schoonfamilie. Maar omdat tien dagen autohuur ons 1.600 euro zou gaan kosten, ging de autorondreis in de koelkast, net zoals de kennismaking, en smeedden we een alternatief vakantieplan.

En zo passeren we op een zaterdagmiddag in juli de grens tussen Duitsland en Denemarken. Landerijen rijgen zich aaneen in het vlakke land. Her en der een boerderij. Ik zeg niks, maar de gelijkenis met de streek waar ik ben opgegroeid is hier inderdaad groot.  Aan het begin van de avond strijken we neer in een appartement op een camping aan de rand van Ribe, Zuid-Denemarken. Hier glooien de akkers en weilanden licht, anders dan in het oosten van Gelderland.

In de dagen erna bezoeken we het Vikingmuseum in Ribe, lunchen we in een tentje dat er goedkoop uitziet maar prijzen blijkt te hanteren die dat allesbehalve zijn, rijden we over een lange strekdam naar het eiland Rømø, waar we verbijsterd zijn over de vele auto’s die aan de vloedlijn op het strand geparkeerd staan en gaan we naar Jelling, waar we de enorme runenstenen bewonderen. Verder noordwaarts gaan we, het prachtige Limfjord aan onze linkerhand, voor een overnachting in Aalborg. De volgende dag krijgt Charlotte bij het Vikingmuseum in Lindholm Høje een zak schapenvoer in de handen gedrukt door de (wat later blijkt) zelfbenoemde schaapherder. Even later wordt ze bijna onder de (schapen)voet gelopen door een halve kudde. Na een bezoek aan het museum wandelen we over het indrukwekkende grafveld uit de vikingtijd.

Door gaan we, naar Odense. Opnieuw vermijden we snelwegen. We rijden door bossen, langs glooiende velden vol graan, passeren waterpartijen en bereiken via Middelfart (een plaatsnaam die ons telkens weer aan het lachen brengt) het eiland Funen. In Odense, de geboorteplaats van Hans Christian Andersen, brengen we onze laatste drie nachten door op de zolderverdieping van een oud landhuis.

Deden het midden en noorden van Jutland niet aan de Achterhoek denken, Funen doet dat nog minder. We rijden naar Fyns Hoved, waar slechts een enkel visser ons passeert op het smalle pad langs de zee. Daarna drinken we koffie op een boerenerf en rijden we door naar Slot Egeskov dat prachtig is, maar gesloten blijkt vanwege een bruiloft. De omringende tuinen zijn tegen (forse) betaling wel toegankelijk. Na een flinke wandeling rijden we verder naar het zuiden, zonder vastomlijnd plan. En dan wacht ons nog een mooie verrassing: Valdemars slot. Het bij het kasteel behorende strandhuis in geel en wit steekt prachtig af tegen de strakblauwe lucht.

Na een week op Deense grond gaan we naar huis. Het was heerlijk om weer met mijn dochter op avontuur te zijn. Terwijl we over een brug rijden die Funen met Jutland verbindt denk ik: het was de lange autorit beslist waard. Denemarken heeft veel moois en bezienswaardigs te bieden. Op sommige plekken in het uiterste zuiden heeft het land inderdaad wel iets van mijn geboortestreek. Maar verder noord- en oostwaarts waande ik me allerminst op bekend terrein. Denemarken is wat mij betreft niet net de Achterhoek.