Hij is breed en sterk. En brandweerman. En 51. Schrijft ie in zijn profiel. En dat hij Formule 1 en voetbal kijkt en graag luistert naar muziek die evenmin bij mijn smaak past. Toegegeven: hij heeft een bijzonder mooie kop, maar ik knap af op zijn profieltekst. Die laveert continu tussen machogedrag en taalfouten. Snel swipe ik zijn profiel naar links. Niks voor mij, ondanks die kop.

Niet veel later ontvang ik een berichtje van hem. ‘Mooie vrouw mooi gezicht mooie ogen.’ Da’s een boel mooi in zo’n kort berichtje. Omdat ik de beroerdste niet ben, bedank ik hem voor de complimenten. ‘A.u.b.’ antwoordt hij. Een man van weinig woorden (en afkortingen) blijkbaar. Het blijft even stil. Kennelijk heeft hij mijn profiel nog eens beter bestudeerd, want hij komt tot de verbijsterende conclusie dat ik maar drie dorpen verderop woon. ‘Dichtbij!’ schreeuwt hij en ik grinnik erom. Hij is blijkbaar zeer onder de indruk van die ontdekking, want vervolgens tettert hij: ‘Whau!!!’

Wow. Wauw, desnoods, maar Whau? Ik trek een smoes uit de kast. Een die ik wel vaker gebruik als ik iemand op een respectvolle manier wil afpoeieren. Ik schrijf hem dat ik fijn contact heb met een andere man en dat ik dat eerst verder wil onderzoeken. Dat is vaak een verzonnen excuus, maar dit keer spreek ik de waarheid. En mede daarom wil ik mijn tijd niet verdoen met macho’s die niet bij mij passen. Maar dát schrijf ik uiteraard niet. Na mijn nette afwijzing blijft het opnieuw stil vanuit het dorp verderop.

In de miezerregen fiets ik via de brievenbus naar de schoenmaker. Vanuit mijn tas komt vier keer achter elkaar het geluid dat aankondigt dat er een berichtje op de datingsite is achtergelaten. Vast Machoman, denk ik, maar pas thuis ontdek ik dat hij inderdaad gereageerd heeft op mijn afwijzing.

Bericht 1 luidt: ‘Geen punt.’ Het volgende: ‘Ben hier nog maar net.’ Ah, een optimist; ik ga hem maar niet vertellen dat het nog niet meevalt om de juiste te vinden en dat er talloze mensen zijn die hier al jaren zoeken naar de perfecte match. Bij bericht 3 trek ik mijn wenkbrauwen op. Alsof hij pas na mijn afwijzing is gaan kijken wie ik precies ben, schrijft hij op bijna beschuldigende toon: ‘Je bent al 57!’

Maar zijn laatste berichtje doet wat mij betreft de deur naar verder contact helemaal en definitief dicht: ‘Je moet mannen boven de 60 zoeken!’ Alsof ik hém had uitgezocht. Met zijn 51 jaar. Ik had natuurlijk kunnen reageren met allerlei stekeligs. Of met ‘Whau!!!’ In plaats daarvan blokkeer ik hem. Zonde van mijn tijd, deze man, ondanks zijn bijzonder mooie kop.